หญิงสาวตื่นขึ้นหลังจากหลับไหลไม่ได้สติในที่ที่เธอไม่คุ้นเคย ไม่ว่าจะเป็นเตียงอันอ่อนนุ่มกับชุดเครื่องนอนสวยงาม หรือห้องนอนที่ตกแต่งไว้อย่างเรียบง่าย แต่ทว่าประดับไปด้วยของดีมีราคา ปาลินได้ยินเสียงคลื่นแว่วอยู่ไม่ไกลผ่านเข้ามาทางหน้าต่างบานใหญ่ตรงเตียง พยายามอย่างยิ่งที่จะลุกขึ้นเพื่อเดินออกไปดูว่าเหตุใดตัวเองถึงมาอยู่ที่นี่ได้ และที่นี่คือที่ไหนกัน แต่หนังตาเจ้ากรรมก็ดูเหมือนจะหนักเหลือเกิน แถมศรีษะของเธอก็ดูเหมือนจะหนักเสียจนน่ากลัวว่าเธอจะต้องทิ้งมันลงบนหมอนอีกรอบ แต่ก่อนที่จะได้ทำอย่างนั้น ปาลินก็ต้องตกใจอย่างที่สุดที่คนที่เปิดประตูห้องเข้ามานั้น เป็นคนที่เธอควรอยู่ให้ห่างเอาไว้ให้มากที่สุด

เขามาทำอะไรที่นี่ แล้วเธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกัน แต่คนที่จะตอบเธอได้นั้นค่อยๆสืบเท้าเข้ามาใกล้ เมื่อเห็นว่าคนในห้องตื่นแล้ว สายตาของเขาจากที่มันเคยมีแววดูหมิ่นเธอเสมอ ในตอนนั้นปาลินเห็นแค่นัยน์ตาดำสนิทเยือกเย็น อ่านไม่ออกว่าเขาคิดอย่างไร แต่ทว่ามันช่างน่ากลัวเหลือเกิน

ได้โปรดเถอะ สิ่งศักดิ์สิทธิ์เจ้าขา ช่วยให้ลูกพ้นจากผู้ชายคนนี้ด้วยเถิด จะเอาชีวิตของลูกไปก็ได้ ลูกขอร้อง

น้าจ๋า น้าช่วยนุ่นที อย่าให้เขาทำอะไรนุ่นเลย

ปาลินได้แต่ภาวนาอยู่อย่างนั้นแม้แต่กระทั่งน้าของเธอที่จากเธอไปแล้วมาพาเธอไปจากที่นี่ในตอนนี้ที แต่คำภาวนาของเธอนั่นไม่เป็นผลเลย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อคนที่เธอพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่อยู่ใกล้เขา หรือคนที่เกี่ยวข้องกับเขา ยืนอยู่ตรงหน้าเธอนี่เอง

ปาลินรู้สึกได้ว่าความกลัวที่สุดในชีวิตคืออะไรในวินาทีนั้น เมื่อเห็นแววตาของคนหน้าตรงหน้าชัดๆ เธอรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเผชิญหน้าอยู่กับสัตว์ร้าย ที่พร้อมที่จะขย้ำเธอให้ตายคามือ เขากระชากเธอขึ้นมาจากหมอนทั้งๆที่เธอไม่มีแม้แต่แรงจะลุก หรือจะป้องกันตัวเองจากการกระทำอันแสนหยาบกระด้าง และรุนแรงกว่าครั้งไหนๆที่ผู้ชายคนนี้เคยทำกับเธอ ในหัวของเธอมีแต่คิดจะตายให้มันพ้นๆไปจากตรงนี้เสีย เธอได้ยินเขาตะคอก ด่าทอด้วยถ้อยคำดูถูกเหยียดหยาม กล่าวหาในสิ่งที่เธอไม่รู้เรื่องโดยที่เธอไม่มีแรงจะต่อต้านแรง หรืออธิบายให้เขาฟังเลย ปาลินรู้สึกถึงแรงมหาศาลบีบที่ต้นแขนของตัวเอง เธอเจ็บแทบขาดใจ กว่าครั้งที่แล้วที่พบกับเขาโดยบังเอิญในคืนหนึ่ง น้ำตาไหลพรากด้วยความทรมาน วาจาผรุสวาทด่าทอของเขาทำให้เธอรู้สึกถึงความเป็นคนที่ลดน้อยถอยลงไปจนน่าใจหาย เขากล่าวหาว่าเธอใช้ใครไปทำร้ายน้องสาวของเขา ปาลินสุดจะปะติดปะต่อเรื่องราวที่ได้ยินได้ มันหนักในหัว มึนงง ผสมกับเจ็บปวดที่แขน ในใจนึกถึงความโชคร้ายของตนขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ

เธอผิดด้วยหรือ ที่เกิดมาจน ไม่มีพ่อแม่เลี้ยงดู มีแต่น้าสาวที่ทำอาชีพน่ารังเกียจต่อลูกผู้หญิงด้วยกันอย่างอาชีพโสเภณี เพื่อเอาเงินมาเลี้ยงตัวเอง และเลี้ยงเธอซึ่งเป็นหลานสาวที่พี่สาวเอามาทิ้งไว้ให้อยู่รอดเติบโตมาใช้ชีวิตในโลกอันโหดร้ายที่ความเป็นคนขึ้นอยู่กับฐานะทางสังคมอันสูงส่ง

