“อนูป นายอยู่ไหนวะ” เสียงเรียกชื่อเพื่อนท่ามกลางสายฝนที่ตกกระหน่ำเหมือนฟ้ารั่ว ถนนหนทางเริ่มนองด้วยหยดน้ำฝนทำให้คนขับมองไม่เห็นไหล่ทาง วินัยนักธุรกิจหนุ่มนั่งรอพร้อมบีบแตรรถจอดกลางถนนสายหลักมุ่งหน้าเข้าเมืองหลวง “อนูป ไอ้บ้า แค่ลูกแมวตัวเดียวมันลงทุนได้ขนาดนี้ เหลือเชื่อเลยวะ” น้ำเสียงของวินัยเต็มไปด้วยความโมโห ดวงตาดำสนิทกวาดมองไปรอบๆพยายามมองหาร่างของเพื่อนชายที่วิ่งเข้าไปอุ้มลูกแมวน้อยด้านหลังรถยนต์ “ฉับ ฉับๆ” เสียงรองเท้าวิ่งมาด้านหลังรถยนต์ของคนทั้งสอง ฝ่ามือของอนูปตบลงบนท้ายรถยนต์อย่างแรง “นายขับรถชนแม่แมวตาย ฉันกำลังช่วยลูกแมว ตอนนี้จะบีบแตรเร่งฉันทำไมวะ” ฝ่ามือขวาอุ้มลูกแมวสีขาวตัวน้อยไว้แนบแผ่นอก

“ครื่นๆๆๆ” เสียงล้อรถยนต์พยายามขับเคลื่อนออกจากริมถนน สายฝนสาดเข้าใบหน้าของอนูปอย่างเเรง ชายหนุ่มคว้าหมวกของเสื้อกันฝนให้กระชับใบหน้า เดินอ้อมมาเปิดประตูรถยนต์ “เข้ามาได้แล้ว นายต้องไปให้ทันงานแต่งงานของพี่ชายนาย ส่วนไอ้ลูกแมว เอามาวางในเบาะรถฉันจะเอาไปเลี้ยงเองก็ได้ ไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าแม่ของมัน นายจะโวยวายทำไม”

ใบหน้าหล่อเหลาคมคาย ดวงตาคมกริบของอนูปทำให้วินัยเพื่อนชายอมยิ้มด้วยความเสียดาย “ความจริงนายต้องแต่งงานกับอาริน่านี่หว่า ทำไมปล่อยให้ อันวาคาบไปได้วะ งงจริงๆ นายไม่ได้รักเธอ ฉันไม่เข้าใจความคิดในสมองของนายจริงๆ”

อนูปก้มหน้ามองลูกแมวขนสีขาวที่เปียกปอนในอุ้งมือของเขา “ปิดเเอร์ก่อน มันสั่นเหมือนจะตายเพราะความตกใจ” อนูปคว้าผ้าเช็ดหน้าห่อร่างแมวน้อยทันที “จะให้ฉันพามันไปโรงพยาบาลสัตว์เลยไหม นายชวดงานแต่งงานของพี่ชายแน่ๆ” เสียงสตาร์ทรถดังขึ้นหลังจากวินัยต้องดับเครื่องเมื่อไฟหน้ารถไม่ติด “เราคงไปไม่ทันแล้วโว้ย พายุฝนห่าเหวอะไรวะ ทำไมแรงขนาดนี้”

“ไปไม่ทันก็ไม่เป็นไร” คำพูดประโยคนี้ทำให้วินัยหันหน้ามองใบหน้าของเพื่อนสนิทที่พวกเขารู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก “นายยังรักอริน่า งั้นไปหยุดงานแต่งงานก็ได้นะเว้ย ฉันโทรเรียก ไอดอนหน้าม้า และพวกๆให้มาที่งานตอนนี้” อนูปกอดคอเพื่อนด้วยความรักและนับถือน้ำใจของเพื่อนคนนี้ “อาริน่าสมัครใจแต่งงานเอง เธอพร้อมทั้งกายและใจ นายรีบขับไปเถอะ ฉันไม่ต้องการให้แม่ตีหัวฉันแตกถ้าไปไม่ทันงานแต่งงาน”

รถยนต์ทรงยุโรปสีเทาดำพุ่งออกจากริมถนนทางตรงเข้าเส้นรอบเมือง “ไม่อยากเชื่่อว่า นายจะทำใจได้ อารีน่า หญิงสาวสวยที่ใครๆในมหาวิทยาลัยหมายปองตัดสินใจแต่งงานกับนายแพทย์ อรุณ กุมาร มันเป็นข่าวดังในวงสังคม พี่ชายนายก็แปลก รู้ทั้งรู้ว่า อารีน่าคือเเฟนของน้องชาย นี่โลกใบนี้มันเปลี่ยนไปแล้วเหรอวะ” วินัยเร่งฝีเท้าเต็มที่เพื่อไปในทันจุดหมายในค่ำคืนนี้

