ธมกานต์เดินเข้ามาภายในโรงพยาบาล หลังจากได้รับฟังข่าวร้องขอการบริจาคเลือด
อย่างเร่งด่วนทางจส.ร้อย ว่าเด็กอายุสามขวบได้รับอุบัติเหตุที่โรงเรียน แต่ทาง
โรงพยาบาลขาดแคลนเลือดกรุ๊ปนี้อย่างเร่งด่วน ทางธนาคารเลือดก็ขาดแคลนเช่นกัน
เพราะเป็นช่วงอุทกภัยน้ำท่วม
"ผมมาบริจาคเลือดตามที่ร้องขอไปทาง จส.ร้อยครับ "
" ขอบคุณค่ะ เชิญทางนี้ คุณหมอกำลังกลุ้มใจ เพราะเด็กเกิดภาวะแทรกซ้อน
เราต้องการเลือดด่วน " พยาบาลสาว เดินนำไปทางห้องฉุกเฉิน
"คุณหมอค่ะ คุณท่านนี้มาบริจาคเลือดค่ะ ดิฉันตรวจเช็คแล้วสามารถบริจาคได้ค่ะ "
" ขอบคุณครับ เชิญทางนี้เลย เราต้องทำการถ่ายเลือดโดยตรง เพราะเด็กต้องการเลือดด่วนที่สุด"
"ครับ " ธมกานต์ปรายตาไปมองคนไข้ แล้วรู้สึกชาวาบตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า
บอกไม่ถูกทำไมถูกชะตากับเด็กคนนี้นัก ใบหน้ากลม ขาว ริมฝีปากเป็นสีชมพู คิ้วเข้ม
จมูกโด่ง..ริมฝีปากเหมือนใครบางคนที่เคยรู้จัก รู้สึกคุ้นตา กับริมฝีปากแบบนี้ ธมกานต์
สะบัดศีรษะแล้วก้าวขึ้นไปนอนบนเตียง
" คุณธมกานต์ค่ะ ญาติคนไข้อยากจะขอพบเพื่อขอบคุณคุณค่ะ ไม่ทราบว่าคุณ
จะสะดวกไหมคะ" พยาบาลสาวถาม
" เชิญครับ ว่าแต่เด็กอายุเท่าไหร่และชื่ออะไรครับ"
" อายุสามขวบหกเดือนค่ะ ชื่อ เด็กขายกริชชัย มนัส พยาบาลพูดไม่ทันจบ เสียงเคาะประตูพร้อมกับพยาบาลอีกคนนำผู้หญิงที่ธมกานต์ตะลึงพอๆ กับผู้หญิงคนนั้น
ก็ตะลึงพอกัน
" คุณตรีรินทร์ ค่ะนี่ไงค่ะผู้ที่บริจาคเลือดให้น้องกริช ทันเวลาพอดีค่ะ"
ตรีรินทร์ยืนตะลึงพร้อมกับน้ำตาไหลพราก ในที่สุดก็ถึงวันที่ต้องเผชิญหน้ากันอีกครั้ง
หลัง จากไม่ได้เจอกันเกือบสี่ปีแต่ตรีรินทร์ยังจำใบหน้านี้ได้ดี ผู้ชายที่เธอรักทั้งหัวใจและวิญญาณและเป็นผู้ชายคนเดียวที่ทำร้ายเธออย่าง แสนสาหัส
" ลูกคุณ เหรอรินทร์"
" ค่ะ ลูกฉัน"
" ขอบคุณนะคะ ที่กรุณาบริจาคเลือดให้ลูกฉัน " เสียงเปิดประตูพร้อมร่างนายตำรวจหนุ่ม ที่ธมกานต์ไม่เคยลืมเลยตลอดสี่ปีที่ผ่านมา
" ริ นทร์ หมอบอกว่าน้องกริชปลอดภัยแล้วพี่ดีใจด้วย แล้วใครล่ะที่บริจาค เลือดให้น้องกริช " นายตำรวจพูดโดยยังมองไม่เห็นร่างของ ธมกานต์ที่นอนอยู่บนเตียงเพราะมี
พยาบาลอีกท่านหนึ่งบังอยู่
"ค่ะ"
