อย่างที่ทราบกันดีว่าในภูมิภาคทางตอนใต้มีสถานที่หนึ่งอยู่ในสำนักแห่งหนึ่ง ที่ห้ามมีปัญหาด้วยเด็ดขาด
‘ศาลาเฉาถัง’((cǎo táng) หมายถึงกระท่อมมุงจาก และในวัฒนธรรมยุคหลังก็มักใช้เรียกหอเรียนวิชาของตนเองอย่างสุภาพ)

ในหมู่พวกเขา ศิษย์คนโตคือ จอมดาบชิงหยุน(เทียบนภา)แห่งภาคใต้ ที่มีความเชี่ยวชาญด้านดาบ
ศิษย์คนที่สองคือ จักรพรรดินีนิรันดร์กาล ผู้เป็นผู้นำแห่งยุค
ศิษย์คนที่สามเป็นนักบุญขงจื๊อผู้ยิ่งใหญ่ในโลก และเปรียบเหมือนปราชญ์ดาวเหวินฉู่(คำยกย่องผู้มีความสามารถด้านวรรณกรรมและศิลปะ)ผู้มาจุติยังโลก
ศิษย์คนที่สี่ การกลับชาติมาเกิดของเทพปีศาจ มารเก้ายมโลก(จิ่วหยู)
...
หลู่ชางเฉิน: ข้า? ข้าไม่มีอะไรพิเศษ เป็นแค่อาจารย์ของพวกเขา