คำโปรย :

“คุณเป็นอะไรมากไหม” เขาถามออกไปด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ชายหนุ่มเป็นห่วงความรู้สึกของหล่อนขนาดนี้ได้ยังไงกัน?

เรียวปากอวบอิ่มสั่นระริก หล่อนลอบยิ้มกับคำถามที่แฝงไว้ด้วยความห่วงหาอาทร แต่แล้วหล่อนก็ส่ายหน้าไปมาช้าๆ แทนการเปล่งคำพูดอะไรออกมา

“มัน...คนที่คุณรัก พูดอะไรกับคุณ”

“คะ” หล่อนไม่ได้หันหน้าไปเผชิญหน้ากับเขา แต่ก็งุนงงที่เขาถามคำถามนั้น

“มันพูดอะไร ที่ทำให้คุณต้องดื่มไอ้สิ่งที่คุณไม่ชอบ”

“คุณรู้ได้ยังไงคะ”

“ตอบคำถามของผมดีกว่า...กษมา”

“ฉันไม่อยากจะพูดถึงเขาอีก...ขอตัวนะคะ” หล่อนตัดบท ไม่อยากนึกถึงคำพูดที่ทำให้เจ็บใจ เรียวขาของหล่อนเริ่มก้าวออกจากคนที่ปล่อยท่อนแขนออกหลวมๆ แต่แล้วหญิงสาวก็ถูกเขาสวมกอดเอาอีก พร้อมกับจมูกคมที่กดลงมายังแอ่งชีพพจร หญิงสาวยืนแข็งทื่อ เรียวปากของเขานั้นร้อนผ่าวโดยที่หญิงสาวรับรู้ได้ไม่ยาก

“ลืมเขาคนนั้นเถอะนะ คุณปิดใจทำไมในเมื่ออาจจะมีคนคอยคุณอยู่ก็ได้ ผู้ชายที่ไม่รู้ใจตัวเองไม่ควรคู่ที่คุณจะต้องมาเสียเวลาด้วยเลย” เขากระซิบบอกทั้งเป็นการปลอบใจและเพื่อช่วยให้หล่อนคิดได้บ้าง

“ฉันไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันควบคุมสติได้” หล่อนรู้สึกว่าหัวใจที่ห่อเหี่ยวนั้นชุ่มฉ่ำขึ้นมาบ้าง แล้วกษมาก็หันหน้ามาเผชิญกับใบหน้าเข้มที่แดงก่ำไปจนถึงใบหู มือสวยยกขึ้นปัดเอาไรผมออกจากหน้าผากหนา ไล่ปลายนิ้วชี้ไปทั่วแก้มสากอีกข้างอย่างแผ่วเบาแต่ก็ทำให้เขาสั่นสะท้านไปทั้งหัวใจ

“คุณไม่เห็นต้องดีกับฉันก็ได้นี่คะ”

“ผมไม่ใช่คนใจร้ายใจดำ”