“ถ้ามันเกิดอะไรขึ้น อะไรบางอย่างที่มันเลวร้ายมาก ๆ พี่ดลจะทิ้งวาดไปหรือเปล่า?” ศิวดลใช้ปลายนิ้วไล้เกลี่ยน้ำตาของเธออย่างนุ่มนวล สบตากลมโตอย่างหนักแน่น พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังที่สุดในชีวิต “ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ไม่ว่าจะเลวร้ายแค่ไหน พี่จะอยู่กับวาดเสมอ จะเป็นพี่ดลคนหื่นแบบนี้ตลอดไป” ............................ วาดตะวันทิ้งตัวลงอย่างหมดแรง สองมือที่ขยุ้มผมของเขาไว้ด้วยความลืมตัวค่อย ๆ คลายออก แต่ร่างงามยังกระตุกเยือกทุกครั้งที่ลิ้นร้ายของเขาปาดไล้ส่วนนั้นไม่ยอมห่าง “พี่ดล พอก่อนค่ะ” วาดตะวันเสียงแหบโหย ตรงข้ามกับร่างกายที่เริ่มเสียวสะท้านอีกครั้ง นี่.. นี่เขาไปหิวโหยมาจากไหนเนี่ย?? เธอคิดอย่างท้อแท้ ก่อนจะห่อปากด้วยความซ่านสยิว เมื่อศิวดลกดจูบลงบนศูนย์กลางความรู้สึกแล้วดูดดึงอย่างแรง อ๊าาา! พี่ดล!!!