เรื่องราวความรักของเหล่าพี่น้องสกุลฟง มีทั้งหมดสี่เรื่องสี่คู่จุใจ -ร้ายพ่ายกลายรัก ภาคต้น+ภาคปลาย -ร้ายพ่ายกลายรัก ภาคพิเศษ -ร้ายพ่ายกลายรัก สเปเชียล *หมายเหตุ1 สำหรับนักอ่านที่เคยซื้อ ร้ายพ่ายกลายรักสเปเชียลไปแล้ว ไม่จำเป็นต้องซื้อซ้ำค่ะ เพราะเนื้อหาเหมือนเดิมทุกประการ **หมายเหตุ2 หากใครสนใจเพียง 'ร้ายพ่ายกลายรัก สเปเชียล' สามารถแยกซื้อได้ค่ะ ***คำเตือน*** นิยายเรื่องนี้ไม่มีเทพไม่มีเซียน ไม่หนักไม่ดราม่าเนื้อหาไม่ได้เข้มข้นนะคะ นิยายเรื่องนี้เป็นแนว รักโรแมนติกคอมมิดี้ มีเลิฟซีนค่ะ

“คนที่ข้ารักมีเพียงชายผู้นั้น คนที่ช่วยเหลือข้าแค่ครั้งแรก และเขาก็ได้หายไปแล้ว เขาเป็นแค่ภาพมายา ส่วนท่าน....ท่านมันก็แค่บุรุษมากเล่ห์ รู้เอาไว้” หญิงสาวมัวแต่หลับหูหลับตาและพูดพร่ำโดยไม่มองสีหน้าคนฟังแม้แต่น้อย ไม่รู้เลยสักนิดว่ายามนี้ชายหนุ่มเหนือร่างกำลังทำสีหน้าอย่างไร ยิ้มกว้างแค่ไหน

นางไม่ยินยอมให้ตนเองถูกจับหมั้นหมายและแต่งงานกับบุรุษที่เป็นถึงองค์ชายสูงศักดิ์ นางไม่อยากเข้าไปอยู่ในวัง ไม่อยากถูกขังในกรง จึงหนีออกมาเป็นบ่าวชายรับใช้ให้นายน้อยลึกลับผู้หนึ่ง เขาผู้นี้งดงามดุจบุปผา ผู้ซึ่งคล้ายกับนักบวชที่สละแล้วซึ่งกิเลส เขาไม่ยินยอมให้ตนเองถูกจับหมั้นหมายและแต่งงานกับสตรีแปลกหน้า แต่ไฉนคู่หมั้นผู้นี้กลับปลอมตัวมาเป็นบ่าวชายของเขา

ชายหญิงแต่งงานมิอาจเลือกคู่ครองตามแต่ใจ คู่ชีวิตศีลเสมอกัน บัณฑิตคู่กับบัณฑิต คุณชายสูงศักดิ์ย่อมคู่กับคุณหนูในห้องหับแสนเรียบร้อย ทว่าแม่ทัพผู้สูงส่งเกรียงไกรทั้งเคร่งครัดศีลธรรมจรรยากลับได้ภรรยาเป็นสตรีจอมมารยาเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวทั้งกลิ้งกลอกไม่ต่างจากจิ้งจอกสาว การเป็นสตรีผู้เพียบพร้อมงดงามมีคุณธรรมสูงส่งช่างยากเย็นแสนเข็น การประคองชีวิตคู่ที่ดำขาวผิดแผกเยี่ยงนี้จะเป็นสุขตลอดรอดฝั่งได้หรือไม่ ปัญหาหลังเรือนคงมิใช่บานปลาย จนต้องตามแก้ไขทุกวันกระมัง

มีคู่หมั้นทั้งทีก็ดันได้มาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ชื่อก็ไม่รู้ หน้าตาก็ไม่เคยเห็น แต่ใครจะรู้ว่าจู่ๆ เธอจะลากเขามาทำปู้ยี่ปู้ยำก่อนเปิดตัวหมั้นหมาย

นางมีสามคำให้เขา ยั่วยวน เจ้าเล่ห์ สมสู่ ส่วนเขามีเพียงคำเดียวให้นาง เจ้าเป็นของข้า!

