เขมจิรา

“พวกแกจำคำพูดที่ฉันเคยบอกได้ไหมว่า ถ้ามดลูกไม่ได้ใช้งานฉันจะไม่ยอมขึ้นคานเด็ดขาด” เขมจิราเตือนความจำ

“จำได้...แล้วยังไง?”

“ก็นี่ไง มีคนมาเสนอตัวสอยลงจากคานแล้ว จะให้ฉันมัวรออะไรอีก ฉันจะรีบไปง้อว่าที่สามีฉัน เดี๋ยวเขาเปลี่ยนใจไม่อยากคุยขึ้นมา ฉันก็ได้ค้างเต่ออยู่บนคานแบบถาวรเลยล่ะทีนี้” เขมจิราทำหน้าทะเล้น

“แหม...ว่าที่สามีเลยเหรอคะคุณเขมจิรา” แพรพลอยทำเสียงล้อเลียน

“คิ คิ ฉันจองคนนี้แหละ” เขมจิราหมายมั่นปั้นมือ

เตชิน

“มาได้ไงเนี่ย”

“คิดถึง ก็เลยมาหา”

เตชินตอบยิ้มๆ พร้อมกับกวาดตามองร่างแน่งน้อยที่ยืนอยู่ตรงหน้า เจอกันครั้งก่อนก็ว่าเธอดูเด็กแล้วนะ ยิ่งมาเจอตอนนี้ที่เธอไม่ได้แต่งหน้าแบบนี้ ผิวแก้มใสๆ น่ารักชะมัด

นั่นไง มาถึงก็ปล่อยหมัดใส่เลยนะ

“แล้วคิดถึงมากไหมล่ะ” เอาวะ...อ่อยมาก็อ่อยกลับ ไม่โกง ถึงจะเขินๆ กับสายตาที่เตชินจ้องมองมาแต่เธอก็ยังทำใจกล้าต่อปากต่อคำสวนกลับอย่างทันท่วงที

“ก็น่าจะมากอยู่นะ ไม่งั้นคงไม่มาถึงนี่หรอก” พูดจบเตชินก็เอื้อมมือมาเขย่าหัวเขมจิราเบาๆ

“มาถึงก็ถึงเนื้อถึงตัวเลยนะ แล้วข้าวจะกล้าพาขึ้นไปบนห้องไหมเนี่ย” เขมจิราก็เอามือขึ้นลูบผมตัวเองในตำแหน่งที่เตชินจับเมื่อครู่

“ไม่ทำอะไรมากไปกว่านี้หรอกน่า...สัญญา” เมื่อรู้ว่าเขมจิรากำลังกลัวอะไร เตชินก็รีบบอกทันที

“ถ้างั้นก็ตามมาค่ะ” พูดจบเขมจิราก็รีบเดินนำลิ่วไปก่อน ไอ้ข้าวเอ้ยไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้พาผู้ชายขึ้นห้องในวัยยี่สิบแปดปี ทำไมใจมันเต้นแรงแบบนี้นะ ใจเย็นข้าวเอ้ย ใจเย็นๆ

“เดินไม่ยอมรอกันเลยนะ ถ้าพี่หลงไปจะว่าไงเนี่ย” เขมจิราได้ยินดังนั้นก็รีบพูดขึ้น

“อย่ามาเว่อร์...มาตั้งไกลไม่หลง แต่จะมาหลงตอนนี้เนี่ยนะ”

“ก็หลงจริงๆ รู้สึกว่าจะหลงคนแถวๆ นี้ เหมือนจะหาทางออกไม่เจอแล้วด้วย” เมื่อสาวเท้าตามมาทันเตชินก็เอียงหน้ามามองสาวน้อยที่เดินอยู่ข้างๆ กัน เขมจิราเองก็ได้ยินชัดเจนเต็มสองรูหู แต่ก็ไม่รู้จะสรรหาคำพูดไหนมาโต้ตอบได้ และตอนนี้คาดว่าที่ใบหน้าเธอก็คงมีริ้วสีแดงปรากฏให้เห็นอย่างแน่นอนเพราะมันรู้สึกร้อนวูบวาบจนเธอสัมผัสได้ เธอจึงได้แต่รีบเดินจ้ำอ้าวโดยไม่พูดจา