เมื่อหนุ่มใหญ่วัย 35 ปี ได้รับโอกาสให้รีไวเวิลกลับไปในตอนที่ตัวเขาเองอายุเพียงแค่ 18 เพื่อแก้ไขโศกนาฏกรรมในอดีตที่เคยเกิดขึ้นและหยุดยั้งการจากไปแบบไม่มีวันกลับของคนที่ตนรัก เขาจะทำได้หรือไม่?

...จุมพิตพวงแก้มบาง เนียนน้อง นุ่มนวล ตวัดรัดกายรัญจวน เสน่หา ระริกเนื้อเต้นครางครวญ อิงแอบ เกล็ดกระหวัดเข้าโถมถา โอบถลา กอดกินรี ...ดั่งฝันหวานคลึงเคล้า เย้ากาย บุรุษนาคจับร่างหงาย คลึงเคล้น ขยับปีกรับลวดลาย ซุกซอก ซ่อนทรวง เนิบนาบนูนเนื้อเน้น ระริกเต้น สะท้านฤดี

คำโปรยปกหน้า การอ่อยผู้ชายต้องรู้จักตอแหลให้เป็นเราไม่จำเป็นต้องพูดความจริงทั้งหมดเพราะบางครั้งความจริงมันก็ช่วยอะไรเราไม่ได้ คำโปรยปกหลัง "คุณอายุมากกว่าผม ผมต้องเรียกคุณว่าพี่รึเปล่าครับ" ผมอยากจะตะโกนบอกเควินออกไปจังเลยว่าใครเขาเรียกเมียว่าพี่กัน ไม่มี๊!! อยากบอกน้องเลยครับว่า ไม่ได้อยากเป็นพี่อยากเป็นเมีย และไม่ได้อยากมีน้อง แต่อยากมีผัว

**ตัวเองของเรื่องเป็น ชาย-ชาย (Boy Love)** หลันเซ่อ นักเดินทางอับโชคที่กว่าจะออกมาจากรากของพฤกษาก็ใช้เวลาถึง 300 กว่าปี ในขณะที่คนอื่นๆ ได้มาเกิดใหม่เป็นนักเดินทางเหมือนกับตัวเองแค่ 100 ปีเท่านั้นก็ออกเดินทางได้แล้ว! หลิงเทียนหวัง คุณชายสกุลหลิงที่ได้รับความช่วยเหลือจากนักเดินทาง แต่กลับต้องติดอยู่ในร่างของแมวโตเต็มวัย พูดสื่อสารภาษาคนก็ไม่ได้ บ้านก็ไม่มีให้กลับเพราะเกิดเหตุสลด ตกตายกันไปหมด ด้วยเหตุบางอย่าง ตัดสินใจติดตามนักเดินทางได้วยกัน แต่ทว่า... ครั้นหนึ่งคนดวงซวยหนึ่งแมวที่พอจะมีโชคอยู่บ้างตัดสินใจออกเดินทางไปด้วยกัน พวกเขากลับพบเจอกับเหตุการณ์แปลกประหลาด นั่นก็คือไม่สามารถก้าวเท้าออกจากเขาสยบมารได้ กอปรหมู่บ้านบนเขาที่เคยพบว่าผู้คนได้ตกตายกันไปหมดแล้ว อยู่ๆ ก็ฟื้นคืนชีพขึ้นมาและกลับไปใช้ชีวิตของตัวเองตามปกติ หากจะบอกว่าก่อนหน้านี้ตัวเองหลอน เห็นทุกคนตกตายก็เป็นไม่ได้ เพราะก่อนหน้านี้พวกเขาได้ทำการฝังศพทุกคนให้กับมือก่อนตัดสินใจออกเดินทาง!

