ก๊อกๆ

“อรุณรัตน์! ผมให้เวลาอีกหนึ่งนาที ถ้าไม่ออกมา คุณเจอดีแน่”

“ฉันออกมาแล้ว” พูดจบก็เปิดประตูออกมา ใจคอไม่ดีนักเมื่อออกมาเห็นสีหน้าเจ้าของบ้าน

“ทำอะไรอยู่”

“ก็...ก็ผู้หญิงน่ะ ก็ต้องใช้เวลานานอยู่แล้ว”

“ผมรู้ว่าคุณเป็นผู้หญิง ผมถึงได้เอาตัวคุณมาเป็นเมีย”

“หยุดนะคุณ! คุณห้ามทำแบบนั้นเด็ดขาด แล้วอย่าเรียกฉันว่าอรุณรัตน์ เพราะฉันไม่ได้ชื่ออรุณรัตน์”

ปรินทร์ที่หันหลังเดิน ตั้งใจจะไปนั่งเก้าอี้แล้วคุยกับว่าที่เจ้าสาวให้รู้เรื่อง หันกลับมามองว่าที่เจ้าสาว

“ก็ฉันไม่ได้ชื่ออรุณรัตน์”

“จะสร้างเรื่องโกหกอะไรขึ้นมาอีก”

“ฉันไม่ได้สร้าง แต่ฉันไม่ได้ชื่ออรุณรัตน์จริงๆ ฉันชื่ออะ...”

“คิดว่าผมจะเชื่อผู้หญิงมารยาเยอะแบบคุณหรือไง”