ประกาศ: ถ้าเรื่องนี้ใช่แนวของคุณ กด'เก็บเข้าชั้น'เพื่อได้รับการแจ้งเตือนตอนใหม่ๆ ล่าสุด แล้วอ่านก่อนใคร

ขอบคุณนักอ่านทุกท่านมากๆ สำหรับการกดส่งกำลังใจ, รีวิวหรือแชร์ครับ<3

[*พิเศษ ลงวันละ2ตอน หลัง20:00-22:00น. ประมาณ1สัปดาห์(เริ่มวันที่1 ก.ย. 65) อาจหยุดวันส-อา]

***ตัวนิยายมีการใช้คำที่เลียนแบบภาษาพูดของตัวละครโดยตรง , มีลักษณะการพูดที่ใช้คำไม่ถูกต้อง ไม่ชัดของตัวละครตามแต่ละบุคคลิกนิสัย เป็นจำนวนมาก หากนักอ่านท่านใดเคร่งเรื่องการใช้คำหรือภาษาที่ถูกต้องตามหลัก ต้องทนปรับตัวเอาหน่อยหรือผ่านเรื่องนี้ไปก่อนก็ได้ไม่ว่ากันครับ^^

ขอบคุณที่แวะเข้ามานะครับ<3

.

.

.

.

“สวัสดี ข้ามีนามว่า ทูมี กำลังตามหานาฬิกาพกเรือนหนึ่งอยู่ เจ้าพอจะเห็นมันบ้างรึเปล่า? ...

มันสามารถพาเจ้ากลับไปยังช่วงเวลาก่อนหน้านี้ได้นิดหน่อย แต่หากเจ้าคิดจะใช้มัน

ข้าขอเตือนว่าให้ระวังดีๆ เพราะถ้าหากเจ้าพลาดขึ้นมาล่ะก็

มันจะทำให้เจ้าหายไปจากจักรวาลที่มีเวลาเดินอยู่ไปตลอดกาล.....ถ้าเกิดเจ้าพบมันล่ะก็ บอกข้าด้วยล่ะ”

....................................................

‘สิงโต’ เด็กหนุ่มธรรมดาผู้ถือคติ “ไม่เอาตัวเข้าไปยุ่งกับเรื่องยุ่งยากเด็ดขาด” บังเอิญได้รับนาฬิกาพกเรือนหนึ่งจากชายชราปริศนา จึงทำให้ชะตาของเขาเปลี่ยนไป

‘พิมท์’ เด็กสาวผู้เป็นที่หมายปองของหนุ่มๆ ซึ่งมีความสัมพันธ์อันลึกซึ้งในอดีตกับสิงโตอันถูกเก็บเป็นความลับมาเนิ่นนาน

และสองหนุ่มผู้เลื่องลือแห่งโรงเรียนมัธยมกาลไมตรีอย่าง ‘ขาล’ ผู้เป็นหัวหน้าของเหล่านักเรียนอันธพาลชื่อเสียงครองถิ่น และ 'แสง' คุณชายประธานสารวัตรนักเรียนอัจฉริยะผู้เข้าถึงได้ยาก...

ชะตาแบบไหนที่ทำให้พวกเขามาพบกัน?

อะไรคือจุดเริ่มต้นของทุกสิ่ง?

อาชญากรรมที่ไม่สามารถอธิบายได้

ความทรงจำที่หายไปเพราะการเล่นตลกของเวลา

การตามล่าอันลุ้นระทึกซึ่งจะมีที่สิ้นสุด?

...อะไรกำลังรอพวกเขาอยู่กันแน่?!

“ชะตาที่ไม่อาจหลีกหนี"

___________________________________________________

...บรรยากาศที่ฟ้าครึ้มเหมือนฝนจะตก กับสองสาวที่หยุดยืนดูหนุ่มท่าทางแปลกๆ ที่ตั้งใจทำอะไรซักอย่างอยู่ด้านหลัง เหงื่อของสิงโตที่เริ่มไหลเพราะความอบอ้าวของอากาศก่อนฝนจะตก สิงโตเอื้อมมือไปอย่างช้าๆ เพื่อกดกริ่งที่อยู่เหนือหัวตรงหน้าด้วยความสับสน

“ธ...เธอ นั่นเขาจะทำจริงๆ ใช่ไหม?”

