หมุงหมิงคือดวงดาว ซึ่งเป็นของผม
หมุงหมิงคือแสงสว่างในใจผม
***
“ผมเฝ้ารอมาสิบปี มีชีวิตอยู่ด้วยความหวังว่าสักวันหนึ่ง…”
ท้ายประโยคขาดหาย ออยล์หันไปมองยังผู้พูดทันที
แววตาของออยล์เป็นคำถาม
“สักวันหนึ่งผมคงจะสมหวัง กับสิ่งที่หวังไว้บ้าง”
หมิงพูดจนจบ
“สิ่งที่หวังของครูหมิงคืออะไรล่ะครับ ?”
ออยล์ถาม ...อันที่จริงเขารู้คำตอบอยู่แล้ว
“ผมหวังว่าคำตอบของเราคงจะตรงกัน”
เป็นคำตอบเรียบง่าย แต่มันก็ทำให้ออยล์ถึงกับสะอึก
ถึงอย่างไรเขาก็ไม่เคยลืมเรื่องของหมิง… ไม่เคยลืมได้ลงสักวัน
หมิงไม่ได้เป็น ‘รักแรก’ ของเขา แต่เป็น ‘คนแรก’ ที่เขารู้สึกรักจริง ๆ
ออยล์แปลกใจที่กระบอกตาของตนเองอยู่ดี ๆ ก็ร้อนผ่าว
อันที่จริงไม่บ่อยนักหรอกที่เขาจะเสียน้ำตาให้กับเรื่องอะไรง่ายดายโดยเฉพาะ ‘ความรัก’
ออยล์คิดว่ามันเป็นเพราะตัวเขาไม่เคยได้สัมผัสกับความรู้สึกรักที่แท้จริง จนกระทั่งพบกับหมิง ในตอนนั้นเองที่ความรู้สึกบางอย่างมันล้นปรี่ออกมา
ต่างคนต่างก็รัก แต่ทำไมคำรักมันพูดยากจัง ?