นางรองสองวิญญาณ ตอนญาติสาวตัวร้าย
จากเรื่อง: 女配不想死（快穿）
ฮวนกุยอี่ เขียน ห้องสมุด แปล
Author: Huan Gui Yi
Chinese edition copyright 北京晋江原创网络科技有限公司
Cover illustration Wumo
Thai edition copyright Hongsamut.com Co., Ltd.
ALL RIGHTS RESERVED

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537
-------------------------------------------

“เจ้าปรารถนาอะไร?”

สตรีนางหนึ่งสวมกระโปรงแดง นัยน์ตาของนางเต็มไปด้วยความเคียดแค้น นางเอ่ยว่า “ขอให้เฉินเค่อจี่เป็นหมัน!”

แม้แต่คนที่ผ่านโลกมามากอย่างอาหยูยังนิ่งอึ้ง นึกอยากจะหัวเราะออกมา นางตอบไปว่า “ข้าจะให้เจ้าสมดังปรารถนา”

หลังจากที่พูดจบอาหยูก็ลืมตาขึ้น ภาพที่ปรากฏต่อหน้าคือ

ซุ้มเตียงที่งดงาม และเฉินเค่อจี่_สามีของนางซึ่งนั่งอยู่ปลายเตียงกำลังแสยะยิ้มส่งมาให้อย่างเย้ยหยัน “ตื่นแล้วใช่ไหม ข้าจะเรียกคนให้เอาน้ำเข้ามาก็แล้วกัน” เขาเอ่ยขึ้นเบาๆ

อาหยูเพียงแต่รับคำ จากนั้นก็แอบพินิจบุรุษตรงหน้า

ดวงตาของเขาสุกสกาวดั่งดวงดาว จมูกเป็นสัน ร่างกายกำยำเยี่ยงชายชาตรี มองรวมๆ แล้วนับว่าเป็นบุรุษที่รูปงามจนน่าทึ่ง

เฉินเค่อจี่สั่นกระดิ่ง ไม่นานก็มีบ่าวรับใช้แบกถังน้ำเข้ามา

ในห้อง โดยมากคนที่เฉินเค่อจี่ไว้วางใจจะเป็นคนที่รู้การรู้งานและ

เก็บความลับได้เป็นอย่างดี

เมื่อบ่าวรับใช้ที่ชื่อป่ายเหอออกจากห้องไปแล้ว ในถังน้ำนั้นก็เผยให้เห็นผ้าปูเตียงและผ้าขนหนูแช่อยู่ด้านใน ทำคล้ายกับว่าคน

ทั้งสองเพิ่งเสร็จกามกิจกันมาหยกๆ

ผู้คนในบ้านต่างรู้ว่าซื่อจื่อและซื่อจื่อเฟยรักกันกลมเกลียว

เพียงไร ดังนั้นจึงไม่อาจคิดไปได้ว่าซื่อจื่อผู้มีใบหน้าหล่อเหลาดัง

เทพบุตรจะ ‘นกเขาไม่ขัน’ มาแต่กำเนิด

แต่เรื่องแบบนี้ก็ดำเนินมาเป็นเวลาเจ็ดปีแล้ว!

เฉินเค่อจี่มีสีหน้าบึ้งตึง เขากำหมัดแน่นคล้ายกับจะตอบรับความอัปยศเหล่านี้ด้วยสีหน้าไม่สนใจโลก

อาหยูมิได้เอ่ยถาม นางทำเช่นเดียวกับที่เซี่ยหว่านหยูทำมาตลอดเจ็ดปี... คือสงบปากสงบคำ

ตอนที่แต่งงานกันใหม่ๆ เซี่ยหว่านหยูมักจะเอ่ยปลอบสามี

แต่คำพูดของนางเป็นเหมือนคมมีดกรีดแทงใจดำของเฉินเค่อจี่ เขามักสีหน้าเปลี่ยน พอเห็นดังนั้นเซี่ยหว่านหยูจึงเลือกที่จะเก็บความรู้สึกเหล่านั้นไว้ในใจและนิ่งเสีย

คนทั้งสองไม่ได้พูดอะไรทั้งสิ้น ต่างคนต่างขึ้นไปนอนบนเตียงอีกครั้ง

บนเตียงเดียวกันแต่กลับมีผ้าห่มสองผืนที่แบ่งแยกกันอย่างชัดเจน เฉินเค่อจี่พลิกตัวไปอีกทาง เขาหันหลังให้อาหยู

อาหยูแทบจะยันคนผู้นี้ลงจากเตียง แต่เมื่อคิดไปแล้วก็รู้ว่าตนไม่ควรจะทำอะไรวู่วาม นางจึงค่อยๆ พลิกตัวไปอีกทางและนึกทบทวนความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม

พอรู้ทุกอย่างจนกระจ่าง นางก็นิ่งอึ้งไปนาน

อืม...

ในโลกใบนี้มีเพียงคนที่เลวกว่า... แต่ไม่มีใครเลวที่สุดสินะ