“หนูเคาะกระจกรถของอาปกจนมือแดงหมดแล้ว เป่าให้หนูหน่อยสิคะ” เขมิกายื่นมือเล็กไปตรงหน้าอธิปกรณ์ให้เขาช่วยเป่า

“อาขับรถอยู่”

“ถ้าอาปกไม่เล่นตัว เราสองคนคงไม่ต้องเสียเวลาจนรถติดหรอกค่ะ”

“เราโทษอา”

“ใช่ค่ะ ถ้าอาปกเปิดประตูไม่ปล่อยให้หนูเคาะจนมือเจ็บ ป่านนั้นเราคงไม่ต้องมารถติด หนูคงได้กินไอติมอร่อยๆ ไปแล้ว”

“ใครสั่งให้เรามาเคาะรถอาล่ะ”

“ก็อาปกหลบหน้าหนู”

---------

“มองหน้าเหมือนมีอะไร” ตฤนสะดุ้งกับคำเอ่ยทักของคนที่นั่งทำงานอยู่บนเก้าอี้ผู้บริหาร

“คุณปกตั้งใจจะให้คุณขิมไปเรียนนอกเหรอครับ”

“มันดีต่ออนาคตเธอ”

“และคุณปกล่ะครับ” อธิปกรณ์เงยหน้าจากแฟ้มงานมองลูกน้องที่ยืนค้ำหัว

“ทำไมอยากจะให้ฉันไปเรียนด้วยหรือไง”

“ไม่ใช่ครับ” ตฤนแก้ตัวเป็นพัลวัน “ผมแค่สงสัยว่าคุณปกจะไม่คิดถึง ไม่ห่วงคุณขิมเหรอครับ”

“เธอโตแล้ว”

“วันนี้คุณปกยังถามหาเธออยู่เลยนะครับ” อธิปกรณ์โยนปากกาลงบนโต๊ะเอนหลังพิงพนักเก้าอี้มองดูลูกน้องที่กำลังเอาปัญหาของเขาใส่หลังแบกเอาไว้