“...เมื่อซักราวๆ หกเจ็ดปีที่แล้ว ได้เกิดตำนานรักนายเหมืองหนุ่มกับธุรการสาวขึ้นที่นี่ คุณสาเธอเคยอยู่ที่นี่มาก่อน พอเรียนจบก็มาสมัครงานในตำแหน่งธุรการ ตอนนั้นยังเป็นสาวน้อยอยู่เล้ย จะทันเล่ห์เหลี่ยมอะไรไอ้เมฆมัน ไปๆ มาๆ ก็ตกหลุมรักไอ้เมฆจนได้ ตัวมันเองก็เหมือนจะมีใจให้ แต่ก็ไม่ยอมคบหากันอย่างเป็นทางการ คุณสาเลยน้อยใจขอลาออก ไม่นานก็มีคนรักใหม่ ผู้ชายคนนั้นทั้งหล่อทั้งรวย ผิวพรรณดูผู้ดี ไม่หยาบถ่อยสถุนเหมือนมัน เขาคบหากันจนจะแต่งงานกัน มันโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ หาว่าคุณสาเป็นผู้หญิงใจง่าย ด้วยอารมณ์พิษรักแรงหึง มันจึงใช้กำลังขืนใจคุณสาจนกระทั่งเธอท้อง จ้างนักสืบเอกชนติดตามเธอเป็นเงา จากนั้นเมื่อเจ้าสิงห์อยู่ในวัยรอดตาย มันก็ไปขโมยมา ฉกลูกจากอกแม่เป็นวิธีที่เลือดเย็นมาก มันทำทั้งหมดเพื่อล้างแค้นให้ตัวเอง”

“โห...”

“ยิ่งกว่านั้น มันจะหาแม่ให้เจ้าสิงห์ใหม่ มันเลยไล่คุณสาไปอย่างหมูอย่างหมา”

“เฮ้ย! จริงเหรอพี่”

“จริงเหรอพี่เมษ พี่เมฆจะทำงั้นจริงอะ”

“ตายๆ แบบนั้นเรื่องใหญ่มากเลยนะ คุณสาเธอจะยอมเหรอ”

“จริงเหรอพี่เมษ มันจะเป็นแบบนั้นจริงๆ เหรอ พี่เมฆแม่ง”

เมษากวาดตามองหน้าทุกคนอีกรอบ แววตาหนักแน่นเปี่ยมไปด้วยความกดดัน เขาก้มหน้าลงนิดหน่อย เสมือนกำลังหนักอกหนักใจกับเรื่องที่ตนล่วงรู้มา ก่อนจะเปล่งคำพูดต่อ

“จริง... ยี่สิบ อีกแปดสิบเป็นความคิดสร้างสรรค์ของกูเอง”