“ทำอะไรน่ะ ให้พี่ช่วยไหม” เสียงนุ่มของชยุตและมือหนาที่จับบ่าเล็กๆ ของเธอ ทำให้สาวน้อยสะดุ้งสุดตัว

“พี่ยุต!” เธออุทานเรียกชื่อเขาอย่างตกใจ ไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าเขาเลยสักนิด

“ตกใจอะไรครับ” เขาเอ่ยถาม ในขณะที่ปองขวัญรีบดึงมือออกจากร่องสาวที่เธอเขี่ยเล่นจนน้ำเยิ้มไปหมด

“ขอโทษค่ะ ขวัญไม่ได้ตั้งใจจะถือวิสาสะเข้ามาในห้องนอนของพี่ยุตนะคะ” เธอรีบเอ่ยขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่ ก้มหน้างุดไม่กล้าสบตากับคนตรงหน้า

“พี่ไม่ได้ว่าอะไรเสียหน่อย”

“เอ่อ.. ค่ะ ขอบคุณนะคะที่พี่ยุตไม่ถือโทษโกรธอะไรขวัญ งั้นขวัญขอตัวก่อนนะคะ พี่ยุตจะได้พักผ่อน”

“เดี๋ยวก่อนสิขวัญ” ชยุตรั้งแขนของปองขวัญเอาไว้