เมื่อรักคือการครอบครอง ไม่ยอมเป็นสองรองหัวใจใคร การได้มาซึ่งที่หนึ่ง ย่อมต้องแย่งชิงอย่างถึงใจ

เพราะความผิดพลาดในคืนหนึ่ง คนสองคนจึงเกิดความสัมพันธ์ที่ยากจะเปิดเผย จำต้องมีอะไรเกินเลยแค่ในที่ลับเท่านั้น

เด็กหญิงฝาแฝด โชคชะตาจำพราก คนน้องยังเป็นเพียงเด็กหญิงในหุบเขา แต่คนพี่กลับได้เป็นถึงท่านหญิงแห่งวังอ๋อง วันเวลาผันผ่าน พี่สาวมีคู่หมั้นเป็นถึงอ๋องรูปงามสูงศักดิ์ ทว่าเขาอำมหิตเกินไป โหดเหี้ยมเกินมนุษย์ นางจึงรับไม่ไหว การใช้น้องสาวฝาแฝดมาสวมรอยแต่งงานจึงเกิดขึ้น ‘ให้น้องสาวได้สามีเป็นอ๋องมัจจุราช ส่วนนางผู้เป็นพี่สาวควรได้สามีที่ดีพร้อมยิ่งกว่าถึงจะถูก’ ชะตากรรมมิอาจฝืน วาสนายากลิขิต แต่พันธนาการแห่งชีวิตกลับสร้างขึ้นได้อย่างไม่น่าเชื่อ เพื่ออำนาจอันหอมหวานยั่วยวนชวนฝันถึงกลับนำพาความรักที่คาดไม่ถึง รัดรึงไว้ตลอดกาล…

เมื่อฮ่องเต้มีรักปักใจเพียงฮองเฮาโดยไม่คิดรับสนมชายา การบริหารบ้านเมืองจึงเหน็ดเหนื่อยหนักหนา เหล่าบุตรสาวและบุตรชายจึงไม่อาจนิ่งดูดาย พวกเขาพร้อมใจกันปกปักษ์พิทักษ์แคว้นด้วยวิถีทางแห่งตนโดยไม่สนใจวิธีการ เพื่อเสด็จพ่อกับเสด็จแม่จักได้ครองรักกันอย่างยาวนานสุขสำราญจนแก่เฒ่า ทั้งยุทธจักร ทั้งราชสำนัก ทั่วดินแดนใต้หล้า จงมาอยู่ในกำมือเรา เรื่องราวความรักอันอลหม่านวุ่นวายจึงมีตามมาอย่างช่วยมิได้ ภาคต่อจากเรื่องพยัคฆ์สาวจ้าวดวงใจ ด้วยเซตรักไร้วาจา -องค์ชายรอง อ๋องทมิฬ รักคือการครอบครอง -องค์ชายใหญ่ ฮ่องเต้ไร้ใจ รักคือการไม่เรียกร้อง -พี่หญิงใหญ่ พยัคฆ์สาวจ้าวยุทธจักร รักคือการปกป้อง *** หมายเหตุ: สามารถแยกอ่านได้

ครั้งที่แต่งงานกัน ท่านก็ไม่ยอมร่วมหอ ยั่วยวนเท่าใด ก็ไม่เคยได้ผล เผยโฉมต่อหน้า ท่านก็ไม่เคยยล ข้าอดทนเนิ่นนาน ให้ท่านเหลียวแล แล้วเหตุใดจู่ๆ ท่านจึงกลายเป็นปีศาจราคะ จับข้ากดไม่ยอมปล่อยเล่า!

