มาแล้วจ้ะ มาแล้วจ้ะ มาแล้วจ้าาาาา

ลี่ลี่คือ เหมือนเดิม! NC ร้อนแรง! และความน่าร้ากก นุ่มฟู แต่... สำหรับเรื่องนี้ ' 3p ' หนาจ๋าาา

สำหรับนักอ่านท่านใดที่ไม่ชื่นชอบความหลาย P สำหรับลี่ลี่ยังมีผลงานคู่เดี่ยวเรื่องอื่นๆ ด้วยจ้า

และในเดือนธันวานี้ ทางเพจจะมีกิจกรรมเล็กๆ สำหรับนักอ่านที่คอยติดตามมาตลอด รอประกาศทางหน้าเพจประมาณกลางเดือนธันวาอีกทีน้า

------------------------------

" นั่นใคร! "

รู้ดีว่าเมื่อครู่ตนเสียงดังเกินไปจนทำให้ ' องค์หญิง ' และ ' ต้าอ๋อง ' ต้องตกพระทัยใหญ่หลวง เจี๋ยหลัวจินจับตัวเขาเข้าแนบชิด ขยับกายหันหลังเพื่อบดบังใบหน้าของตนและร่างกายของขันทีน้อยผู้นี้ เมื่อได้ยินเสียงกุกกักที่ชั้นหนังสือจึงเอ่ยตอบโดยไม่หันกลับมอง

" บทองค์หญิงกับต้าอ๋องน่าสนใจไม่เลว คราวหน้าข้าต้องนำไปใช้บ้าง "

บุรุษผู้นั้นมองดูแผ่นหลังของบุรุษที่อาภรณ์ดูไม่ค่อยเรียบร้อยผ่านช่องว่างของชั้นหนังสือก็โล่งใจ เอ่ยชักชวนพลางชะเง้อคอมองสตรีที่ถูกแผ่นหลังกว้างปิดบังไว้ด้วยความอยากรู้อยากเห็น

" นึกว่าไม่มีใครใช้อยู่เสียอีก หากต้องการเจ้ามาร่วมวงกับพวกเราได้ "

" ไม่เป็นไร แม่นางของข้าออกจะเขินอายอยู่บ้าง "

เสี่ยวเสวี่ยกลอกตาเป็นวงกลม มองดูดวงตาของต้าอ๋องที่ออกจะดูสนุกสนานอยู่บ้าง บิดตัวเล็กน้อยเมื่อรับรู้ได้ว่าพวกเขาขยับว่างตำรากลับตามเดิม พยายามขืนตัวออกห่างเมื่อสัมผัสได้ว่ามีบางสิ่งนูนๆ นั้นกำลังทิ่มแทงตนเอง พยายามคิดในแง่ดีว่าสิ่งนั้นอาจจะเป็นด้ามมีดหรือไม่ก็ขวดหยกใส่ยา

แต่ยิ่งนางเห็นต้าอ๋องยิ้มพรายพร้อมทั้งเบียดตัวเข้าแนบชิด ทำให้อะไรที่ตามที่ทิ่มนางยิ่งเหมือนจะมีรูปร่างที่ชัดเจนขึ้น ในที่สุดก็เลิกคิดในแง่ดี ยิ้มแหยๆ ส่งให้ต้าอ๋อง

" ต้าอ๋อง ข้าน้อยไม่ใช่แม่นางน้อยนะพะยะค่ะ "

เสี่ยวเสวี่ยเอ่ยบอก พยายามหลุบตาลงไม่ให้ต้าอ๋องจับได้ว่านางกำลังนินทาเขาอยู่ในใจ ไฉนบุรุษยุคนี้ล้วนอ่อนไหวกันง่ายดายยิ่ง...

เจี๋ยหลัวจินยิ้มบางๆ มือหนาจับใบหน้าของเขาด้วยฝ่ามือเพียงข้างเดียว ขยับนิ้วบีบมือมองดูแก้มที่ยับย่น มองยิ่งเห็นเขาดูไม่ค่อยจะตื่นตระหนกก็รู้สึกอยากจะหยอกเย้า ขยับกายเข้าแนบชิด ก้มหน้ากระซิบเสียงพร่าข้างใบหู

" เจ้ายังมีปาก... "

เสี่ยวเสวี่ยได้ยินเช่นนี้ก็นิ่งค้าง นี่... คงไม่ได้หมายถึง...

" ต้าอ๋อง ข้าน้อยปากไม่สะอาดเมื่อครู่เพิ่งกินลูกพลับตากแห้งไปย่อมต้องมีเศษผลไม้ติดอยู่ หากมันเข้าไปติดกับซอกมังกรอันใหญ่จะทำให้สกปรกยิ่งนะพะยะค่ะ... "

เสี่ยวเสวี่ยไม่เอ่ยเปล่าพยายามใช้ปลายลิ้นกวาดไปทั่วฟัน ควานหาเศษพลับแห้งที่ติดซอกฟันเพื่อแสดงความสกปรกของตนเองสุดความสามารถ

" รู้ได้อย่างไร "

" พะยะค่ะ? " เสี่ยวเสวี่ยทวนถามเสียงสูง รู้อะไรกัน

" รู้ได้อย่างไรว่า... ของข้าใหญ่ "

วาจาเช่นนี้ของต้าอ๋องทำให้เสี่ยวเสวี่ยต้องใบ้กิน นี่มันคำถามอะไรกันนะ เป็นเพียงแค่คำประจบประแจงไยต้องถามหาเหตุผลหรือความจริงด้วยเล่า จู่ๆ ก็มาคาดคั้นอะไรกัน หากเอ่ยวามังกรของท่านอ๋องทั้งตัวเล็กทั้งผอมแห้งเท่าไส้เดือนก็คงถูกลากไปประหารแล้ว!

------------------------------

**นิยายเรื่องนี้มี NC เน้นอิโรติคค่อนข้างจะร้อนแรง ภาษาและเนื้อหาไม่เหมาะกับผู้ที่อายุไม่เกิน 18 แต่งขึ้นจากจินตนาการเพื่อความบันเทิงล้วนๆ ไม่เกี่ยวข้องหรืออ้างอิงกับประวัติศาสตร์ใดหรือพาดพิงถึงบุคคลใดบุคคลหนึ่งแต่อย่างใด**