“สวัสดีค่ะ”

“ครับ” คำสั้นๆ แต่ความรู้สึกยาวเป็นหางว่าว กรการณ์ลุกขึ้นมองดูเด็กสาวในชุดเดรสกระโปรงสีขาวเรียบร้อย เธอคนนี้ที่ครั้งหนึ่งเคยเดินตัดหน้ารถตัวเอง สมองคนขี้ลืมแต่กับจดจำใบหน้านี้ได้แม่น แววตากลมโต ริมฝีปากอวบอิ่ม สายตาแสนเว้าวอน

“ช่วยหมุนตัวหน่อยได้มั้ย” เธอทำตามอย่างว่าง่าย หมุนซ้ายที หมุนขวาที ไม่ผอมไปอวบอิ่มกำลังดี ส่วนที่ชอบมากก็คงเป็นแววตาเธอมันสุกใสมีประกาย

“แนตตี้แนะนำคุณมาใช่หรือเปล่า”

“คะ? ” แนตคงสอนเธอมาบางอย่างแล้วสิ เธอเลยรู้กิริยาเวลาอยู่กับเขา ห้ามพูดเยอะ

“คือว่าฉัน...”

“อยากได้เท่าไหร่” ที่พูดเยอะไม่ได้ก็เพราะเขาไม่เปิดช่องให้พูดเลยสักคำ

“ฉันมีใบตรวจโรค....”

“ดีมาก ต่อเดือนคุณอยากได้เท่าไหร่”

“ค่าอะไรคะ”

“แนตไม่ได้บอกเหรอ” อย่าว่าแต่บอกเลย คนชื่อแนตเป็นใครเธอยังไม่รู้จัก

“คะ? ”

“ผูกปิ่นโตเดือนละสองแสน ผมจะไปหาอาทิตย์ละวัน ถ้าช่วงไหนอยากมากหน่อยก็สามวัน เราสองคนมีความสัมพันธ์กันแค่นั้นไม่เกินกว่าเตียง เดี๋ยวที่เหลือผมบอกเองตอนเรานอนด้วยกัน และขอเลยอยู่กับผมห้ามไปมั่ว” งงในงง เธอนิยามได้แค่นี้