“เจ้าเป็นบ่าวรับใช้คนใหม่สินะ ชื่ออะไร”

เสียงหวานเอ่ยถามขึ้น

“ชื่อเฉิงหรงขอรับ”

เขาตอบโดยไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมอง ทั้ง ๆ ที่ใจนั้นอยากจะยลโฉมความงามของอนุเถ้าแก่จวงใจแทบขาด

“อ่อ... เฉิงหรง เอาผ้าเช็ดหน้าของข้าไปซักให้ที เมื่อกี้ข้าเล่นจ้ำจี้กับเถ้าแก่จวงจนเลอะไปหมด”

อวี้เหลียนยื่นผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นมาตรงหน้าเฉิงหรง

“ขะ ขอรับ”

เขารับมันมาด้วยมืออันสั่นเทา

“ซักเสร็จก็มาเอา.... ให้ข้าที่ห้องนะ”

อวี้เหลียนยิ้มที่มุมปาก เอ่ยวาจาอย่างสื่อความหมายก่อนที่จะเดินจากไป

วาจาของนางนั้นทำเอาเฉิงหรงเสียววูบขึ้นมาที่ท้องน้อย แล้วยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาดูพบว่ามีความน้ำหวานของอนุคนงามเปรอะเปลื้อนอยู่เต็มไปหมด

เฉิงหรงรู้สึกถึงความต้องการภายในกายมันเรียกร้อง จึงรีบหลบเข้าพุ่มไม้ แล้วสอดมือเข้าไปจัดการช่วยเหลือตัวเอง พร้อม ๆ กับสูดดมน้ำหวานบนเช็ดหน้าของนางไปด้วย

“อู้ยยย... อา... แค่กลิ่นยังได้อารมณ์เพียงนี้ หากว่าได้เอาจริง ๆ จะถึงสวรรค์ชั้นไหน อา”