เล่มหลัก
***
“บอกมา” ผู้เป็นเจ้านายเอ่ยด้วยเสียงเย็นเยียบ น่ากลัว “บอกมาเดี๋ยวนี้... หรือว่าอยากถูกให้ออกจากบริษัทดี”
“!!!”
ดวงตาสีออกน้ำตาลของชายหนุ่มผู้เป็นลูกน้องเบิกโพลงอย่างกราดเกรี้ยว แค่เรื่องแค่นี้ถึงกับเอาเรื่องจะไล่ออกมาขู่ มันจะมากเกินไปหน่อยแล้ว !
“นี่อยากรู้มากขนาดนั้นเลยเหรอ...”
อานุภาพพูดเสียงต่ำ
“ใช่”
อิทธิพงษ์พยักหน้า
“อย่างนั้นเหรอ...”
จากตอนแรกที่คิดว่าจะไม่บอกไม่พูด และลืม ๆ ไปเสีย แต่ตอนนี้เขาเริ่มเปลี่ยนใจเสียแล้วสิ
“วันที่ผมไปนั่งกินดื่มอยู่คนเดียวเพราะเครียดเรื่องที่โดนคุณตำหนิ จู่ ๆ ธนิตก็เข้ามาทัก และเสนอแผนการให้ผมอย่างหนึ่ง”
“แผนการอะไร ?”
“หึ วันนั้นน่ะนะผมด่าคุณไปเสียเยอะเลย แล้วธนิตก็บอกว่า...”
“???”
“ชายเหนือชายเป็นยอดชาย”
ใบหน้าของอิทธิพงษ์กระตุกเล็กน้อย
“หมายความว่าอย่างไร !?”
อานุภาพพูดต่อไปว่า
“ก็ไม่หมายความว่าอย่างไร ที่พูดเนี่ยคุณยังไม่เข้าใจอีกเหรอ ธนิตกำลังจะบอกให้ผมจัดการ ‘รวบหัวรวบหาง’ คุณเสียเลย หรือพูดง่าย ๆ ก็เคลมนั่นแหละ ! ทีนี้คุณจะได้ไม่กล้ากับผมอีก”
อิทธิพงษ์อ้าปากค้าง เสียงซึ่งแหบแห้งเปล่งออกมาว่า
“เลว ! เลวที่สุด ! ฉันไม่คิดเลยนะว่าเธอจะมีความคิดสกปรกแบบนี้ได้”