“ชั้นว่าท่าไม่ดีแล้ว ได้ข่าวว่าคฤหาสน์หลังนั้นมีผีตาแก่อยู่ด้วยแหละเธอ”

“นี่เขาจะท้าทายเรื่องเล่าสยองขวัญในหมู่บ้านจริงๆ น่ะหรอ? ยังไม่มีใครกล้าเข้าไปซักคนเลยนะ”

“ไปกันเถอะแก เร็วเข้า!”

ผู้หญิงทั้งสองคนว่าแล้วก็รีบวิ่งออกไปจากตรงนั้นทันที ทิ้งชายหนุ่มที่พยายามฝืนสามัญสำนึกตนเองเพื่อกดจะกริ่งนั้นอย่างเป็นผู้รับผิดชอบ

“นี่เราทำถูกรึเปล่าวะเนี่ย? ไม่ว่าเราจะทำหรือไม่ทำ เราก็ดูผิดอยู่ดีนี่หว่า แต่ไหนๆ ก็มาถึงขั้นนี้แล้ว อยากรู้มานานแล้วเหมือนกันว่าจะมีคนอยู่จริงๆ รึป่าว แต่...มันน่ากลัวสุดๆ ไปเลยแฮะ บรรยากาศแบบนี้มันอะไรกันเนี่ย?”

ดิ้งด่องง

ในที่สุดสิงโตก็กดกริ่งไปหนึ่งครั้ง แม้ว่าขาของเขาจะแข็งจนก้าวไม่ออกแล้วก็ตาม

“ท...ทำไปจนได้”

สิงโตค่อยๆ เอามือลง แล้วรอการตอบรับจากสัญญาณอะไรซักอย่าง แต่จนแล้วจนเล่าผ่านไปกว่าสามนาทีก็ยังไม่มีสัญญาณตอบรับจากอะไรทั้งสิ้น ขาของสิงโตเริ่มอ่อนลง เขาเริ่มผ่อนคลายมากขึ้น

“...ไม่มีใครอยู่สินะ”

เขาเริ่มคิดว่านี่อาจจะเป็นกระเป๋าของคนอื่นในหมู่บ้านก็ได้ และไม่จำเป็นต้องรออีกแล้ว เขาเก็บมันใส่เข้าไปในกระเป๋าสะพายนักเรียนของเขา ก่อนจะหันข้างให้รั้วคฤหาสน์แล้วทำหน้าสบายใจเดินจากไป

ครืดด แอ๊ดดด!!

ทันใดนั้นเอง เสียงของประตูรั้วขนาดเล็กเสียดสีกับโครงรั้วเก่าที่ขึ้นสนิมซึ่งอยู่ติดกันเปิดออก พร้อมกับเสียงฝีเท้าของใครบางคนที่ก้าวออกมาจากอีกด้านของกำแพงที่ยังไม่เคยมีใครกล้าเข้าไปหรือถูกต้อนรับมาก่อน...

_____________________________________________________

Copyright © All Right Reserved

- สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติ พ.ศ.2537 (ฉบับเพิ่มเติม พ.ศ.2558) ห้ามคัดลอก ทำซ้ำ ดัดแปลง แก้ไขหรือนำเนื้อหา ภาพประกอบส่วนใดส่วนหนึ่งในนิยาย รวมถึงภาพปกไปเผยแพร่ไม่ว่ากรณีใด ๆ ทั้งสิ้น โดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของผลงาน การละเมิดลิขสิทธิ์ถือเป็นการกระทำที่มีความผิดทางกฎหมายตาม พรบ.ลิขสิทธิ์ พ.ศ.2537 ผู้กระทำความผิดต้องได้รับโทษตามพระราชบัญญัติที่กำหนดไว้ -