I will go to [ANOTHER WORLD]

- บทนำ -

……“ต่างโลก”

ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมคำๆนี้ถึงสะกิดใจผมนัก ยังกับมันเป็นเปลวไฟที่ยังคงคุกรุ่นภายในใจของผมตลอดเวลา คำนี้ส่งผลถึงอารมณ์ที่หลากหลายปะปนกันไป อารมณ์โกรธ อารมณ์เศร้า อารมณ์เหงา และยิ่งกาลเวลาผ่านไปนานเท่าไร สิ่งที่ตกค้างหลงเหลืออยู่นั้น ผมบอกได้เลยว่ามันคือความรู้สึกถวิลหา…

มันอะไรกันนะคำๆนี้ ทั้งที่มันเป็นคำที่ดูจะห่างไกลจากโลกความเป็นจริง เป็นเพียงคำที่อยู่แต่ในนิยาย อยู่ในการ์ตูน เป็นเรื่องแฟนตาซีหลอกเด็ก ที่ผมมักเอาไว้อ่านฆ่าเวลา อ่านเอาสนุกสนาน คลายเครียดไปวันๆ แต่เมื่อเทียบกับชีวิตจริงที่สุดแสนลำบากแล้ว คำว่าต่างโลกนั้นมันช่างเป็นอะไรที่เพ้อเจ้อและไร้สาระอย่างมาก

ใช่ไหมล่ะครับ เพราะเด็กทุกคนต้องตั้งใจเรียน ตั้งใจอ่านหนังสืออย่างหนัก เพื่อจะได้เข้ามหาวิทยาลัยดีๆ เรียนจบมาก็ต้องตั้งใจทำงานเพื่อหาเงินให้ได้เยอะๆ ใช่แล้ว ชีวิตมันต้องสู้ มันต้องเหนื่อยแบบนี้แหละ เราตั้งใจเพื่อสิ่งที่เราต้องการ เพื่อสร้างความสุขให้แก่ตนเองและคนรอบข้าง นี่สิคือชีวิตที่ควรจะเป็นไปตามครรลองของมัน…

“ถ้าหากผมไม่ไปเจอเหตุการณ์นั้นเข้าละก็นะ”

สวัสดีครับ ผมชื่อ ‘วิน’ อายุ 18 ปี อยู่ชั้น ม.6 และเหตุการณ์ที่ผมกำลังจะเล่าให้ทุกคนฟังนี้คือ ‘จุดเปลี่ยนในชีวิตของผม’ เรื่องราวมันเริ่มจากวันเสาร์วันนั้น ผมกำลังมุ่งหน้าไปยังห้องสมุดเพื่ออ่านหนังสือเตรียมสอบครับ แน่นอนว่าเพื่อสอบเข้ามหาลัยที่หวังไว้ให้ได้ ผมก็เป็นคนหนึ่งที่กำลังจะก้าวเดินไปตามเส้นทางชีวิตปกติ เหมือนกับเด็กทั่วๆไป

แต่ในขณะที่ผมกำลังเดินอยู่ริมถนน ผมก็เผลอคิดถึงคำนั้นอีกจนได้ คำว่า “ต่างโลก” นั่นแหละครับ มันลอยมาอีกแล้ว ทำไมกันนะ ทำไมมันถึงยังติดอยู่ในใจของผมแบบนี้ ผมคิดถึงคำๆนี้อย่างน้อยวันละหนึ่งครั้ง และมันทำให้สมาธิของผมเตลิดไปจนอ่านหนังสือเรียนต่อไม่ไหว บางครั้งผมต้องหาทางออกด้วยการควักนิยายหรือหนังสือการ์ตูนแนวต่างโลกขึ้นมาอ่านสักสิบนาที อารมณ์ถึงจะสงบ และสมาธิถึงจะกลับคืนมา อาการของผมเป็นแบบนี้เสมอครับ ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง แต่วันนี้มันแปลกนิดหน่อยที่อยู่ๆผมก็ดันคิดถึงคำนี้ขึ้นมาในช่วงเวลาเช้าน่ะสิ แต่มันคงไม่มีอะไรหรอกมั้ง…

“เอาเถอะ ยังไงก็รีบไปดีกว่า วันนี้อยากทวนคณิตศาสตร์กับฟิสิกส์ให้จบเล่มเลย”

