“สวัสดีครับ คุณตำรวจ...ผม...ผมขอมอบตัวครับ”

“ผม...ผมฆ่าคนตายครับ ผมเป็นคนทำเอง”

“จำเลยถูกตัดสินว่ามีความผิดจริงในข้อหาฆ่าคนตายโดยไม่เจตนา ศาลพิจารณาโทษจำคุกเป็นเวลา 5 ปี”

เสียงกระแทกค้อนของผู้พิพากษาดังก้องในห้องพิจารณาคดี จบการพิจารณาทุกอย่างลงทันที ผู้คนเริ่มทยอยออกจากห้อง เตชินท์ยังคงนั่งอยู่ตรงนั้นเหมือนถูกตรึงไว้กับที่ ความจริงของชีวิตที่ต้องเผชิญอยู่ข้างหน้าเขาหนักหน่วงเกินกว่าจะรับไหว

5 ปีผ่านไป….

ชีวิตในคุกของเตชินท์คล้ายกับฝันร้ายที่ไม่มีวันจบสิ้น แต่วันนี้กลับไม่เหมือนวันอื่นๆ เขาตื่นขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกที่แตกต่าง เสียงกุญแจล็อกโซ่เหล็กที่เคยกดดันจิตใจตอนนี้มันกลายเป็นเสียงแห่งอิสรภาพ

เตชินท์ยืนอยู่หน้าเรือนจำด้วยความรู้สึกเคว้งและว่างเปล่า เขาไม่รู้จะเริ่มต้นจากตรงไหน เงินติดตัวไม่มี ไม่มีบ้านให้กลับ ไม่มีครอบครัวให้พึ่งพิงและไม่มีแม้แต่เพื่อนที่พอจะช่วยเหลือได้ ไทป์ เพื่อนสนิทที่เคยเป็นความหวังเดียวของเขาตอนนี้ก็หายเงียบไป ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายอยู่ที่ไหนหรือเป็นอย่างไรบ้าง

“สนใจมาทำงานที่บริษัทผมไหมครับ? น่าจะพอมีตำแหน่งว่างอยู่ คุณเตพอจะทำงานอะไรได้บ้างครับ?”

“ขอบคุณครับ ขอบคุณมากๆ เลยครับคุณสิป”

เตชินท์ยกมือไหว้สิปปกรอีกครั้ง น้ำเสียงเต็มไปด้วยความขอบคุณและโล่งใจ

“แต่...คุณสิปไม่รังเกียจอดีตนักโทษอย่างผมเหรอครับ?” สิปปกรส่ายหัวเล็กน้อยก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

“นวดดีขนาดนี้ ต้องให้รางวัลหน่อยแล้วล่ะ...”

สิปปกรพูดเสียงหวานก่อนจะโน้มตัวจูบคนบนตักด้วยความช่ำชอง ริมฝีปากหนาของเขาค่อย ๆ ทาบทับลงแล้วเพิ่มความร้อนแรงขึ้นช้า ๆ ความรู้สึกที่นุ่มนวลค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นความเร่าร้อน

“อื้ออออ”

เสียงหวานครางแผ่วออกมาอย่างไม่ตั้งใจ ยิ่งกระตุ้นอารมณ์ของสิปปกรให้พลุ่งพล่านมากกว่าเดิม ลิ้นร้อนเปียกชื้นยังคงเคลื่อนไหวหยอกเย้ายอดอกชมพูทั้งสองข้างที่แข็งเป็นไตท้าทายการสัมผัสของลิ้นร้อน

มืออีกข้างของสิปปกรไม่อยู่นิ่ง กอบกุมบีบเคล้นยอดยกของเตชินท์จนเกิดรอยแดงจาง ๆ บนผิวขาว ริมฝีปากหนาละสัมผัสจากยอดอกมาที่ริมฝีปากบางอีกครั้ง มือของเตชินท์สอดเข้าไปในกลุ่มผมดำหนาของสิปปกรพยายามระบายอารมณ์ที่ปั่นป่วนอยู่ภายใน

สายตาของเตชินท์สะดุดเข้ากับรูปถ่ายใบหนึ่ง เขาลุกเดินเข้าไปหยิบกรอบภาพถ่ายนั้นขึ้นมาดู วินาทีนั้นดวงตาคู่สวยก็กลายเป็นสีแดงก่ำน้ำตาเอ่อคลออย่างไม่อาจห้าม ความรู้สึกบางอย่างจุกแน่นอยู่ในอก อัดอั้นจนแทบหายใจไม่ออก

เขาจ้องมองภาพตรงหน้าไม่วางตา หนึ่งในนั้นคือสิปปกร คนที่เขาเพิ่งมอบทั้งร่างกายและจิตใจให้ไปโดยไม่ลังเลยืนกอดคอกับชายอีกคน ใบหน้าแสนคุ้นเคยทำให้หัวใจของเตชินท์แทบหยุดเต้นในทันที

สิปปกรเดินเข้าโผกอดเขาจากด้านหลังเกยคางซบบนไหล่

“จำได้มั้ย...” สิปปกรพูดเสียงสั่นเครือ “คนในรูป คนที่คุณฆ่าเขา...”

“พี่สิปหมายความว่าไง” เตชินท์หันกลับมามองอย่างตกใจ ร่างสั่นเทาเอ่ยถามด้วยความสับสนกับเรื่องราวต่าง ๆ

“ปริญญ์ ปริญธร หิรัญไพศาลกุล คนที่คุณฆ่า...เขาคือน้องชายของผมเอง”

“นับจากนี้ชีวิตคุณจะได้ลิ้มรสความเจ็บปวดเหมือนตายทั้งเป็น