“ฉันไม่ควรไปยุคอโยธยาถือดาบไล่เข่นฆ่าเหล่าข้าศึกหรอกเหรอ ทำไมนะทำไม ไหงฉันถึงทะลุมายุคราชวงศ์ซ่งไรนี่ด้วย!!” สตรีร่างอรชรในอาภรณ์สูงศักดิ์อีกทั้งผมดำขลับที่ถูกชโลมด้วยน้ำมันหอมที่ปักปิ่นแซมจนล้นเต็มเกล้าผมไปหมดเอ่ยทั้งน้ำเสียงกระเง้ากระงอด

สวรรค์ก็ช่างรังแก...แทนที่จะพาเธอทะลุไปเจอพี่ขุนพี่หมื่นคมเข้ม เคี้ยวหมากขากหมากอะไรนั่น ดันพาเธอมาเจอแม่ทัพเมืองจีนที่แสนจะขวานผ่าซากคนนี้เสียได้!!

แถม...แม่ทัพปากหมานี่ยังเป็นว่าที่สามีของเธออีกด้วย!! ซวยกว่านี้คงไม่มีอีกแล้ว

“ท่านโหว...ขอท่านโปรดจงรับรู้ไว้ว่าข้านั้น ไม่อยากแต่งเข้าจวนของท่าน ไม่อยากแม้แต่จะร่วมหอเคียงหมอนอะไรกับท่านทั้งสิ้น!!”

“เจ้าก็พูดได้ ในเมื่อเจ้าแต่งเข้ามายังสกุลของข้าแล้ว...หากไม่อยากแต่ง องค์หญิงเช่นเจ้ามีหรือจะร้องขอมิได้ อย่ามาเอ่ยโป้ปดเพื่อให้ข้านึกสงสารเจ้า เจ้าน่ะมันจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ จิตใจหยาบช้า มิใช่ว่าเจ้าทำได้ทุกอย่างเพื่อจะเข้ามาในจวนข้าหรอกหรือ”

วาจาเชือดเฉือนของเขานี่มัน

น่าวางยาพิษให้ตายไปซะจริงๆ!!!

❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀

•••

หวังเยี่ยนเฉิน

แก้วดอกท้อ แซ่จาง :: องค์หญิงหลันหรง

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พุทธศักราช ๒๕๓๗

ห้ามมิให้ทำการคัดลอก ดัดแปลง หรือแก้ไข บทความเพื่อนำไปใช้ก่อนได้รับการอนุญาต

หากฝ่าฝืนจะดำเนินการทางกฎหมาย