ผมเดินมาถึงสี่แยกใหญ่ และกำลังยืนรอสัญญาณไฟจราจรเพื่อข้ามถนนไปยังห้องสมุด จู่ๆก็มีพี่สาวสุดสวยแต่งตัวคอสเพลย์เหมือนตัวละครในเกมเดินเข้ามาแจกใบปลิวให้หนึ่งใบ และถามกับผมว่า

“สวัสดีค่ะ คุณอยากไปต่างโลกไหมคะ”

“...หา? ว่าไงนะครับ” ผมมึนงงและตั้งตัวไม่ถูกกับคำถามของเธอ

“อ้อ เกมออนไลน์น่ะค่ะ ‘VRMMORPG’ เกมของเราเพิ่งเปิดตัววันนี้พร้อมกัน 7 ประเทศทั่วโลก อ๊ะ! นี่ไงค่ะ ดูที่จอโฆษณากลางสี่แยกได้เลย” เธอชี้ขึ้นข้างบนไปที่จอ LCD ขนาดใหญ่ยักษ์

เสียงเพลงกระหึ่มดังขึ้น “แต่ด แตๆๆ แต่น แตน แต่ด แต่น แต๊น~~!”

“โลกของดาบและเวทมนตร์ที่ทุกคนใฝ่ฝันหา”

“โลกที่ทุกคนสามารถเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้”

“โลกที่ทุกคนมีโอกาสเท่าเทียมกัน”

“โลกที่จะมีความรัก ความสุข ความสนุกตื่นเต้นเกิดขึ้นได้เสมอ”

“เราขอเชิญพวกคุณทุกคน”

“ก้าวสู่ต่างโลกไปด้วยกัน”

“Another World Online”

…….ม่านตาของผมเบิกกว้าง ปากของผมอ้าเล็กน้อย หัวใจของผมเต้นโครมครามอย่างรุนแรง ตึกตัก! ตึกตัก! ตึกตัก! ผมรู้สึกได้เลยว่าเปลวไฟที่คุกรุ่นข้างในตัวผม มันกำลังร้อนระอุขึ้น

“นะ... นี่มัน...”

“...เกม …ต่าง ...โลก”

“อิอิ ถูกต้องค่ะ เกมต่างโลก น้องจะสวมบทบาทเป็นหนึ่งในผู้ที่ถูกอัญเชิญจากโลกของเราไปสู่ต่างโลก ที่นั่นพวกเราจะถูกเรียกว่า ‘เพลเยอร์’ น้องจะได้ออกผจญภัยในโลกแฟนตาซีที่น่าตื่นตาตื่นใจ ได้สู้กับมอนสเตอร์ ได้ค้าขายทำธุรกิจ ได้ล่าไอเทมตำนาน ได้ค้นหาสมบัติล้ำค่ามากมาย ได้ปกป้องเจ้าหญิงจากจอมมาร ฯลฯ พี่รับประกันเลยว่าเกมนี้สนุกแน่นอน ทั้งสมจริง ทั้งสวยงามและที่สำคัญเกมนี้แลกเปลี่ยนเงินจริงได้ด้วยนะคะ”

ผมพยักหน้างึกๆ และหันไปมองหน้าพี่สาวคนนั้นช้าๆ

“น้อง~ อึ้งขนาดนั้นเลยเหรอ อิอิ น่ารักจังเลย”

“โอเคๆ วันนี้นะอากาศก็ร้อนแต่เช้า แดดก็แรง แต่พอได้เห็นรีแอ๊คชั่นของน้องทำให้พี่อารมณ์ดีขึ้นมาเลยล่ะค่ะ ถ้าหากว่าน้องสนใจละก็ พี่จะให้บัตรล็อกอินเล่นเกมฟรี 3 ชั่วโมง น้องนำไปใช้กับเครื่อง VR แคปซูลที่ร้านเกมชั้นบนของห้างได้เลยค่ะ เอาไหมๆ อยากได้ปาว ปกติต้องเล่นเกมร่วมสนุกตอบคำถามชิงรางวัลนะ หรือไม่ก็ต้องซื้อเอา แต่นี่พี่จะให้น้องฟรีๆเลยจ้า”

“ว่าไงคะ อยากไปต่างโลกไหม?”