เรือนไผ่ริมธารอันเร่าร้อน สู่วังหลวงอันหนาวเย็น อบอวลอุ่นไอรักที่ซ่อนเร้น นางผู้ปรากฏกายให้เห็น พร้อมบุตรสาวของเขา *** นางคืออดีตจอมยุทธ์หญิงฝีมือฉกาจในร่างหญิงสาวอ่อนแอไร้ค่า เขาคือองค์รัชทายาทหนุ่มรูปงาม ในคราบชายอัปลักษณ์ การแต่งงานเกิดขึ้นที่ริมธาร ความเร่าร้อนในค่ำคืนหนึ่งคือจุดเริ่มต้นของทุกอย่าง *** มิใช่เพียงเพราะสัญญาหมั้นหมาย หากแต่เป็นเพราะเขากับนางรักกันมาก รักกันมานาน ทว่าภาพที่เห็นคืออันใด น้องสาวแสนดีกับชายคนรักกำลังเดินจูงมือกันอย่างหวานชื่น และหายไปทางเรือนแห่งหนึ่ง หลังจากลอบติดตามและแอบมองเนิ่นนาน เห็นพวกเขาอยู่ด้วยกันในสภาพเสื้อผ้าหลุดลุ่ย ก็ยิ่งไม่เข้าใจ พวกเขาทำอะไร? นั่นคือคู่หมั้นอันเป็นที่รักของนางกับน้องสาวผู้แสนดี พวกเขาคงเจอกันโดยบังเอิญ แล้วทักทายกันตามประสา นางมิอาจคิดการไม่บังควรกับพวกเขา... “ช้าก่อน!” ซานซานตวาดก้อง “นี่ข้าต้องเป็นวิญญาณสิงร่างนางโง่งมผู้นี้อย่างนั้นหรือ? คู่หมั้นตัวเองกำลังขย่มกับน้องสาวก็ยังไม่เข้าใจ ข้าจะบ้าตาย ขอลงนรกแทนได้ไหม?” “ไม่ได้!” “...!?”

นางมิใช่สตรีดีงาม ชอบใช้ชีวิตตามอารมณ์ ความเหมาะสมรึ? ปัดออกไป! ขนบธรรมเนียม จารีตอันใด? ไม่เข้าใจ! ตระกูลยิ่งใหญ่อะไร? ไม่มีทั้งนั้น! "ข้ารักแค่ลูกและสามี เข้าใจไหม?" *** สตรีในเมืองหลวงล้วนงดงามหมดจด ยามออกงานเลี้ยงยิ่งแย่งชิงกันโดดเด่นเบ่งบาน อวดโฉมความสามารถศาสตร์สตรี มีเสน่ห์ดึงดูดเพศตรงข้าม พวกนางสงบนิ่งสง่างามราวนางพญา สร้างภาพความทรงจำอันตราตรึงลึกซึ้งแก่สายตาบุรุษ แต่เจ้าย่อมมีดีเหนือใคร เพราะเจ้าคือดวงใจ...

มิใช่เพียงเพราะสัญญาหมั้นหมาย หากแต่เป็นเพราะเขากับนางรักกันมาก รักกันมานาน ทว่าภาพที่เห็นคืออันใด น้องสาวแสนดีกับชายคนรักกำลังเดินจูงมือกันอย่างหวานชื่น และหายไปทางเรือนแห่งหนึ่ง หลังจากลอบติดตามและแอบมองเนิ่นนาน เห็นพวกเขาอยู่ด้วยกันในสภาพเสื้อผ้าหลุดลุ่ย ก็ยิ่งไม่เข้าใจ พวกเขาทำอะไร? นั่นคือคู่หมั้นอันเป็นที่รักของนางกับน้องสาวผู้แสนดี พวกเขาคงเจอกันโดยบังเอิญ แล้วทักทายกันตามประสา นางมิอาจคิดการไม่บังควรกับพวกเขา... “ช้าก่อน!” ซานซานตวาดก้อง “นี่ข้าต้องเป็นวิญญาณสิงร่างนางโง่งมผู้นี้อย่างนั้นหรือ? คู่หมั้นตัวเองกำลังขย่มกับน้องสาวก็ยังไม่เข้าใจ ข้าจะบ้าตาย ขอลงนรกแทนได้ไหม?” “ไม่ได้!” “...!?”