ตรีรินทร์พูดไม่ออก เพราะตกตะลึงที่ต้องมาเจอกับชายหนุ่มที่เธอหลีกหนีมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา แต่กลับมาเจอกันในสถานการณ์ฉุกเฉินแบบนี้
" ทำไมคุณกับสามีถึงให้เลือดลูกไม่ได้ มีใครช่วยตอบผมที" ธมกานต์ถาม
นายตำรวจหนุ่มหันไปมองต้นเสียง พร้อมกับตกใจ ไม่แพ้กัน
"คุณ"
" คุณแม่เลือดกรุ๊ป เอ" พยาบาลกล่าว "แล้วคุณตำรวจล่ะ กรุ๊ปอะไร" ธมกานต์ถาม
"ทำไมคุณทั้งสองถึงปล่อยให้เด็กโคม่าเกือบตาย ทำไมไม่รีบบริจาคเลือด เด็กช็อค
ไปแล้ว ทำไม" ธมกานต์ตะเบ็งถาม
" ผมเลือดกรุ๊ป เอ คงบริจาคให้ เด็กไม่ได้หรอกครับ"
ธมกานต์หน้าซีด ปากสั่น พร้อมกับพูดว่า " คุณว่าอะไรนะคุณตำรวจ เลือดคุณกรุ๊ปอะไรนะ"
" ผมเลือดกรุ๊ปเอ"
" พ่อกรุ๊ปเอ แม่กรุ๊ป เอ แล้วลูกจะเลือด บีได้ยังไง หมายความว่าไง หมายความว่าตลอดเวลา คุณโกหก ผมตลอดเวลา ตกลงเด็กคนนี้ลูกผมใช่ไหม ใช่ไหมตรีรินทร์ คุณโกหกผมว่าเด็กในท้องเป็นลูกของไอ้บ้านี่ แล้วปล่อยให้ผมเข้าใจผิดตลอดเวลาเลยใช่ไหม ใช่ไหม" ธมกานต์กระชากสายน้ำเกลือ ทำให้เลือดไหล พร้อมกับกระชากไหล่ หญิงสาวพร้อมกับเขย่าอย่างแรง
" เด็กนี่ ลูกผมใช่ไหม ใช่ไหม"
" เค้าเป็นลูกฉัน ลูกฉันคนเดียว"
" หมอ ผมต้องการตรวจดีเอ็นเอของผมกับเด็กคนนี้ ผมสงสัยว่าเค้าเป็นลูกผม"
" ไม่ได้!! ตรวจไม่ได้ ฉันไม่ให้ตรวจ ฉันไม่อนุญาต การที่คุณบริจาคเลือดให้ลูกฉัน
มันไม่ได้หมายความว่าคุณเป็นเจ้าชีวิตของเรา ลืมแล้วเหรอว่าเราหย่ากันแล้ว คุณเป็นคนขอหย่าฉันเอง ลืมไปแล้วหรือไง"
" ผมไม่ลืมหรอก อะไรที่คุณทำไว้กับผม ผมไม่เคยลืม"
" เราหย่ากันมา สี่ปีแล้ว ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน"
" เกี่ยวสิ เกี่ยวมากด้วย เด็กคนนี้ ลูกผมใช่ไหม "
" ผมต้องการความจริง เลิกหลอกผมสักที ตรีรินทร์"
" มันผ่านมานานแล้ว มันเลยจุดนั้นมานานแล้ว ฉันขอบคุณที่คุณกรุณาช่วยชีวิตตาหนูแต่ขอร้องอย่ามายุ่งเกี่ยวกับเราอีก" น้ำตาตรีรินทร์ไหลพราก
" คุณคะ เลือดคุณไหลมากแล้วค่ะ " พยาบาลสาวเตือน
"ผมต้องการตรวจ ดีเอ็นเอ"
" ไม่นะ ฉันไม่อนุญาต"
" งั้นผมคงต้องพึ่งศาล"
" พี่ว่าใจเย็นๆ ค่อยๆพูดกันดีกว่านะรินทร์นะ คุณธมกานต์ด้วย ผมว่าคุณใจเย็นๆ
แล้วค่อยพูดค่อยจากันดีกว่า คนกันเองทั้งนั้น"
"พี่โตช่วยรินทร์ด้วย อย่าให้เค้าตรวจนะคะรินทร์ไม่ยอม" ตรีรินทร์ร้องไห้