“..........”

“อยากไปต่างโลกไหม...” ผมพูดทวนคำถามของพี่สาวออกมาด้วยเสียงที่เบาบาง

แต่ความรู้สึกของผมในตอนนั้น ความรู้สึกที่พองโตออกมาจากหัวใจที่เต้นแรง เลือดที่กำลังสูบฉีดไปทั่วร่างกายอย่างรวดเร็ว จนทำให้ร่างกายถึงกับสั่นสะท้านขึ้นมาเล็กน้อย และผมก็เผลอยิ้มออกมา มันเป็นรอยยิ้มกว้างแบบที่นึกไม่ออกว่ายิ้มแบบนี้ครั้งสุดท้ายเมื่อไร เพราะในที่สุดผมก็ได้เจอสิ่งที่ร่างกายและจิตวิญญาณเฝ้าตามหามานานแสนนานแล้ว

“พี่ครับ...”

“คะ?”

“ไปครับ...”

“ผมจะไปต่างโลก”

- จบบทนำ -

สวัสดีครับ นี่คือ 'นิยายเรื่องแรก' ของผม เฮ้อ! ตื่นเต้นจังเลย ฝากตัวด้วยนะครับ >\\\<
จะพยายามขยันแต่งให้เต็มที่ครับ อัพตอนใหม่ทุกๆ 3-4 วันนะ และสามารถติชมได้ไม่ยั้งครับ

จะรับไว้พิจารณาเพื่อผลงานที่ดียิ่งๆขึ้นไป ขอให้สนุกนะครับ(บอกตัวผมเองด้วย 555 ^ o ^)
- บุรุษเที่ยงคืน -

แนะนำตัวละครหลัก เรื่องนี้เป็น "พระเอกคู่" นะครับ (ตัวละครอื่น ไว้จะมาเพิ่มเติมเรื่อยๆครับ)

"วิน"

- เด็กหนุ่มอายุ 18 ปี ผิวแทน สูงประมาณ 180 ซม. เขามีผมยาวถึงหูสีดำที่ดูยุ่งๆ สไตล์ 'Messy Hair' แบบธรรมชาติ (หรือก็คือตื่นนอนมายังไง ก็มายังงั้นนั่นแหละ) หน้าตาของเขาหล่อเหลา ซึ่งตรงข้ามกับบุคลิกที่ดูมืดมนหม่นหมองของเขาอย่างมาก สาเหตุที่เขาเป็นเช่นนี้ เป็นเพราะพ่อต้องจากไปตั้งแต่เขาอายุ 8 ขวบ ทำให้ครอบครัวต้องตกระกําลําบาก ฐานะที่ยากจนทำให้มุมมองในชีวิตของเขาเปลี่ยนไป เขากลายเป็นคนเงียบๆ เก็บตัว ไม่ค่อยสุงสิงกับผู้อื่น และไม่เที่ยวเล่นเหมือนเด็กทั่วไป เขาเอาแต่ตั้งใจเรียนเพื่อจะได้เข้ามหาลัยดีๆ และต้องมีงานดีๆทำให้ได้ เพราะเป้าหมายในชีวิตคือ "อยากหาเงินให้มาดูแลแม่ให้ดีที่สุด" จนกระทั่งชีวิตเขาพลิกผันเมื่อได้มาเจอกับ "ต่างโลก"

"แจ๊ค"

- เด็กหนุ่มตี๋ อายุ 18 ปี ผิวขาว ผมสั้น Undercut สีน้ำตาลทอง หุ่นนักกีฬา หน้าตาทะเล้น เพื่อนสนิทของวินตั้งแต่วัยเด็ก นิสัยร่าเริงสดใส ขี้เล่น ทะลึ่งตึงตัง แต่ใจร้อนและมุทะลุ ถือคติ "ทำอะไรต้องสนุกไว้ก่อน" สมัยเด็กเขาเป็นคนที่ป๊อบปูล่าร์มาก แต่เกิดเหตุการณ์บางอย่างที่ทำให้เขาสูญเสียเพื่อนไปมากมาย มีเพียงวินคนเดียวที่ยังอยู่กับเขาเสมอมา ทำให้เขารู้ซึ้งว่า "เพื่อนแท้" มันคืออะไร