เรือนไผ่ริมธารอันเร่าร้อน สู่วังหลวงอันหนาวเย็น อบอวลอุ่นไอรักที่ซ่อนเร้น นางผู้ปรากฏกายให้เห็น พร้อมบุตรสาวของเขา

นางมีสามคำให้เขา ยั่วยวน เจ้าเล่ห์ สมสู่ ส่วนเขามีเพียงคำเดียวให้นาง เจ้าเป็นของข้า! **** อ๋องนักรบ เล่มพิเศษนี้ คือเรื่องราวความรักของบิดามารดาจากเรื่องจอมนางพญามาร *** เล่มเดียวจบ

ปณิธานอันยิ่งใหญ่ของสตรีธรรมดาคนหนึ่งก็มีเท่านี้ เติบโต งดงาม ยืนหยัด สืบทายาท

ครั้งที่แต่งงานกัน ท่านก็ไม่ยอมร่วมหอ ยั่วยวนเท่าใด ก็ไม่เคยได้ผล เผยโฉมต่อหน้า ท่านก็ไม่เคยยล ข้าอดทนเนิ่นนาน ให้ท่านเหลียวแล แล้วเหตุใดจู่ๆ ท่านจึงกลายเป็นปีศาจราคะ จับข้ากดไม่ยอมปล่อยเล่า!

ครั้งที่แต่งงานกัน ท่านก็ไม่ยอมร่วมหอ ยั่วยวนเท่าใด ก็ไม่เคยได้ผล เผยโฉมต่อหน้า ท่านก็ไม่เคยยล ข้าอดทนเนิ่นนาน ให้ท่านเหลียวแล แล้วเหตุใดจู่ๆ ท่านจึงกลายเป็นปีศาจราคะ จับข้ากดไม่ยอมปล่อยเล่า!

เขาคือคหบดีหนุ่มรูปงาม เจ้าของวงหน้าหล่อเหลา นามว่าหลี่ชาง[1] ผู้มีรักมั่นคง รักเดียวใจเดียวต่อภรรยานามว่า เฮ่อเหลียน[2] ไม่เคยเปลี่ยนแปลง ทว่าด้วยเหตุผลหรืออารมณ์พาไปไม่อาจทราบ ทำให้เขาเกิดทำผิดต่อภรรยาครั้งแล้วครั้งเล่า ทรมานนางทั้งกายทั้งใจ จนนางหัวใจแหลกสลายหนีไปไม่หวนกลับมา ทุกอย่างในชีวิตของหลี่ชาง ล้วนสายจนเกินไป ยากแก้ไขในทุกสิ่ง มีเพียงต้องย้อนเวลากลับมาเท่านั้น! หากมีโอกาสในชีวิตอีกสักครา หลี่ชางผู้นี้ขอสัญญาว่า จะรักเพียงเฮ่อเหลียน และจะมีเพียงเฮ่อเหลียน นางเดียวตลอดไป... . . [1]昌อ่านว่าชาง แปลว่ารุ่งเรือง [2]莲 อ่านว่าเหลียน แปลว่าดอกบัว

ครั้งหนึ่งเขาตามืดบอด จึงไม่เห็นนางที่รักเขาอยู่ในสายตา แต่เมื่อวันนี้เขารักนางแล้วจนหมดใจ ใครหน้าไหน เขาก็ไม่สนใจทั้งนั้น!

กาลก่อน เขามักจะได้ลิ้มลองหญิงงามจนอิ่มหนำทุกค่ำคืน แต่ยามนี้เขามิใคร่อยากจะทำเช่นนั้น แค่คิดว่ายามร่วมรักกับสตรีอื่นแล้วมีใบหน้าของนางมารตนหนึ่งลอยมา ตามด้วยกรงเล็บเข้าจิกหน้าเขา แหวกอกเขา จังหวะที่กำลังเสพสมก็พลันหยุดลงจนอารมณ์หดหาย มิใช่ว่ากลัวตาย แต่ไม่รู้ว่าทำไม นางมารตนนั้นช่างน่ากลัวนัก! หากนางโกรธเขาขึ้นมาจริงๆ เขาต้องบ้าตายเป็นแน่!

