“ปล่อยฉันซะเถอะนะคะนายหัว ถ้าคุณจะไม่ให้เกียรติฉันก็เห็นแก่คู่หมั้นของฉันบ้างเถอะนะคะ พวกคุณเป็นผู้ชายเหมือนกันน่าจะรู้ดีว่าเขาจะรู้สึกอย่างไร เมื่อมารู้ทีหลังว่าคู่หมั้นของตัวเองถูกผู้ชายคนอื่นข่มเหงรักแกช่วงชิงเอาความสาวความบริสุทธิ์ไปหมดจนไม่เหลือคุณค่าอะไรเอาไว้ให้เขาแล้วแบบที่คุณกำลังทำ”

ดวงตาของชายหนุ่มวาวโรจน์ขึ้นมาอย่างน่ากลัวเมื่อเธอพูดจบประโยค เพียงฟ้าใจหายวาบเมื่อเผลอสบตากับเขาเข้า แววตาน่ากลัวแบบนั้นเธอเพิ่งจะเคยเห็นเป็นครั้งแรกหวังว่าเธอคงไม่พูดอะไรที่ผิดหูของเขาออกไปหรอกนะ

“รักมันมากนักใช่มั้ยห๊า ไอ้ผู้ชายเฮงซวยแบบนั้นน่ะ

!?

จะเก็บความสาวความบริสุทธิ์ ไว้ให้มันอย่างนั้นเรอะ ฝันไปเถอะคนอย่างมันไม่คู่ควรที่จะได้รับอะไรแบบนั้นหรอก”

“คุณมันเลว”

เขาแสยะยิ้มร้ายกาจ

“ผมยังเลวได้อีกมากคนสวยและก็อย่าลืมซะล่ะว่าไอ้ผู้ชายที่คุณด่าว่าเลวคนนี้มันเป็นอะไรกับคุณ”

มือเรียวฟาดลงบนใบหน้าคมคร้ามอย่างแรง จนใบหน้าของอัษฎายุธหันไปตามแรงฝ่ามือของเธอความโกรธพุ่งขึ้นเป็นริ้วๆ เขาค่อยๆ หันกลับมามองหน้าที่เหวอไปเล็กน้อยของเธอหลังจากตบหน้าเขาไปหมาดๆ ดวงตาเขาวาวโรจน์และเพียงฟ้าเริ่มจะรู้สึกตัวว่าเธอคงทำผิดไปอย่างร้ายแรงซะแล้วกระมังที่ไปตบหน้าเขาแบบนั้น

“รู้มั้ยว่าผมจะลงโทษยังไงกับผู้หญิงที่ทำร้ายสามีตัวเองน่ะห๊ะ!!

”