ณ เมือง มรกต อาณาจักรนภานพเก้า

ฉีล่าว เด็กหนุ่ม ซึ่งกำลังเดินทางขึ้นเขาหมอกเมฆาซึ่งอยู่ห่างจากบ้านพักของตนเพียงสามหลี่เพื่อไปหาของป่ามาให้ ฉีล่ง ผู้ซึ่งเป็นน้องชายของตนเองกินเพื่อประทังชีวิต

ฉีล่าวได้เดินขึ้นไปบนเขาหมอกเมฆาอย่างคล่องแคล่วด้วยความเคยชิน เพราะตั้งแต่บิดาของมันหายตัวไปเมื่อมันอายุได้เก้าปี มันก็ต้องดิ้นรน เพื่อความอยู่รอดของตน และฉีล่ง ที่บิดาได้ฝากฝังมันไว้ "ไม่ว่ายังไง เจ้าต้องปกป้องชีวิตเจ้าและน้องชายเจ้าให้ได้ บิดาผู้นี้ไม่สามารถอยู่ดูแลเจ้าได้ในเวลานี้ได้ สักวันหนึ่งเมื่อถึงเวลาเจ้าจะเข้าใจในสิ่งที่บิดาผู้นี้พูด"

หลังจากค่ำคืน ที่จันทราโลหิตนั้นหายไป บิดาของ ฉีล่าวได้หายตัวไป

ฉีล่าวมักจะคิดถึงคำพูดของบิดามันทุกครั้ง ในยามนั้นเองมันขึ้นมาถึงยอดเขามันก็ตะโกนขึ้น " ท่านพ่อ สักวันข้าจะแข็งแกร่ง และแข็งแกร่งขึ้น พอที่จะปกป้องตัวข้า และฉีล่ง และสักวันข้าจะทำให้ท่านตกใจเมื่อท่านได้พบกับข้าในอนาคต ข้าจะต้องแข็งแกร่งที่สุดให้ได้ ท่านพ่อ ทำไม. ทำไม. ทำไม. ทำไมท่านต้องทิ้งพวกข้าไปด้วย " นี่ก็ห้าปีแล้วที่บิดามันหายตัวไป

ขณะที่มันตะโกนออกไป มันก็ร้องไห้ออกมา " ข้าคิดถึงท่านเหลือเกิน "

ทุกครั้งที่มันขึ้นมาบนเขาลูกนี้ มันมักจะกระทำเช่นนี้ทุกครั้งที่มันท้อใจ

หลังจากมันได้ระบายอารมณ์ออกไปนั้น

จู่ๆ ฉีล่าวพลันได้ยินเสียงอันโบราณเก่าแก่ได้กล่าวกับมันว่า

"เจ้าหนู เจ้าอยากแข็งแกร่งขึ้นใช่รึไม่"