“แกคิดจะอู้รึไงคุณกัวเข้าเรียกหาแก,รีบลุกเดี๋ยวนี้แกรู้ไหมฉันขาดรายได้ไปเท่าไหร่คิดว่าตัวเองเป็นลูกคุณหนูรึไงกันฮึ”ซ่งฉีแม่เล้าคุมซ่องโมโหยังเด็กนี่เข้ามาไม่ทันไรก็ทำหล่อนขาดทุนแล้ว

“ฉินลี่อิง เธอเป็นยังไงบ้าง”อูน่าเพื่อนโสเภณีถามด้วยความเป็นห่วงฉินลี่อิงนอนป่วยมาสองอาทิตย์แล้วร่างกายผ่ายผอมจนหนังเกือบหุ้มกระดูกแม่เล้าไม่ยอมพาเธอไปรักษาค่ารักษา1หยวนนั่นแม่เล้าบอกสิ้นเปลืองเกินไป

“นี่แกลุกได้แล้วคุณกัวเขารอนานแล้วนะ”ซ่งฉีไม่ยอมง่ายอย่างไรเสียหล่อนก็รับเงินมาเเล้ว

“แม่ใหญ่ฉินลี่ไม่สบายให้เธอพักอีกหน่อยเถอะ”ตู้อันช่วยพูดยังไงเสียฉินลี่อิงก็เคยช่วยหล่อนหลายครั้งทั้งยังทำรายได้ให้ซ่องแห่งนี้ตั้งมากมาย ฉินลี่อิงมีใบหน้างดงามเสน่ห์เย้ายวนผู้ชายหลายคนจึงแวะเวียนมาใช้บริการเธออย่างไม่ขาดสายแต่บัดนี้ใบหน้านั้นซีดจางจนแทบไม่สีเลือดดูเปล่งปลั่งเหมือนเมื่อก่อนเเม่เล้าก็ใจร้ายเหลือเกินเธอทำเงินตั้งมากมายเเต่เงินจะหาหมอกับไม่พาเธอไปรักษา

“ได้ที่ไหนกันแกไม่รู้รึไงถ้าคุณกัวเกิดไม่พอใจขึ้นมาจะเกิดอะไรขึ้น”คุณกัวที่ว่าคืออันธพาลครองเมืองชอบทำสิ่งผิดกฎหมายผู้อื่นแม้เเต่ตำรวจยังรับเงินจากเขาหากเขาไม่พอใจเกรงว่าหล่อนคงต้องกลับบ้านเก่าแน่

“แม่ใหญ่ช่วยพูดไม่ได้หรือ”อูน่าเอ่ยปากร้องขอไม่เต็มเสียงนักใช่ว่าหล่อนจะไม่เคยโดนฤทธิ์เดชของคุณกัวเสียเมื่อไหร่กัน

“ได้ที่ไหนแกอยากให้ฉันตายหรือยังไงกันห๊ะ!!”เธอต้องเสี่ยงทำไมในเมื่อเงินที่ไดเมาตั้งสองหยวนเเหน่ะหาเรื่องแท้ๆพวกโง่นี่

“อือๆๆๆ… อึก”ฉินลี่เธอกัดริมฝีปากจนเลือดชิบทักครั้งที่เธออบริการคุณกัวเขาเป็นคนชอบความรุนแรงมักจะตีเธอฟาดด้วยเเส้ หยดน้ำตาเทียน ตบบ้าง บางครั้งเธอต้องขอร้องไม่ให้เขาเอามีดมากรีดตามร่างกาย ตามร่างกายเธอจึงมีเเต่รอยเขียวซ้ำบาดแผลเก่าและใหม่ไม่เคยหาย

“ทำไมวันนี้เธอไม่ร้องหล่ะ” เขามองหญิงใต้ร่างด้วยความสนสงสัยทุกทีเจ้าหล่อนจะกรีดร้องอย่างบ้าครั่งอ้อนวอนขอให้ปล่อยหล่อนไป ใบหน้าบวมซ้ำ สายตาอ้อนวอนหน้าสงสาร เสียงร้องของหล่อนที่เหมือนสัตว์บาดเจ็บ ด้วยเหตุผลนี้เขาจึงมาใช้บริการเจ้าหล่อนบ่อยๆด้วยถูกจริตท่าทางนั่น

ฉินฉิงลี่รู้สึกอ่อนเเรงแม้แต่เเรงที่หายใจยังแทบจะไม่มี ตอนนี้ร่างกายของเธอหนักอึ้งเหลือเกิน ตอนนี้เธอทรมาณเหลือเกินชีวิตนี้คงเป็นบทลงโทษจากสวรรค์กระมัง แม้เเต่ช่วงชีวิตสุดท้ายเธอก็ต้องทรมานไม่จบไม่สิ้น สติเธอใกล้หายไปทุทีเธอได้เเต่คิดว่าหากไปเกิดใหม่เเล้วเธอขอให้เกิดในครอบครัวที่ร่ำรวย พ่อเเม่รักลูกเท่ากัน ครอบครัวรักใคร่ปรองดอง พอคิดดังนี้รอยยิ้มแห่งความสุขก็ปรากฏ พลันน้ำตาก็ไหลเธอทำผิดอะไรนักหนาถึงได้เกิดมาเป็นเช่นนี้ แต่ไม่เป็นไรอีกเดี๋ยวเธอก็ได้เป็นอิสระเเล้ว และรอยยิ้มเย้ยหยันที่เธอยิ้มให้แก่โลกใบนี้ก่อนจากลาตลอดตลอดกาล…