‘ปวีร์’ เป็นคนที่ ‘ปรากร’ เกลียดที่สุด เพราะผู้ชายคนนี้เป็นคนที่พรากทุกอย่างไปจากชีวิตเขา พรากพ่อผู้เป็นเสาหลักของครอบครัวไป พรากอนาคตที่ดี และพรากอาชีพที่เขารักไปด้วย ในเมื่อปวีร์พรากทุกสิ่งที่เขารักไป ฉะนั้นเขาจะพรากทุกอย่างที่เป็นของวีร์ไปด้วย ความแค้นฝังลึกที่มันสลักไว้ในใจ มันยากที่จะให้อภัยผู้ชายคนนี้ แต่จะให้ปล่อยปวีร์ไป ก็คงจะไม่ใช่ปรากรคนนี้ การที่เล่นกับความรู้สึกปวีร์กลายเป็นที่เรื่องสนุก การได้เห็นอีกฝ่าย เจ็บปวดจากอดีตที่แสนข่มขื่นเหมือนกัน เป็นชัยชนะที่ปรากรต้องการ แต่เมื่อได้เห็นหยดน้ำตาปวีร์ หัวใจที่มันด้านชามาตลอดกลับสั่นไหว ต่อให้ไม่มีความรักเข้ามาเจือปนก็เจ็บปวดได้เหมือนกัน…. “ชูการ์ที่นายเข้าใจ ไม่ใช่กินข้าวเสร็จแล้วได้เงินหรอกนะ” “………..” “สุดท้ายฉันก็ตกหลุมรักผู้ชาย ที่ฉันอยากเกลียดมาโดยตลอด..”

คำโปรยปกหน้า : เมื่อเทพีแห่งความตายถูกกล่าวหาว่าเป็นผู้สังหารว่าที่กษัตริย์ การถูกขับไล่มายังโลกมนุษย์กลายเป็นเพียงจุดเริ่มต้น คำโปรยปกหลัง: เมื่อโชคชะตาเล่นตลกให้เขาและเธอต้องเวียนมาพบกันอีกครั้ง พร้อมกับเรื่องราววุ่นวายและคดีฆาตกรรมต่อเนื่องที่มีพันธะสัญญาระหว่างเขาและเธอเป็นเดิมพัน “ถ้าผมบอกว่าปีศาจมีอยู่จริง คุณจะเชื่อไหม”

คำโปรยปกหน้า: เพียงมือน้อยๆ มิอาจทำให้โซ่ตรวนคลายหลุด สุดท้ายบ่าวตัวน้อยจึงได้แต่ร้องวิงวอน พอเถิดคุณชาย ข้าเจ็บจะตายอยู่แล้ว… คำโปรยปกหลัง: จางอวี่เทียนเป็นเพียงชายหนุ่มเคราะห์ร้าย ครอบครัวประสบเหตุดินถล่มตาย และเพื่อหาเงินปะทังชีวิต เขาเลือกที่จะมาเป็นบ่าวรับใช้อยู่ในสกุลไห่ แลกกับค่าจ้างมหาศาล เขาได้รับงานอันแสนง่าย อย่างการดูแลคุณชายเล็ก ไห่ หลงฟาน ที่อาศัยอยู่ในเรือนรองท้ายป่า ว่ากันว่า คุณชายผู้นี้สามวันดี สี่วันไข้ แล้วเหตุใด คนป่วยอย่างคุณชายถึงถูกทิ้งไว้ในเรือนฝุ่นหนาเพียงลำพัง? ดวงตาคู่นั้นที่มองมาช่างแสนโดดเดี่ยว คุณชายตัวคนเดียว ราวกับถูกโลกทั้งใบทอดทิ้ง จางอวี่เทียนตัดสินใจว่าจะดูแลคุณชายเป็นอย่างดี ด้วยความรัก ความอบอุ่นที่เขามีทั้งหมด ท่ามกลางเรือนที่ห้อมล้อมด้วยสวนดอกไม้งดงามแห่งนี้ โดยที่มิรู้เลยว่า เบื้องหลังความโดดเดี่ยว คุณชาย…ซ่อนความลับดำมืดอะไรไว้

คำโปรยปกหน้า หิมะร่วงโรย ความรักเบ่งบาน แว่วสายลมขับขาน ลำนำแห่งห้วงปรารถนาที่ยากจะหยั่งถึง คำโปรยปกหลัง กว่าร้อยปีที่คิมกงยูออกเดินทางใช้ชีวิตไปบนโลกที่เต็มไปด้วยอสูรปีศาจและวิญญาณร้าย จิตใจของเขาปราศจากความรักความผูกพันธ์และความเจ็บปวด จนเมื่อได้มาพบกับไป่ฟูหลินหัวใจอันเยือกเย็นประดุจภูเขาน้ำแข็งก็ถูกสั่นคลอน โดยเปลวไฟที่นางเป็นผู้จุดขึ้น แต่บางสิ่งที่ไหลเวียนอยู่ในร่างกายของนางทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่น มันเป็นความหวาดหวั่นที่น่ากลัวเสียยิ่งกว่าอสูรร้ายที่เขาเคยพบเจอมาเสียอีก

