"คือว่าฉันขอโทษนะคะฉันจะพยามไปหางานมาทำเพิ่มและจะใช้หนี้บริษัทคุณให้ได้เร็วที่สุด"

"เหตุผลที่เธอทำคืออะไร ฉันไม่ได้อยากฟังคำขอโทษเรื่องของการชดใช้เพราะยังไงเธอก็ต้องชดใช้อยู่แล้วเธอหนีไปไหนไม่ได้หรอก"

"คือพ่อฉันป่วยหนักและหมอต้องการให้ฉันยืนยันเรื่องเงินว่าจะมีจ่ายค่ารักษาแน่ๆหมอถึงจะยอมรักษาให้" ฉันก็เลยเอาเงินจากบริษัทออกไปก่อนสามแสนเพื่อไปจ่ายค่ารักษาของพ่อ

"เธอทำมานานแค่ไหนแล้ว แค่สามแสนฉันว่าไม่น่าใช่นะเพราะที่ฉันตรวจเจอเงินมันหายไปมากกว่านั้นเธอยังคิดจะโกหกฉันอยู่อีกหรือไง" ฉันบอกเธอแล้วนะว่าฉันจะจับเธอส่งตำรวจ

"ฉันไม่ได้โกหกนะฉันจำได้ว่าฉันเอาไปเท่าไหร่ ฉันเป็นคนทำและเอาออกไปฉันก็ต้องรู้จำนวนสิ"

"อ่อ สามแสนก็สามแสน" (ครั้งนี้ไม่ได้พูดโกหกเพราะน้ำเสียงสีหน้าแววตาทุกอย่างดูจริงจังหมด)

"มันหายไปอีกเยอะไหม เผื่อฉันจะช่วยคุณหาได้ว่าใครเอาไปอีก" ที่ฉันทำแบบนี้ฉันไม่ได้ให้คุณลดโทษหรือจำนวนเงินที่ต้องจ่ายให้ฉันหรอกนะ ก็แค่ขอเวลาไม่เกินสามปีฉันจะหาเงินมาคืนคุณให้ครบทุกบาทแน่ๆ

"สามปีก็เยอะไป นี่เธอกะว่าจะใช้หนี้ให้ฉันปีละหนึ่งแสนหรือยังไง ฉันให้เวลาเธอแค่ปีเดียวเท่านั้นไม่มีข้อแม้" ส่วนเรื่องคนที่โกงอีกคนฉันจะหาตัวเองไม่ยากสำหรับฉันหรอกขนาดเธอฉันยังจับได้แล้วเลยเอามาเป็นเรื่องต่อรองขอเวลาเพิ่มไม่ได้หรอกนะ

"ปีเดียวฉันก็คิดว่าคงหาไม่ทัน มันไม่เกินไปหน่อยหรอคะ"

"เกินไปอะไรกันเธอเป็นคนทำผิดนะ อย่ามามองฉันด้วยสีหน้าแววตาที่เหมือนกับฉันรังแกเธอยังงั้นสิ"

(ให้ตายเถอะเด็กคนนี้เก็บสีหน้าไม่เป็นเลยหรือยังไง เรื่องที่พ่อเธอป่วยมันก็ส่วนหนึ่งแต่มันก็ไม่สมควรที่จะใช้วิธีผิดๆแบบนี้มาตั้งแต่แรกสิ ไม่มีใครเจอทางตันหรอกมันต้องมีทางเอาตัวรอดกันได้ทั้งนั้นแหละ แต่เธอดันหาทางออกแบบผิดทาง)

"ไม่ว่าจะอย่างไรภายในหนึ่งปีฉันก็คงหาเงินมาคืนให้ไม่ทันหรอกค่ะ ถ้าอย่างงั้นคุณก็จับฉันส่งตำรวจไปตอนนี้ได้เลยจะดีกว่า"

"ยังไม่ได้ลองทำดูเลยก็ยอมแพ้แถมรู้แล้วหรอว่าจะหามาคืนไม่ได้น่ะ อีกอย่างฉันจะบอกให้เธอรู้ว่าไม่ใช่ว่าติดคุกแล้วจบไม่ต้องใช้หนี้นะสุดท้ายก็ต้องใช้อยู่ดี" (ว่าจะช่วยหางานพิเศษเงินดีๆให้อยู่แล้วเชียวเจอคนมีความคิดแบบนี้ไม่ต้องช่วยแล้วล่ะมั้งเด็กอะไรยังไม่ได้ลองทำดูเลยจะมารู้ได้ยังไงว่าตัวเองจะทำไม่ได้ ทำไมไม่ลองทำดูก่อนจะพูดคำว่าทำไม่ได้ ส่วนตัวฉันเกลียดคนแบบนี้ที่สุด)

"ถึงจะไม่ลองทำดูก็รู้ได้ค่ะ ฉันไม่ใช่คุณนะคะ ที่หาเงินสามแสนได้ภายในหนึ่งปี" เงินเดือนฉันแค่หมื่นสองต่อให้ไม่กินไม่ใช้อะไรเลยหนึ่งปีก็ไม่ถึงสามแสนหรอกค่ะ

"นี่เธอยังกล้าเอาตัวเองมาเปรียบเทียบกับฉันอีกหรือเนี่ย" ว่าแต่ว่าทำไมเงินเดือนน้อยขนาดนั้นนี่เธอเรียนจบวุฒิอะไรมา

"ป.ตรีค่ะ ก็ถึงได้บอกไปไงล่ะคะ ว่าหนึ่งปีฉันหาเงินมาคืนให้ไม่ทันหรอกค่ะ"

(บริษัทเรากดเงินเดือนพนักงานแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ป.ตรีน่าจะต้องได้มากกว่านี้นะ ถ้าเงินเดือนเธอพอค่าใช้จ่ายเธอก็อาจจะไม่ต้องโกงเงินแล้ว แต่ไม่ได้ห้ามสงสารเด็ดขาดผิดก็ต้องว่ากันไปตามผิด)

เนื้อเรื่องของภาคนี้จะต่อจากข้างต้นนะคะ แล้วก็เรื่องของเมฆกับฟ้าในภาคนี้มันเป็นช่วงเวลาเดียวกันกับภาคแรกของดินและทับทิม เลยจะมีแทรกเข้ามาบ้างนิดหน่อยไม่งงกันนะคะ

() เนื้อหาที่อยู่ในวงเล็บคือการคิดในใจ