โม่โฉวเฝ้าก่นด่าสวรรค์ เขาถูกสตรีหลอกให้รักแล้วใส่ร้ายจนวิญญาณแตกดับนับได้ว่ารนหาที่ตายเอง แต่ไยยังต้องส่งเขามาเกิดใหม่ในร่างสตรีที่ถูกบุรุษย่ำยีจนตั้งครรภ์ แล้วทรมานเขาซ้ำโดยการส่งตาเฒ่าวิปลาสผู้หนึ่งติดตามมาพัวพันไม่เลิกราด้วยเล่า น่ากลัว…น่ากลัวเกินไปแล้ว!

-------------------------------

“นะ...นี่” น้ำเปียกชื้นใจกลางฝ่ามือกระชากโม่โฉวที่จมดิ่งลงในห้วงอารมณ์ของสตรีผู้เร่าร้อนให้สะดุ้งสุดตัว

ร่างทั้งร่างผละถอยร่นไปสุดปลายเตียง มองมือตนสลับกับใบหน้าแดงก่ำราวกับจะคั้นน้ำออกมาของเซียนมารเฒ่าแล้วอยากจะเอาหน้ามุดดินหนีไปซะให้รู้แล้วรู้รอด

เหตุใดจึงได้หน้ามืดตามัว หื่นกระหายขึ้นมาได้ถึงเพียงนี้นะ!

เพียะ!

ว่าแล้วก็ตบหน้าตนแรงๆ เรียกสติไปทีหนึ่ง เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังลั่นห้องเรียกคืนสติโม่โฉวและหลิงหยางให้ฟื้นตื่นในฉับพลัน

“เมื่อครู่นับเป็นเรื่องปกติระหว่างสามีภรรยา ไยต้องเขินอายจนทำร้ายตนเองด้วย เจ็บมากรึไม่”

อยู่มาหลายหมื่นปี เป็นครั้งแรกที่หลิงหยางปั้นหน้าวางตัวไม่ถูก

ใช้เวลาอึดใจใหญ่จึงทำหน้าหนามองเมินเป้ากางเกงเปียกชื้นที่เพิ่งผ่านการถูกมือนุ่มนิ่มไร้กระดูกย่ำยี ลุกขึ้นสวมเสื้อผ้าลวกๆ ขยับเข้าไปแตะสัมผัสใบหน้างามที่แดงก่ำถามอย่างห่วงใย

“...” โม่โฉวอ้าปากพะงาบๆ ตั้งท่าจะเอ่ยวาจา เป็นนานก็ไม่มีคำใดหลุดจากปาก ครั้นก้มลงมองมือที่ยังเปียกชื้นของตนก็นิ่งค้างเป็นหิน

“มะ...มะ…มะ มือ”

“มา...ข้าทำความสะอาดให้”

หลิงหลางเริ่มกลับสงบใจได้มากขึ้น แม้นางร้องออกมาแค่คำว่ามือ เขาก็ยังสามารถทำความเข้าใจได้

น้ำอ่างใหม่ถูกเรียกออกมา จุ่มมือนางลงในอ่างช่วยล้างให้จนสะอาดหมดจด

“ให้ท่านล้างมือที่ใดเล่า รีบพาข้าไปล้างหน้าเร็วเข้า เมื่อครู่ข้าใช้มือข้างนี้ตบหน้าตนเอง!”