คำโปรยปกหน้า จู่ๆ ไอ้ขยะนั่นก็ถูกอนุมานว่าเป็น ‘สารโดพามีน’ คำโปรยปกหลัง ลีนันโชเป็นนักศึกษาคณะวิทยาศาสตร์ธรรมชาติสุดแสน(ไม่)ธรรมดา วันดีคืนดีกลับโดนรุ่นพี่ปี 3 อย่าง ‘คิมจุนซู’ ขู่ทำร้ายร่างกายโดยอ้างเหตุผลว่านันโชทำผิดต่อตนเองในกิจกรรมประกวดภาพถ่ายฟิล์ม เพราะเหตุนี้เองจึงก่อให้เกิดสงครามประสาทขึ้นระหว่างคนทั้งสอง น่าแปลกนักที่ความรู้สึกไม่อยากพบหน้าอีกฝ่ายกลับหันเหเปลี่ยนทิศทาง “ถ้าฉันชอบใครสักคน ฉันคงจะแกล้งเขาด้วยวิธีต่างๆล่ะมั้ง”

พระเอกคนอื่นล้วนรายล้อมไปด้วยเหล่าสาวงาม งานหลักของพระเอกหากไม่ใช่ออกไปกู้โลก ก็ต้องออกไปช่วยเหลือนางเอก ซ้ำพระเอกยังถูกหมายปองจากนางรอง นางร้าย และเหล่าตัวประกอบโฉมงามทั้งหลาย แต่... พวกคุณเห็นคำว่าแต่ที่เขียนไว้ตรงนั้นกันไหมเอ่ย? ใช่แล้วครับ แต่ทุกอย่างล้วนมีข้อยกเว้น เพราะจัสตินโฮสต์โฉดจอมมารยาของเรา ดันมีนิสัยไม่เหมือนคนอื่นเขาครับ ตบตีกับนางเอก แย่งงานนางร้ายทำ ยืนเท้าเอวด่ากราดนางร้าย แย่งงานนางเอกทำ นั่นแหละคืองานของโฮสต์โฉด ผู้ซึ่งเป็นพระเอก? ของเรา ตบตีกับนางร้ายแย่งตัวร้ายมาเป็นภรรยา ตบตีกับนางเอกแย่งชิงพระรองมาเป็นภรรยา นั่นก็คืองานของโฮสต์โฉดของเราเช่นกัน นางเอกน้ำตาคลอทำตัวน่าสงสารเพื่อเรียกร้องความเห็นใจ ขอโทษเถอะพระเอกของเราชิงตัดหน้าร้องไห้ และยังสามารถทำตัวได้น่าสงสารยิ่งกว่านางเอกสิบเท่า... นางเอก “...” .......... โอเค ขอยอมแพ้ ขอเชิญนักอ่านทุกท่านสนุกไปกับความเจ้ามารยาของจัสติน ระบบทวงคืนบทพระเอก ภาคจัสตินพระเอกสายดราม่าคิง ได้แล้วครับผม ผายมือ...

คำโปรยปกหน้า เธอคือนางเงือกที่สวยที่สุดในมหาสมุทร...และเขาสัญญาว่าจะกลับมาเมื่อพิธีกวนเกษียรสมุทรเสร็จสิ้น ในเมื่อผิดสัญญา !! จะผ่านกี่ภพชาติ เธอก็ยังรอ! คำโปรยปกหลัง เทวดาแปลงเป็นหนุ่มหล่อ ลงสู่ โลกมนุษย์ ด้วยรูปลักษณ์เทพบุตร เลอโฉม คิ้วคางเข้มสมบุรุษ พร่างผิว สว่างตา ไฟเสน่ห์ดั่งลุกโหม เทวาโลม เลียบเคียงดิน อีกหนึ่งนางมัศยา ดวงหน้า สมสตรี ผิวผาดขาวงามมณี พริ้งเพริด ปากคอแก้มอิ่มวจี ยามยิ้ม เพลินตา เปลือยอกชมพูเชิด บานเบิก ปทุมนรี หากท่อนล่างเป็นปลา เรียงเกล็ด ระยิบระยับ สีแดงเข้มอ่อนสลับ สลักสวย ใสสะท้อนเป็นเงาขลับ เด่นโดด วิบตา ครีบหางยาวอ่อนย้วย ผมสลวย ด้วยคลื่นแรง

