~ แกร็ก ~

เสียงเปิดประตูห้องสีน้ำตาลเข้มดังขึ้น ก่อนจะหยิบคีย์การ์ดสีเทาวางลงบนแท่นสีดำที่ติดอยู่บนผนังห้องมุมขวา และจากห้องที่มืดสนิทก็พลันสว่างขึ้นมา

~ ปัง ~

เสียงปิดประตูอัตโนมัติดังขึ้น

ฉันวางกระเป๋าเครื่องสำอางค์ลงบนพื้นแล้วโน้มตัวลงถอดรองเท้าบูทสั้นสีดำ ก่อนจะเก็บมันเข้าชั้นวางสีขาว จากนั้นจึงค่อยหยิบกระเป๋าชุดเครื่องสำอางค์สีดำยกขึ้นถือไว้อีกครั้ง เพราะไม่ได้คิดจะวางมันไว้ตรงนี้

ฉันก้าวฝีเท้าเดินเข้าไปในห้องยังไม่ถึง 10 ก้าวก็ต้องสะดุ้งตกใจ!! กับภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้า จนเผลอทำกระเป๋าสีดำที่ถือไว้หลุดมือไปโดยไม่รู้ตัว

~ ตุบ!! ~

เมื่อเห็นชายร่างใหญ่ไหล่หนาสวมเสื้อสีดำคอคว้านลึกลงมาจนถึงกลางอกล่ำ นั่งก้มหน้าก้มตาด้วยสีหน้าที่ดูเศร้าสร้อยอยู่บนโซฟาหนังตัวยาวสีดำสนิท

"ยูจิน!! " ฉันเผลอเอ่ยชื่อเขาออกมาด้วยความตกใจ ร่างกายของฉันเริ่มแข็งทื่อทันทีเพราะทำอะไรไม่ถูกราวกับถูกสาป

"อาาาาา!! " เขาเปล่งเสียงออกมาคล้ายเสียงถอนหายใจยาว ก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟาตัวนั้นแล้วค่อยๆก้าวฝีเท้าเดินตรงมาที่ฉันอย่างช้าๆ

"ดีจังนะ ที่พี่ยังจำชื่อผมได้" เสียงพูดกัดฟันกรอดราวโกรธแค้นอะไรมา

"นายเข้ามาได้ยังไง?!! " ฉันเอ่ยถามเขาขึ้น ด้วยความงุนงง ว่าเขาหาห้องฉันเจอได้ยังไง?! เพราะฉันยังไม่ได้บอกใครเลยแม้แต่คนเดียว และที่สงสัยที่สุดคือเขาเข้ามาในห้องฉันได้ยังไงกัน?!

"เรื่องนั้นมันสำคัญด้วยหรอ?! " ฉันรับรู้ได้ทันที กับน้ำเสียงเรียบนิ่งแต่กลับทำให้รู้สึกเย็นยะเยือกด้วยความโกรธ

"พี่ทำแบบนี้กับผมได้ยังไง?!" ขายาวๆของเขาเริ่มก้าวเข้ามาใกล้ จนฉันต้องก้าวถอยหลังไปตามจังหวะฝีเท้าที่เขาก้าวเข้ามา

"พี่ทิ้งผมไปทั้งแบบนั้นได้ยังไง?! " เขาตะเบ็งเสียงออกมาดังจนฉันสะดุ้งตกใจ ทั้งสีหน้าของเขาก็เริ่มแดงก่ำด้วยความโกรธ

ฉันพูดอะไรไม่ออกเพราะถมึงทึงของเขาทำเอาฉันกลัว ตอนนี้ทำได้แต่เพียงก้าวเท้าถอยหลังไปเรื่อยๆ จนร่างจนมุมหลังชนฝาเข้ากับประตูห้องบานใหญ่

จนในที่สุด...ร่างหนาก็ก้าวเข้ามาประชิดตัวฉัน

"อย่าคิดนะ!! ว่าพี่จะไปจากผมง่ายๆ!! "

สิ้นสุดคำนั้น เขาพลันยกมือเรียวยาวทั้งสองข้างกุมเข้าที่ต้นคอของฉัน พลางยกให้มันแหงนเงยขึ้นรับจูบอันดูดดื่มที่เขามอบให้ ทั้งกดแรงประทับอันหนักหน่วงราวกับอยากระบายความโกรธนั้นลงกับริมฝีปากเล็กให้มันหนำใจ

~ เอิ่มมม เอิ่มมมมม ~

ฉันยกมือเรียวเล็กขึ้นผลักร่างหนาของเขาออกอย่างสุดกำลัง แต่ก็ดูเหมือนจะไม่เป็นผล เพราะยิ่งผลัก เขาก็ยิ่งกดริมฝีปากหนักอย่างไม่ปราณี ราวกับจะดูดกลืนปากเล็กๆนั้นเข้าไปอย่างไงอย่างง้้น

~ เอิ่มมม อ๊าา! อ๊าา! ~

ฉันเกือบขาดอากาศหายใจ โชคยังดีที่เขาคิดถอดจูบอันดูดดื่มนั้นออกก่อน

"เขากินพี่ไปรึยัง?! ผู้ชายคนนั้น" น้ำเสียงเก็บอารมณ์โกรธเอ่ยถามขึ้น

"ยูจิน! ฟังฉันอธิบายก่อน" ฉันตอบกลับเขาไปในทันที เพื่อให้เขาหยุดอารมณ์โกรธแล้วฟังที่ฉันกำลังจะพูด

"ตอบแบบนี้เขาคงจะกินพี่ไปแล้วสินะ!! " สายตาราวกับปีศาจร้าย ทั้งน้ำเสียงที่พูดออกมาคล้ายสั่นเครือจากอาการเก็บอารมณ์ไม่พอใจ

"ยูจิน!!!! " ฉันตะเบ็งเสียงออกไป ให้เขาฟังสิ่งที่ฉันกำลังจะพูดบ้าง

"ไม่เป็นไร ผมไม่แคร์!! คืนนี้ผมจะลบทุกรอยที่เขาสร้างขึ้นบนตัวพี่ทุกซอกทุกมุม แล้วเปลี่ยนเป็นรอยของผมลงบนตัวพี่แทนเอง"