ถ้อยคำของผู้เขียน (คำนำคราวพิมพ์ครั้งแรก 2549)

“เมื่อกากบัตรโทรศัพท์มือถือกลายเป็นขยะเกลื่อนหมู่บ้าน”

เมื่อเงินล้านก้อนแรกโอนเข้าบัญชีกองทุนหมู่บ้าน เด็กๆ มีรถเครื่องรุ่นใหม่เอี่ยมขับขี่ไปโรงเรียนกันทุกคน

“ไม่มีรถก็ไปโรงเรียนไม่ทัน ถูกครูทำโทษ...”พวกเด็กๆ ออดอ้อน พ่อแม่เมื่อเห็นเงินก้อนโตเข้ามือ

แต่พอมีรถจักรยานยนต์แล้ว หลายคนไปไม่ถึงโรงเรียน ขณะที่ บางคนเลยโรงเรียนไปถึงร้านเกมคอมพิวเตอร์ในตัวอำเภอ

ยิ่งน้ำมันขึ้นราคา แต่กลับขายดีเป็นเทน้ำเทท่า เพราะวันนี้ไม่มีใคร เดินเท้าอีกแล้ว นอกจากเด็กทารกและคนชรา เสียงรถมอเตอร์ไซค์ดังระงม อย่างต่อเนื่องทั้งวันทั้งคืน หาความสงบไม่ได้

คันไหนเสียงไม่ดังก็ถูกดัดแปลงท่อไอเสียเพื่อสำแดงความดังให้ จงได้

ร้านค้าในหมู่บ้านซื้อน้ำมันมาจากปั๊มในตลาด มารินใส่ขวด 10 บาท 20 บาท 30 บาท รินทั้งวันทั้งคืนจนมือแทบเป็นหวัด

“เอาบัตรเติมเงินให้หน่อย…..”

สุ้มเสียงเด็กๆ ฟังดูเหมือนแสดงอำนาจอยู่ในที

ใช่สิ เพราะเขามีอำนาจซื้อ ความอ่อนน้อมที่เด็กพึงแสดงต่อผู้ใหญ่ เลยจืดจางไป

“บัตรเติมเงินไม่มี มีแต่บัตรเสียเงิน”

ถึงพ่อค้าแห่งหมู่บ้านจะเอ่ยเป็นทำนองเตือนสติลูกหลาน แต่ก็ไม่ เป็นผล กากบัตรโทรศัพท์มือถือจึงกลายเป็นขยะตัวใหม่เกลื่อนหมู่บ้าน อัน นอกเหนือไปจากถุงพลาสติก แกลอนน้ำมันเครื่อง และขวดเครื่องดื่ม ชูกำลัง

เมื่อก่อนขยะของหมู่บ้านคือใบไม้ใบหญ้า มูลวัว มูลควายที่ตัว กุดจี่ชอบกินเป็นอาหาร ต่อมาควายที่เคยกินหญ้าหายไปจากหมู่บ้าน เมื่อ ควายเหล็กที่กินน้ำมันเป็นอาหารเข้าคอกแทน ชาวบ้านเลยไม่มีกุดจี่กิน เหมือนแต่ก่อน

นี่คือสถานการณ์หมู่บ้านยุคสมัยที่เงินคืออำนาจ

กระแสสำนึกทุนนิยมแพร่สะพัดครอบคลุมทุกหย่อมหญ้าและทุก หัวหมาตาคน ไม่เว้นแม้แต่เด็กนักเรียนในระบบโรงเรียน

วัฒนธรรมบริโภคนิยมไหลบ่ารุนแรง ท่วมท้นคอหอยพ่อแก่แม่เฒ่า

กระจายอำนาจการปกครองสู่ท้องถิ่น กลายเป็นกระจายคอร์รัปชั่น ไปทั่วถิ่น

แต่ที่ อบต. หนองฮี ที่มีพ่อนายกบุญเติมเป็นผู้บริหาร ยังมีเรื่อง ราวดีๆ ให้เล่าขาน เมื่อท้องถิ่นนี้มีการน้อมนำเอาปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง ในพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวมาเทิดทูนไว้เหนือเกล้าฯ และถือปฏิบัติอย่างเป็นรูปธรรม

ยังมีเด็กๆ บางกลุ่มที่คิดดี ปฏิบัติชอบ ไม่ตกเป็นเหยื่อของ ”วัฒนธรรมขี้ข้าเขา” เดิมตามแบบอย่างที่พ่อนายกบุญเติมพาทำ ตำบล หนองฮีจึงสงบร่มเย็นตามควรแก่อัตภาพ

ผมจดๆ จ้องๆ อยู่กับเรื่องนี้หลายปี ตั้งใจจะให้เป็นวรรณกรรม สำหรับเยาวชน เพื่อสื่อสารความคิดที่ดีงามสู่ลูกหลานในโรงเรียน

ประจบเหมาะกับปีนี้ พวกเราชาวไทยได้ร่วมกันเฉลิมฉลองการ ครองสิริราชสมบัติครบ 60 ปี ผมจึงขอมีส่วนร่วมการฉลองนี้ด้วยงานเขียนเรื่องนี้

สมคิด สิงสง

มิถุนายน 2549