คำโปรยปกหน้า : เธอผู้เป็นนักลอบสังหารมือวางอันดับหนึ่งกลับพลาดท่าให้แมวจรตัวอ้วน ได้สติขึ้นมาอีกทีกลายเป็นคุณหนูจวนเสนาบดีไปเสียแล้ว! คำโปรยปกหลัง : ไป๋หลิวอิงนักลอบสังหารมือวางอันดับหนึ่งวัยยี่สิบหกปี ที่ไม่ขึ้นตรงกับองค์กรใด เธอถูกเพื่อนในวงการตั้งฉายาให้ว่า ‘ไร้เงา' เนื่องจากไม่มีใครรู้ตัวตนที่แท้จริงของเธอ และไม่ว่าภารกิจจะเป็นอย่างไร ไป๋หลิวอิงก็ไม่เคยทิ้งร่องรอยให้สาวไปถึงตัวได้เลย ทว่าใครจะรู้เล่าว่าวันหนึ่งเธอกลับหายหน้าไปจากวงการอย่างลึกลับ สาเหตุกลับไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นเพียงแมวจรอ้วนๆ ตัวหนึ่งเท่านั้น! เมื่อความตายเป็นเพียงจุดเริ่มต้นให้ไป๋หลิวอิงไปสิงร่างของคุณหนูแห่งจวนเสนาบดีที่ขึ้นชื่อว่าร่างกายอ่อนแอ บอบบาง ยามลมพัดก็แทบจะปลิวตามลม แท้จริงแล้วใครเล่าจะล่วงรู้... "ร่างกายอ่อนแอ บอบบางอะไรกัน เห็นทีคนทั้งเมืองหลวงจะถูกคุณหนูจวนเสนาบดีหลอกเข้าซะแล้ว!" มิใช่ว่าสิ่งที่คุณหนูจวนเสนาบดีทำลงไปจะเพื่อความสบายเพียงอย่างเดียว แต่มันยังเป็นข้ออ้างในการหลบหน้าชินอ๋องเฉินเฟยหลงคู่หมั้นที่ขึ้นชื่อว่าตายด้านคนนี้นี่สิ!

เมื่อครอบครัวกำลังจะล้มละลาย ทางรอดเดียวเลยคือการแต่งงาน แต่ตลอด 25 ปีที่ผ่านมาเขาไม่เคยมีแฟน วันๆ เอาแต่กินกับนอน แล้วอยู่ๆ มาบอกให้แต่งงานกับใครก็ไม่รู้ หน้าตาก็ไม่เคยเห็น แต่หารู้ไม่ว่าการแต่งงานครั้งนี้เป็นเพียงแค่ละคร ที่โดนพ่อกับแม่จัดฉากขึ้นเพียงเพราะข้อเสนอของใครบางคน

เมื่อเปรมโดนแทงเสียชีวิตจากโลกปัจจุบัน ก่อนที่จะได้ตั้งสติก็ลืมตาตื่นมาพบภาพโบราณที่เคยเห็นตามหนังจีนกำลังภายในที่เคยดูมา ทันใดนั้นเองความทรงจำก็ทะลักเข้ามาไม่ขาดสาย เปรมจึงได้รู้ว่าเขานั้นได้วิญญาณหลุดจากที่เคยอยู่มายังที่แห่งนี้ตามฉบับนิยายที่เคยอ่าน แต่ใครจะรู้ว่าเรื่องนี้จะเกิดขึ้นกับเปรมด้วยตัวเอง หลังจากนี้เปรมจะใช้ชีวิตเช่นไร จะเกิดเหตุการณ์แบบไหนขึ้น ในร่างของเยว่ซิงนั้นเปรมจะเป็นผู้ดูแลต่อเอง

เพราะคำสั่งจากผู้บังคับบัญชาทำให้เขาและเธอต้องร่วมมือกันปฏิบัติภารกิจลับอย่างเลี่ยงไม่ได้ แต่เมื่อภารกิจสิ้นสุดลง ทำไมความรู้สึกของทั้งคู่ถึงไม่สิ้นสุดตาม?

