ชายผู้นั้นลืมตาขึ้น ครั้นเห็นสตรีที่อยู่ตรงหน้า มือหนาค่อยๆ ยกขึ้นสัมผัสแก้มเนียนนุ่มของอีกฝ่าย นัยน์ตาอบอุ่นทอดมองนางอย่างโหยหา
“มารับพี่แล้วหรือ เจ้าสร้อย”
หากนางเพียงส่ายหน้า รอยยิ้มแสนเศร้า “ยังไม่ถึงเวลาของท่าน ข้าไม่อาจพาท่านไปได้”
“เพราะเหตุใด”
“ท่านมีภาระหน้าที่อีกมากมาย ในฐานะเจ้าหลวงแห่งเวียงแสนผา” มือเรียวขาวผุดผ่องค่อยๆ ลูบใบหน้าของชายหนุ่มอย่างทะนุถนอม
“ท่านจึงยังไปกับข้าตอนนี้ไม่ได้”
“แล้วพี่ไม่สำคัญต่อเจ้าหรือ?” เขาถามกลับ จับจ้องดวงตาหวานละมุนของนางอย่างตัดพ้อ
“หากท่านไม่สำคัญ ข้าคงมิกล้า…มอบดวงใจให้ท่านดูแล”
สตรีผู้งามหยาดฟ้าค่อยๆ แนบหน้าผากตนเองจรดกับหน้าผากอุ่นๆ ของบุรุษผู้สูงศักดิ์ ทั้งสองต่างกุมมือกันและกัน คล้ายร้อยรัดสัญญาใจให้แนบแน่นเป็นนิรันดร์ นางเอ่ยแผ่วเบา หากซึมซาบเข้าไปในหัวใจของอีกฝ่าย
“เราต้องได้พบกัน ข้าสัญญา”
ชายผู้ครอบครองดวงใจนาคีสงบนิ่งอยู่เป็นนาน คล้ายจดจารสัมผัสนี้ไว้ให้นานที่สุด ก่อนเอื้อนเอ่ยคำมั่น หนักแน่นและมั่นคง
“พี่จะรอ ไม่ว่ากี่ภพชาติ…พี่จะรอเจ้าเพียงคนเดียว”
เมื่อใจสองดวงระหว่างมนุษย์ผู้หนึ่งกับนางพญานาคีร้อยรัดพันผูกมาเนิ่นนาน…ลาจากเพื่อให้ได้พบกันอีกครั้ง