วันที่แพรวาโดนทิ้ง นอกจากคอนโดที่เมฆาให้เป็นของขวัญวันจากลาเพื่อไปแต่งงานกับผู้หญิงอื่นแล้ว เขายังได้ทิ้งของที่มีค่าที่สุดไว้ให้กับเธอโดยไม่รู้ตัว นั้นก็คือ... "ลูก" ********* “เดี๋ยวก่อนสิแพร คุยกับผมก่อน” “เราไม่มีอะไรที่จะต้องคุยกัน กลับไปเถอะค่ะ เราต่างคนต่างอยู่ดีแล้ว อย่ามาเกี่ยวข้องกันดีที่สุด คุณมีครอบครัวแล้วนะคะ” แพรวาพูดโดยไม่คิดจะหันกลับไปมอง อย่างน้อยก็ป้องกันตัวเองด้วย “เด็กคนนั้นเป็นลูกของผมใช่ไหม” เมฆาเกาะรั้วถาม “เราเลิกกัน...ไม่ใช่สิ เราจบความสัมพันธ์กันมาปีกว่าแล้วนะคะ เด็กคนนี้จะเป็นลูกของคุณได้ยังไง” พูดจบก็เดินหนี แต่เมฆาก็ยังตะโกนถามต่อ “ถ้าไม่ใช่ลูกผมแล้วจะลูกใคร” “ลูกของคนอื่น” “แล้วพ่อเด็กล่ะ” “ไปทำงานยังไม่กลับ” “คุณโกหกผมไม่ได้หรอก คุณยังไม่มีใคร และเด็กคนนี้อายุได้หกเดือน ถ้าไม่ใช่ลูกผมจะลูกใคร และดูหน้าสิว่าเหมือนผมขนาดไหน” เนื่องจากเขาไม่สามารถเอาข้อมูลพวกนี้จากอลิสาได้ เพื่อเป็นการประหยัดเวลาและตัวเขาเองก็งานค่อนข้างยุ่งจึงไม่สามารถมาทำเรื่องนี้เองได้จึงจ้างนักสืบ และข้อมูลที่ได้ก็ทำเอาเขาถึงกับอึ้ง เขามีลูกโดยไม่รู้ตัวมาก่อน “ไม่เหมือน และคุณจะมาเรียกร้องสิทธิ์อะไร คุณกลับไปดูแลลูกเมียคุณดีกว่าค่ะ อย่ามาวุ่นวายกับเราสองแม่ลูกเลย” คราวนี้แพรวาหันมามอง พูดกับเขาด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างเข้มและดัง ทำให้หนูน้อยในอ้อมแขนถึงกับร้องไห้จ้า “โอ๋ ๆ แม่ขอโทษ เดี๋ยวแม่พาเข้าบ้านไปข้าวกินนม ฉันขอตัวนะคะ” “เดี๋ยวสิแพร” เมฆาพยายามรั้ง “กลับไปเถอะค่ะ เรื่องของเรามันจบแล้ว”

‘จันทร์เจ้า’ เลขาฯ สายปาร์ตี้ที่ไปดื่มกับเพื่อน แต่ตื่นมากลับพบว่าตัวเองอยู่บนเตียงของ ‘สายฟ้า’ ผู้เป็นเจ้านาย แต่ที่เลวร้ายไปกว่านั้นคือ เขาบอกว่าเขาเสียซิงให้เธอ เธอจะต้องรับผิดชอบเขา... ********* “เดี๋ยวคุณจะไปไหน” สายฟ้าดึงมุมผ้าห่มที่ยังอยู่บนตัวของเขาเอาไว้ เมื่อจันทร์เจ้าหอบมันและกำลังเลื่อนตัวลงจากเตียง “กลับบ้านสิคะ” จันทร์เจ้าใช้เท้าหยิบเสื้อผ้า อย่างไม่อยากจะก้มลงเก็บ “จะกลับทั้งอย่างนี้เลยเหรอ” “ก็ไม่ค่ะ ขออาบน้ำหน่อยได้ไหมคะ รู้สึกไม่สบายตัว” เธอเป็นพวกเสพติดการอาบน้ำ ยิ่งเมื่อคืนไปดื่มเหล้าที่ผับมา ทั้งกลิ่นเหล้ากลิ่นบุหรี่คงติดตัวเต็มไปหมด และยิ่งมีเรื่องแบบนั้นด้วย เนื้อตัวก็รู้สึกเหนอะหนะขึ้นมาทันที “ผมไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น หมายถึงเรื่องของเรา จะไปทั้งที่ไม่เคลียร์อย่างนี้น่ะเหรอ” สายฟ้าที่นั่งอยู่บนเตียงเงยหน้ามองคนที่ยืนตัวตรง “ก็ต่างคนต่างจำอะไรไม่ได้ ก็เอาเป็นว่าต่างคนต่างไป แยกย้าย จบกันแค่ตรงนี้” จันทร์เจ้าสรุปง่าย ๆ ซึ่งเธอที่เป็นผู้หญิงยอมขนาดนี้ เขาที่เป็นผู้ชายก็น่าจะไม่มีปัญหาอะไร น่าจะชอบใจด้วยซ้ำ แต่... “ไม่ คุณต้องรับผิดชอบผม” “ฮ้า!” จันทร์เจ้าอุทานเสียงหลง “รับผิดชอบ!” เธอทวนคำอย่างไม่อยากจะเชื่อ “ใช่ ผมเสียตัวให้คุณไปแล้ว” จันทร์เจ้ายิ่งหน้าเหวอหนักขึ้นไปอีก กะพริบตามองใบหน้าหล่อเหลาของเจ้านายอย่างกับไม่เคยเห็น ทรุดตัวกลับลงไปนั่งที่ขอบเตียง “ตะ...แต่ฉันก็เสียตัวให้บอสเหมือนกันนะคะ” “แต่ผมยังซิง คุณต้องรับผิดชอบที่พรากความบริสุทธิ์ของผมไป” “ฮ้า!”