คฤหาสน์ของดาวิน กุมาร

เสียงแตรบรรเลงเตรียมเรียกเจ้าบ่าวเจ้าสาวให้เข้านั่งในปะรำพิธี นายแพทย์หนุ่มวัย 34ปียืนเด่นกลางงานชุดกรุต้าสีเขียวอ่อน อรุณนายแพทย์ที่มีชื่อเสียงยืดร่างมองพิธีแต่งงานที่ยิ่งใหญ่สมเกียรติ กวาดสายตาไปรอบๆบริเวณงานเลี้ยง เสียงแก้วเหล้าชนกันอย่างสนุกสนาน เพื่อนเจ้าบ่าวเริ่มเมาในคืนนี้ส่งเสียงเชียร์เจ้าบ่าวด้วยถ้อยคำไม่น่าฟังสักเท่าไร นายดาวิน เจ้าของโรงพิมพ์ใหญ่ของภาคเหนือต้องลุกห้ามปรามเพื่อนๆของลูกชาย “เอาหล่ะ ใครก็ได้พาอรุณเข้าไปนั้งในปะรำพิธีได้แล้ว แล้วเจ้าอนูปทำไมยังไม่มา มันจะตี2แล้ว”

“ไปเร็วพวกเราไปส่งเจ้าบ่าวนั่งแท่นกันโว้ย” เเขกเรื่อเริ่มทยอยเข้าประจำเก้าอี้นั่งด้านหลังปะรำพิธี ปาริกา มารดาของอนูปเดินตามหาลูกชายคนเล็กที่ยังมาไม่ถึงงานแต่งงาน “คุณดาวิน ลูกชายคนเล็กของฉันหายไปไหนคะ” ปาริกาเริ่มกังวลใจในความผิดหวังของลูกชายที่สารภาพกับแม่ของเขาเรื่องความรักที่มีต่ออาริน่า “หนูบอกแม่แล้วว่า พี่ไม่มาแม่ไม่เชื่อ ทำไมแม่ไม่บอกพ่อเรื่องนี้ ปล่อยให้พี่ใหญ่แกล้งพี่รองทุกครั้ง เพราะอะไรคะ หนูไม่เข้าใจพ่อกับแม่จริงๆ”

“หยุดพูดเหลวไหลนะ มีรา ตอนนี้แม่ยิ่งเครียดๆอยู่ เรื่องนี้เราเคลียร์กันแล้ว พี่ของลูกเขาไม่ได้รัก อารีน่า และอรุณรู้จักพี่สะใภ้ของลูกก่อน หยุดสร้างเรื่องได้แล้ว แม่ไม่ชอบ ไปต้อนรับแขกที่ประตูนู้น แล้วโทรบอกแม่ว่าพี่มาถึงหรือยัง” ร่างของน้องสาววัย 18ปีวิ่งออกมาจากมุมของห้องแต่งตัวภายในอาคาร มีรามองผ่านเข้าไปในห้องแต่งตัวเจ้าสาวผ่านทางช่องหน้าต่างที่ผ้าม่านปิดไม่สนิท ร่างของเธอต้องหยุดทันที วิ่งเข้าไปยืนแอบข้างหลังประตู “นั่นพี่อนูป เข้าไปทำอะไรในห้องแต่งตัว” เท้าเรียวงามทั้งสองที่มีรารีบก้าวเข้าไปแนบใบหูฟังเรื่องราวภายใน

“ผมนำชุดเครื่องเพชรที่คุณฝากไว้กับสุนันทามาคืน” อนูปชายหนุ่มรูปงาม สูงสง่า ใบหน้าคมคาย คิ้วดกพอประมาณ ริมฝีปากสีชมพู “ขอบคุณค่ะ ต่อไปฉันก็เป็นพี่สะใภ้ของคุณ ภรรยาเจ้าของโรงพยาบาลดัง และ ลูกสะใภ้ท่านมหาเศรษฐีดาวิน” อารีน่ากล่าวออกมาอย่างช้าๆด้วยความภาคภูมิใจ “ยินดีด้วยครับ พี่สะใภ้” ฝ่ามือเรียวงามเต็มไปด้วยเครื่องประดับคว้าฝ่ามือหน้านุ่มของเขาไว้อย่างรวดเร็ว “ทำใจได้เหรอคะ”

มือข้างซ้ายของอนูปดึงฝ่ามือของอารีน่าออกอย่างรวดเร็ว “ผมไม่ได้รักคุณอย่างที่คุณคิด ผมยินดีที่คุณจะแต่งงานกับพี่ชายของผม” น้ำเสียงเย็นชาของชายหนุ่มทำให้ร่างของอารีน่าในชุดแต่งงานสีแดงถอยหลังออกไปด้วยความสะเทือนใจ “ฉันพยายามทำทุกอย่างให้ได้เข้าใกล้คุณ จำวันที่เราอยู่ด้วยในกระท่อมชายหาดไม่ได้หรือคะ” เสียงสะอืนมาพร้อมหยดน้ำตาของหญิงสาวในชุดเจ้าสาว ร่างของอนูปหยุดนิ่งเมื่อเขานึกถึงเรื่องความสัมพันธ์ในคืนนั้น

มีราได้ยินบทสนทนาทั้งหมดถึงกับตกตะลึง “ทั้งสองคนมีอะไรกันแล้วด้วย นี่มันเรื่องอะไรกัน ผู้หญิงคนนี้ต้องการมาอยู่ใกล้พี่อนูป ไม่ได้หล่ะ เราต้องไปบอกพ่อก่อน” หญิงสาวหันร่างเตรียมวิ่งออกมา “อุ๊บบบ” ร่างของน้องสาวคนเล็กชนร่างของพี่ชายคนโตที่ยืนฟังด้านหลัง “พี่อรุณ!!!”

​