โปรยปกหน้า ความรักที่ไม่ได้เริ่มจากรัก...ความใคร่ที่นำไปสู่ความรัก... สุดท้ายเราจะใช้หัวใจเป็นตัวลิขิต... โปรยปกหลัง เพราะอกหัก...ทำให้เธอต้องหาที่พึ่ง... เพราะน้ำเมาทำให้เธอต้องเสียความสาว... ความสัมพันธ์ชั่วคืนทำให้เขาอยากผูกมัดและครอบครอง ผิดกับอีกคนที่ต้องการถอยห่างและจากหาย... จีรณานางแบบสาวสวยพราวเสนห์ต้องผิดหวังจากรักแรกและยังต้องมาพ่ายแพ้ให้กับหนุ่มกะล่อนอย่างกันต์อีกต่างหาก สถานะที่เคยมีเลยต้องเปลี่ยนไป...จากเพื่อนรักต้องกลายมาเป็นเมีย!!

คำโปรยปกหน้า แฟรี่ที่ไร้ปีกย่อมไม่เป็นที่ยอมรับของเผ่าอยู่แล้ว แต่คีเซลไม่ใช่คนที่จะยอมแพ้ต่อเรื่องแบบนี้มิตรภาพสามารถสร้างได้เสมอเหล่าก็อบลินเองก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน.. ใช่มั้ย คำโปรยปกหลัง 'ก็อบลิน'สิ่งมีชีวิตกายสีเขียวหน้าตาอัปลักษณ์ หูแหลมแปลกตา เขี้ยวคมใหญ่ดูน่ากลัว เหล่าก็อบลินใช้ชีวิตดั่งเช่นต้องสาปมานับพันปี อยู่อย่างตัณหาหมกมุ่นในกามรมณ์ตามคำสาปที่ถูกกล่าวไว้ พวกมันอยู่ในถ้ำมืดในป่าลึกห่างไกลผู้คนหากแต่เพราะสมบัติล้ำค่ามากมายภายในถ้ำนั้นกลับทำให้หลายคนอยากที่จะเข้ามาเพื่อชิงมันไป หากแต่ผู้ที่ย่างกายเข้ามาภายในถ้ำก็อบลินนั้นล้วนแต่มีชะตากรรมที่ไม่ได้แตกต่างกันเลย

คำโปรยด้านหน้าปก: เพราะว่ารักโดยแท้ จึงทำในสิ่งที่หัวใจปรารถนาเพื่อคว้าหัวใจจ้าวเมืองหนุ่มรูปงามผู้สุดแสนเย็นชา คำโปรยด้านหลังปก: ฟ่งชิงยีบุตรีเจ้าของตลาดประจำเมืองแสนมั่งคั่งถูกเลี้ยงดูมาอย่างไร้ซึ่งกรอบบังคับ ดรุณีน้อยหมายเคียงครองขุนนางหนุ่มอันสตรีทั้งสิบหกดินแดนใฝ่ฝัน ทว่าเขากลับแสดงออกแจ้งชัดว่าไม่ต้องการผูกสัมพันธ์อันใดด้วย แต่ถึงอย่างนั้น เจ้าคนรั้นก็หาได้ถอดใจไม่ ยังคงเดินหน้าเต็มกำลัง แม้จะถูกชาวบ้านชาวเมืองครหานินทา แม้ต้องถูกถากถางก่นด่าว่าก็ไม่คิดหวาดหวั่น ครั้นเมื่อกิจการตลาดของครอบครัวประสบปัญหาบางอย่าง ข้อต่อรองเพื่อชีวิตเล็กๆของตนก็ลดน้อยถอยลง ถูกดูหมิ่นเหยียดหยาม ต้องเรียนรู้ที่จะยืนหยัดอย่างที่ไม่เคยมาก่อน กระทั่งมีโอกาสได้ใช้พรสวรรค์ในการเขียนภาพและดันต้องพระราชหฤทัยฮ่องเต้เข้า เจ้าคนพริ้มเพรากลับยิ่งห่างไกลความรักอันสุดแสนยากเย็นที่จะได้มา ดรุณีน้อยวัยสิบห้าจะทำเช่นไร

