“น่ารำคาญวะหยุดร้องไห้ได้แล้ว จะร้องไห้หาพ่อมึงหรือไง ห๊า”

“ไอ้เหี้ย!”

เจ้าสาววัยสิบแปดในชุดวิวาห์สีขาวที่บัดนี้เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบดินโคลน ร่างกายมอมแมม ผมเผ้ายุ่งเหยิง ร้องตะโกนด่าผู้ชายใจร้ายที่ฉุดกระชากลากถูเธอเดินฝ่าสายฝน จนหกล้มหกลุกตามเนื้อตัวบอบซ้ำเต็มไปด้วยบาดแผล

“เหี้ยงั้นเหรอ ฮา ฮา ฮา”

แทนที่จะโกรธต่อคำด่าหยาบคายของเจ้าสาว ชายหนุ่มกลับยืนหัวเราะร่า

“เหี้ย! มันยังฟังดูน่ารักเกินไปซะด้วยซ้ำ สำหรับผู้ชายที่กำลังจะเป็นผัวของมึงในไม่กี่นาทีต่อจากนี้ อ้อ แล้วก็อย่าลืมล่ะว่าที่กูต้องกลายร่างจากคนเป็นสัตว์ก็เพราะครอบครัวบัดซบของมึง”