ปาลินเจ็บปวดทุกครั้งที่นึกถึงพิรตี น้องสาวของเขาและเพื่อนสนิทที่รายล้อม พากันหัวเราะเยาะ เหยียดหยาม กลั่นแกล้ง ตามราวี เพราะความหึงหวงไม่รู้จักจบสิ้น แม้แต่เขาเองที่เหยียดหยามเธอเพราะความเข้าใจผิด แต่ครั้งนี้มันรุนแรงกว่าที่แล้วๆมา เพราะเขาถึงขนาดเลักพาเธอมาที่นี่ ที่ๆปาลินไม่รู้จัก ดวงตาของปีศาจร้ายจ้องเข้าไปในตาเธอ กลิ่นฉุนจัดของแอลกอฮอล์ดีกรีแรงจากลมหายใจร้อนของเขาทำให้ปาลินเบือนหน้าหนี ชายหนุ่มกระแทกเธอลงบนเตียงอีกครั้งอย่างแรง จนปาลินรู้สึกเจ็บต้นคอ ปาลินพยายามพยุงตัวขึ้นเพราะหนีเขา แต่ทว่ามือทั้งสองข้างกลับไร้เรี่ยวแรง เพราะฤทธิ์ยาสลบที่ยังคงหลงเหลืออยู่ เธอพยายามปัดป้องมือของปีศาจร้ายคู่นั้นที่พยายามฉีกทึ้งเสื้อผ้าของเธอด้วยความรุนแรง ป่าเถื่อนเกินกว่าที่มนุษย์จะปฏิบัติต่อกัน ก่อนจะลงมือย่ำยีบีทาเธอให้สาแก่ใจ แรงบีบเค้นจ้วงจาบหยาบคายไปทั่วร่างกายทำเอาปาลินทั้งเจ็บและหวาดกลัว สำนึกสุดท้ายของปาลินคือเธอพ่ายแพ้อย่างหมดหนทางสู้ รู้สึกถึงความเจ็บปวดทั้งกายใจทุกขณะจิต แต่ไร้แรงกายต้านทาน โดยเฉพาะสายตาหยามเหยียด สะท้อนถึงความสาแก่ใจคู่นั้น เหมือนมีดเล่มใหญ่กรีดหัวใจปาลินให้ทุรนทุรายให้ขาดใจตายไปเสีย ปาลินรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่สุดในชีวิตเมื่อเขาเสือกกายอันใหญ่โตเข้ามาจนสุด ไร้ความอ่อนโยน เขาคำรามลั่นในความคับแน่นอันแห้งผาก สิ่งอันมีค่าในชีวิตสาวถูกพรากไปโดยที่เธอไม่สามารถปกป้องตนเองได้อย่างเต็มที่ ชายหนุ่มกระทำต่อเธอด้วยความรุนแรงตามครรลองแห่งอารมณ์ใคร่ของบุรุษเพศที่มุ่งหมายจะไปให้ถึงปลายทางแห่งความพอใจเพียงฝ่ายเดียวของตน ปาลินพยายามร้องขอให้เขาหยุด เพราะความเจ็บปวดที่ได้รับจากแรงกระแทกกระทั้นรุนแรง แต่เขากลับรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ราวสัตว์ป่า

เขาทำกับเธอเหมือนไม่ใช่คน ราวกับสิ่งของไร้ค่า ไม่มีความรู้สึก ไม่รู้จักเจ็บปวด

เขาผละออกไปจากตัวเธอทันทีที่ทุกอย่างจบสิ้น โดยไม่แม้แต่จะหันมามอง เหลือทิ้งไว้แต่ความเจ็บปวดขมขื่น ร่องรอยราคีคาวบนเนื้อตัวร่างกายของเธอ ปาลินร้องไห้ให้กับชะตากรรมอันเลวร้ายของตัวเอง ในวันที่เหลือตัวคนเดียวในโลก นอนขดร่างบนเตียงกว้างกอดตัวเองอย่างเจ็บปวด ทรมาน และสิ้นหวัง น้ำตาอุ่นร้อนไหลออกมาเป็นสาย พร้อมกับเสียงสะอื้นอันน่าเวทนา ในใจกรีดร้องก้องดังด้วยความอัดอั้น เสียใจ ... และรู้สึกเสียดาย

หญิงสาวภาวนาให้ตัวเองหมดลมหายใจไปเสียเพื่อที่จะได้ไม่ต้องตื่นมาเจอกับความอัปยศอดสูที่สัตว์ร้ายในคราบชายหนุ่มรูปงามยัดเยียดให้

เมื่อชาติที่แล้วเธอทำเวรกรรมหนักหนาปานใดหนอ ถึงทำให้ชาตินี้ต้องมาเจ็บช้ำน้ำใจซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพราะพวกคนเหล่านี้ ที่เธอปรารถนาจะไปให้พ้นเท่าที่มีปัญญา โดยเฉพาะผู้ชายคนนี้ ... พลิศร์ ภัทรสิน

นิยายในรูปแบบของอีบุ๊คมีขายแล้วที่ www.mebmarket.com นะคะ