คำโปรยปกหน้า “อย่าถามว่ารักมากเพียงใด เพราะความรู้สึกที่ให้ไปมิอาจเทียบเที้ยนเธอ” คำโปรยปกหลัง ห้าว นายบัญชีชาวจีนผลัดถิ่นมากับตะเภาหะแรกพบสบพักตร์ของขุนนางสยามอย่าง ขุนท่องวารี ผู้ซึ่งมีหน้าที่เหยียบหัวตะเภาเรือก็พลันตกหลุมพรางรักที่อีกฝ่ายขุดไว้จนยากจักถอดถอน ด้วยหน้ามรสุมกินเพลานานเกินกว่าจะกลับคืนสู่มาตุภูมิโดยเร็ว ห้าวจึงผูกปี้ขึ้นทะเบียนมาใช้แรงงานเป็นกุลี ขุนท่องวารี หรือ พุด เกิดเสียดายความสามารถจึงดึงตัวมาให้ทำงานใกล้ชิดเป็นทนายหน้าหอคนสนิท ความรักต่างชนชั้นระหว่างพวกเขาจักก้าวข้

คำโปรยปกหน้า คณิกาฝันอยากมีบุตรนับว่าเรียบง่ายธรรมดาสามัญ ติดก็แต่หนทางที่จะสานฝันนั้นช่างทุลักทุเลเหลือเกิน… คำโปรยปกหลัง มี่จื่อเป็นคณิกาตัวเล็กๆ ที่มีความฝันแสนจะสามัญธรรมดาเช่นการมีบุตร และใช้ชีวิตเรียบง่ายในชนบท ทว่าชีวิตไม่ราบรื่นเท่าไหร่ออกรับแขกทีไรเป็นต้องตะกุยหน้าแขกเหล่านั้นจนเสียโฉม อยู่ท่ามกลางดงบุรุษผู้มาหาความสำราญแต่กลับบริสุทธิ์ผุดผ่องไร้ราคีเช่นนี้ ไม่เรียกนางว่าตัวประหลาดแล้วจะเป็นอะไร ชีวิตที่ไม่มีโอกาสสานสัมพันธ์กับบุรุษสักครึ่ง คนเช่นนี้ยังจะสานฝันธรรมดาของนางให้เป็นจริงได้อย่างไร ถึงกระนั้นในความมืดยังมีแสงอันริบหรี่ สวรรค์ยังเข้าข้างอยู่บ้างเมื่อโจรหนุ่มผู้ลึกลับปรากฏตัวขึ้น ประเด็นสำคัญคือยามตกใจนางหาได้ตะกุยหน้าเขา นางชักชวนให้เขาย่ำยีนางโดยหารู้ไม่ว่าบุรุษผู้นี้ จะทำให้ความฝันแสนธรรมดาไม่ง่ายดายอย่างที่ควรเป็นเสียแล้ว... จินจิ่นกวางไม่รู้ว่าระหว่างเขากับคณิกาน้อยนางนี้ใครลึกลับกว่ากันแน่ เพราะยิ่งรู้จักนางมากเท่าไรเขาก็ยิ่งแน่ใจว่านางไม่เหมือนคณิกาแม้แต่น้อย แล้วเหตุใดนางถึงทำท่าจะรุกล้ำเข้ามาในหัวใจเขาได้ง่ายดายเช่นนั้นเล่า บางทีที่เขาเข้าใจว่าทรวงอกของตนไร้หัวใจคงต้องคิดใหม่เสียแล้วกระมัง “แม่นางเจ้าทำอะไร?” ชายหนุ่มเลิกคิ้วมองหญิงสาวจับมือตนไปวางบนหน้าอกนาง สัมผัสนุ่มหยุ่นทำให้ดวงตาเขาลุกวาว “ข้า...” นางแก้มแดง มือน้อยๆ บีบมือเขาแน่น เพื่อความฝัน นางต้องยอมกล่าวประโยคน่าขายหน้าอีกรอบด้วยเสียงดังขึ้นเล็กน้อย “ข้าอยากให้ท่านย่ำยีข้าเจ้าค่ะ”

