ผ่านไปประมาณสักสองชั่วโมงได้ เรียกได้ว่าฉันนั่งจนรากงอกแล้ว จึงเดินออกไปด้านนอกร้านเพื่อยืดเส้นยืดสาย แต่แล้วสายตาของฉันก็ไปป๊ะเข้ากับนายโคลท์เจ้าเดิม แต่เดี๋ยวก่อน ไม่ใช่สิ ๆ
ฉันขยี้ตา
นี่ไม่ใช่โคลท์ แต่เป็นคูลท์ ค่ะ !!
ฉันจำคูลท์ได้จากไฝใต้ตา และท่าทีที่ดูเย็นชา ๆ หยิ่ง ๆ นั่น -_-++
คูลท์มาพร้อมกับเจ้าน้ำเย็นค่ะ อะไรกันผู้ชายบ้านนี้ ‘คนเลี้ยงหมา’ กันทั้งพี่ทั้งน้องเลยเหรอเนี่ย
“สวัสดี ^^”
ฉันทัก เมื่อเขาเดินจูงน้ำเย็นซึ่งเริ่มโตขึ้นจากเมื่อครั้งที่แล้วเข้ามาในระยะสายตา
“สวัสดี”
คูลท์ตอบเรียบ ๆ เขามาหยุดยืนที่ตรงหน้าฉัน