จะเป็นอย่างไรเมื่อทายาทสาวน้อยจ้าวยุทธ์ ต้องมาอยู่ในคราบสาวใช้ของนายสาวผู้อ่อนแอ... ซูเจิน: คุณหนูท่านรักบุรุษผู้นั้น หนิงเหมย: ข้ากับเขาคบหากันมาได้ระยะหนึ่ง จนกระทั่งเขาได้เจอกับน้องสาวของข้า เขาจึงเปลี่ยนไป ไม่มีเวลาให้ข้าเหมือนเดิม แต่กลับมีเวลาให้น้องสาวข้า พวกเขามักจะนัดพบเจอกันลับหลังข้า ข้าเสียใจมาก ซูเจิน: เฮ่อ! คุณหนู หากท่านจะรักใคร ท่านควรรักตนเองก่อน และหากข้าเป็นท่าน ข้าจะตัดเอ็นบุรุษผู้นั้นให้พิการ ตัดลิ้นสตรีนางนั้นมิให้เอ่ยวาจา ให้พวกมันได้อยู่แบบมิสู้ตาย ให้มันรักกันทั้งอย่างนั้น ช่างน่าชมยิ่ง จบคำซูเจินก็ยกยิ้มเย็นเยียบดวงตาเหี้ยมเกรียม และอีกคราที่หนิงเหมยได้แต่ถอนหายใจ ข้าจะไม่เล่าอันใดให้เจ้าฟังอีก อาเจิน...

“ข้าขอโทษ ซือหมิน” หงเหม่ยหลงเอ่ยปากออกมาก่อนอย่างรู้สึกผิดอยู่บ้าง “ข้าเคยบอกแก่ท่านแล้ว ว่าข้ามิใช่สตรีใจดี และความอดทนของข้าย่อมมีจำกัด” หลี่ซื่อหมินก้มหน้าตรงซอกคอของหญิงสาวในอ้อมกอดจากทางด้านหลัง เขาพยายามเอ่ยแม้เสียงจะแหบเบา “ข้ารู้ ข้าขอโทษ” “ท่าน...เอ่อ...” หงเหม่ยหลงถามเสียงเบา นางอยากถามให้แน่ใจ “ยังเหมือนเดิม ใช่หรือไม่...” “แน่นอน หลงเอ๋อร์” ชายหนุ่มกระซิบพร้อมกระชับร่างบางไม่ยอมปล่อย “ข้าขอโทษ” หงเหม่ยหลงหมุนตัวเองในอ้อมแขนของชายหนุ่มเพื่อกอดตอบเขาก่อนระเบิดอารมณ์ออกมา “ข้าน่ะ...ข้าจะไม่ทนอีกต่อไป ข้าจะไม่ทนกับอะไรอีกแล้ว ข้าไม่สนใจระบบเมืองหลวง ระบบขั้วอำนาจอะไรทั้งนั้น ท่านเป็นของข้าคนเดียว ท่านเข้าใจหรือไม่” “อืม” หลี่ซื่อหมินตอบเสียงแผ่ว “ต่อไป ข้าจะไม่ให้ใครเข้าใกล้ท่านอีก ข้าจะฆ่าทิ้งให้หมด” หญิงสาวกล่าวด้วยสีหน้าและแววตาดื้อรั้นจนหลี่ซื่อหมินนึกขัน “ข้ารู้ เจ้าเป็นนางมารน้อยของข้า หลงเอ๋อร์” เขากล่าวพลางยกมือขึ้นบิดแก้มนวลนั้นอย่างนึกเอ็นดู “ข้าจะไม่ทนอีกแล้วนะ” “อืม...” “ข้าไม่ได้ล้อท่านเล่น” “ข้ารู้” หงเหม่ยหลงยังคงบ่นอุบอิบอย่างขัดเคืองพลางก้มหน้าซุกซบอยู่กับแผงอกอบอุ่นของหลี่ซื่อหมิน ชายหนุ่มเพียงยืนอมยิ้มประคองกอดนางพลางนึกขอบคุณสวรรค์ เขาขอบคุณทุกสรรพสิ่งไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่ส่งสตรีนางนี้ให้เกิดมา ขอบคุณที่ทำให้เขาได้พบเจอกับนาง ได้รักนาง... นางเป็นหนึ่งเดียวในดวงใจของเขา เป็นสตรีนางเดียวที่เขาจะรักตลอดไป...