คำโปรยปกหน้า คณิกาฝันอยากมีบุตรนับว่าเรียบง่ายธรรมดาสามัญ ติดก็แต่หนทางที่จะสานฝันนั้นช่างทุลักทุเลเหลือเกิน… คำโปรยปกหลัง มี่จื่อเป็นคณิกาตัวเล็กๆ ที่มีความฝันแสนจะสามัญธรรมดาเช่นการมีบุตร และใช้ชีวิตเรียบง่ายในชนบท ทว่าชีวิตไม่ราบรื่นเท่าไหร่ออกรับแขกทีไรเป็นต้องตะกุยหน้าแขกเหล่านั้นจนเสียโฉม อยู่ท่ามกลางดงบุรุษผู้มาหาความสำราญแต่กลับบริสุทธิ์ผุดผ่องไร้ราคีเช่นนี้ ไม่เรียกนางว่าตัวประหลาดแล้วจะเป็นอะไร ชีวิตที่ไม่มีโอกาสสานสัมพันธ์กับบุรุษสักครึ่ง คนเช่นนี้ยังจะสานฝันธรรมดาของนางให้เป็นจริงได้อย่างไร ถึงกระนั้นในความมืดยังมีแสงอันริบหรี่ สวรรค์ยังเข้าข้างอยู่บ้างเมื่อโจรหนุ่มผู้ลึกลับปรากฏตัวขึ้น ประเด็นสำคัญคือยามตกใจนางหาได้ตะกุยหน้าเขา นางชักชวนให้เขาย่ำยีนางโดยหารู้ไม่ว่าบุรุษผู้นี้ จะทำให้ความฝันแสนธรรมดาไม่ง่ายดายอย่างที่ควรเป็นเสียแล้ว... จินจิ่นกวางไม่รู้ว่าระหว่างเขากับคณิกาน้อยนางนี้ใครลึกลับกว่ากันแน่ เพราะยิ่งรู้จักนางมากเท่าไรเขาก็ยิ่งแน่ใจว่านางไม่เหมือนคณิกาแม้แต่น้อย แล้วเหตุใดนางถึงทำท่าจะรุกล้ำเข้ามาในหัวใจเขาได้ง่ายดายเช่นนั้นเล่า บางทีที่เขาเข้าใจว่าทรวงอกของตนไร้หัวใจคงต้องคิดใหม่เสียแล้วกระมัง “แม่นางเจ้าทำอะไร?” ชายหนุ่มเลิกคิ้วมองหญิงสาวจับมือตนไปวางบนหน้าอกนาง สัมผัสนุ่มหยุ่นทำให้ดวงตาเขาลุกวาว “ข้า...” นางแก้มแดง มือน้อยๆ บีบมือเขาแน่น เพื่อความฝัน นางต้องยอมกล่าวประโยคน่าขายหน้าอีกรอบด้วยเสียงดังขึ้นเล็กน้อย “ข้าอยากให้ท่านย่ำยีข้าเจ้าค่ะ”

หลังจากตายลงเพราะถูกพิษ 'ซ่งซานหลิง' กลับชาติมาเกิดในสกุลเดิมพร้อมด้วยความทรงจำครบถ้วน ตั้งแต่เด็กจนโตผู้อื่นมองว่าเขาไร้ข้อบกพร่องและทำทุกอย่างได้ไร้ที่ติ ใครจะรู้ว่าคุณชายซ่งมีความลับอย่างหนึ่งซ่อนอยู่ เขานอนนอกจวนไม่หลับหากไม่มีคนกล่อม ความลับน่าอับอายของเขาถูกเก็บไว้อย่างมิดชิดจนกระทั่งวันที่เขาออกจากจวนมาพบกับ 'จางเลี่ยงหรง' ระหว่างการเดินทางพวกเขาเผชิญเรื่องราวมากมายร่วมกันจนเกิดความรู้สึกซับซ้อนบางอย่างขึ้น และในความรู้สึกนั้น ยังซ่อนไว้ด้วยเงาทะมึนของชาติก่อนที่เขาพยายามจะลืม

>>นิยายเรื่องนี้ตัวเอกเป็น ชาย-ชาย<< "นิยายวายแฟนตาซีสุดมันส์!" นึกอยากจะเขียนก็เขียนไป นึกอยากจะดองก็ดองไป... นี่แหละเรื่องปกติของนัก (อยาก) เขียน แต่ใครมันจะไปคิดกันล่ะ ว่าวันหนึ่งจะหลุดเข้ามาในนิยายตัวเอง แถมยังเป็นเรื่องที่วางพล็อคไว้ว่าจะจบBad Endอี้ก!

รักอบอุ่นจากพี่ชายคนนี้นี้มันดีเกินกว่าจะเชื่อว่าเป็นจริงน่ะสิ ติดตามเรื่องราวความรักชวนฝันของเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่สูญเสียความทรงจำ และพรสวรรค์ กับชายหนุ่มที่เข้ามาหยิบยื่นโชคดีให้เขาอีกครั้ง ท่ามกลางบรรยากาศอบอุ่นใจในยุค 90s ได้ใน 'กวีบทที่หนึ่ง'