ธนาธรพะว้าพะวังลังเล ทว่าพอสายฟ้าสว่างจ้ากลางเวหา ตามด้วยเสียงฟ้าร้องสนั่นหวั่นไหว เท้าและหัวใจก็ไวกว่าสมองและสติ ก้าวขึ้นบันไดทีละสองขั้น ไม่ถึงนาทีก็ขึ้นมายืนอยู่หน้าประตู ทว่าพอเปิดเข้าไปในห้องที่มีเพียงโคมไฟเล็กๆ ข้างเตียงให้แสงสลัว เขาก็ได้แต่ยืนจังงังจ้องมอง

ปูเป้นอนอยู่กลางฟูกที่ปูผ้าซาตินสีแดงมันเลื่อม ไม่ใช่ลายการ์ตูนสดใสอย่างที่นีน่าชอบใช้ ดวงตาคู่โตใสหวานดั่งตากวางหลับพริ้ม ร่างอวบอิ่มขยับกระสับกระส่าย แต่ดูแล้วคงไม่ได้กำลังฝันร้าย หากเป็นฝันอันรัญจวน เพราะมือหนึ่งล้วงเข้าไปในท่อนบนของชุดนอนแบบบิกินี่ผ้าลูกไม้โปร่งของวิกตอเรียซีเคร็ต ง่วนเคล้นคลึงเต้าอวบของตัวเอง อีกมือล้วงเข้าไปใต้จีสตริงผ้าลูกไม้โปร่งเข้าชุด ถูไถร่องรักโหนกนูนเป็นระวิงอย่างเมามันในอารมณ์ พลางครางกระเส่าไม่ได้สรรพ

หนุ่มใหญ่บอกตัวเองให้ถอยออกจากห้องเงียบๆ ปล่อยให้หล่อนเพลิดเพลินกับการละเมอช่วยตัวเอง ขืนเขายังยืนสังเกตการณ์อยู่ต่อไปแล้วหล่อนตื่นขึ้นมาเจอจะกระดากอายกันเปล่าๆ ทว่าร่างกายของเขาตื่นตัวตอบรับต่อภาพยั่วยวนกวนสวาทที่เห็นจนเครียดเกร็งแข็งขัน หนำซ้ำมือไม้เหมือนมีชีวิตของมันเอง ล้วงเข้าไปในกางเกงนอนแล้วเริ่มรูดรั้งตัวเองไปพร้อมๆ กับหล่อน คำรามเบาๆ ในลำคอเมื่อเร่งจังหวะตามมือและเสียงครวญครางหวานแหลม

แล้วก็ชะงักงันยืนตัวแข็งเมื่อได้ยินเสียงปูเป้ละเมอเรียกร้องกระซิกกระซี้ขณะสอดนิ้วเข้าๆ ออกๆ ร่องรักใต้กางเกงในเร็วรี่

“พ่อธรจ๋า อ้า แรงขึ้นอีก ซี้ด ลึกๆ หนักๆ เลยจ้ะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ พ่อธร พ่อธรของปูเป้”