“คืนนี้เจ้าพร้อมจะหลุดเข้าไปยังหมู่มวลเมฆพร้อมกับข้าหรือไม่?”

ภายในห้องที่เงียบสงบมีเพียงเสียงของเครื่องปรับอากาศเท่านั้นที่ดังขึ้นมาแทรกกับความเงียบภายในห้อง หญิงสาวร่างบางที่นอนคุดคู้อยู่บนเตียงนอนของเธอเริ่มหายใจด้วยความแรงขึ้นพร้อมกับมีเหงื่อไหลออกมาตามร่างกายของเธอคล้ายกับเธอกำลังวิ่งมาราธอนอยู่ เมื่อเธอเริ่มหายใจแรงขึ้นเรื่อย ๆ ร่างกายของเธอเริ่มจางหายไปจากที่เตียงนอนของเธอเรื่อย ๆ จนกลับกลายเป็นละอองน้ำเล็ก ๆ ที่สาดกระจายเต็มเตียงนอนของเธอ

เมื่อหญิงสาวหายไปพร้อมกับละอองเล็ก ๆ แล้ว เธอก็มาโผล่เข้าที่ป่าแห่งหนึ่งที่เต็มไปด้วยต้นไม้ใหญ่และความมืดมิด ความเงียบสงัดกำลังทำให้เธอสั่นกลัวมากขึ้นเรื่อย ๆ ในสมองของเธอตอนนี้มีแต่ความคิดที่ว่า “เธอเข้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร” แต่ความคิดของเธอก็ต้องหยุดลงเมื่อเธอได้ยินเสียงของสัตว์ร้ายที่กำลังร้องขู่กันด้วยเสียงที่บ่งบอกได้ว่า สัตว์ร้ายทั้งสองนั้นกำลังมีถูกไฟโทสะแผดเผาอยู่ เสียงของสัตว์ร้ายทั้งสองเริ่มดังขึ้นเรื่อย ๆ พร้อมกับสัตว์ร้ายตัวอื่น ๆ เริ่มเข้ามารวมวงด้วย ทำให้เสียงสัตว์มากมายที่กำลังส่งเสียงนั้นเริ่มดังไปมากกว่าเดิมเป็นสิบเท่า

หญิงสาวรู้สึกได้ถึงการถูกจับจ้องจากด้านหลังของเธอ จนทำให้เธอรู้สึกเสียวสันหลังวาบเธอสัมผัสได้ว่าสายตาที่จ้องมองเธอนั้นช่างดุดันเหลือเกินสายตาที่พร้อมจะวิ่งเข้าใส่เธอตลอดเวลาจนเธออยากจะวิ่งหนีออกไปจากตรงนี้ แต่ทางข้างด้านของเธอก็เต็มไปด้วยเหล่าสัตว์ร้ายที่พร้อมจะฆ่าเธอได้ทุกเมื่อหนทางของเธอคงจะจบอยู่แค่นี้ใช่หรือไม่ น้ำตาเม็ดเล็กไหลออกจากม่านตาเริ่มแปลเปลี่ยนเป็นน้ำตาเม็ดใหญ่ที่คล้ายกับฝนกำลังตกลงมาจากฟากฟ้า

เสียงอุ้งเท้าที่ก้าวเหยียบกับใบไม้แห้งที่เกลือนกลาดอยู่บนพื้น อุ้งเท้าที่ทรงพลังกว่าสัตว์ร้ายทุกตัวที่กำลังเห่าหอนอยู่เดินเข้ามาใกล้เธอเรื่อย ๆ เสียงเห่าหอนก็เริ่มหายไปเรื่อย ๆ เหมือนอุ้งเท้าคู่นี้เป็นผู้ทรงพลังยังไงยังงั้น อุ้งเท้าใหญ่แปลเปลี่ยนเป็นมือหนาของผู้ชายที่เริ่มสัมผัสที่แขนของหญิงสาว สัมผัสที่ทำให้หญิงสาวรู้สึกอบอุ่นมายิ่งขึ้น สัมผัสที่ทำให้ความกลัวที่เธอมีนั้นหายไปอย่างไม่น่าเชื่อ ร่างกายของหญิงสาวที่เคยสั่นอยู่ตอนแรกตอนกลับหายเป็นปริตทิ้ง

ความอบอุ่นจากมือหนาทำให้เธอนึกถึงความอบอุ่นในวัยเด็กที่พ่อและแม่เคยมองให้กับเธอแต่ตอนนี้คงไม่มีแบบนั้นอีกแล้ว ท่านทั้งสองคนไม่กล้าสามารถกลับมาให้ความอบอุ่นเธอได้อีกแล้ว

“อย่ากลัวไปเลย พวกนั้นไม่สามารถทำอะไรเธอได้หรอก” เสียงเข้มพูดออกมาด้วยเสียงที่แฝงไปด้วยความอบอุ่นมากมายพร้อมกับลูบหลังเธออย่างเบามือ แล้วภาพทุกอย่างก็ดับวูบไปเหลือไว้เพียงความมืดที่อยู่ในจิตใจของเธอ

หยดน้ำตาที่แห้งทำให้หญิงสาวรู้สึกเหนียวที่หน้าของตัวเองอย่างมาก เธอลืมตาขึ้นมาด้วยความลำบากแสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามาในโพรงถ้ำทำให้เธอเห็นว่าในถ้ำแห่งนี้กว้างใหญ่และดูดีกว่าถ้ำในป่าปกติ ถ้ำให้ความอบอุ่นแก่เธอได้อย่างมาก วันนี้เป็นวันที่จะเริ่มมีหิมะตกลงมาจากฟากฟ้า มันเป็นวันที่เธอชอบมากที่สุดวันที่มีแต่ความทรงจำดี ๆ กับครอบครัวในปีที่เคยผ่าน ๆ มา แต่ปีนี้ก็คงเป็นปีที่อาจจะไม่มีความทรงจำดี ๆ ก็ได้ เนื่องจากครอบครัวของเธอไม่มีอยู่แล้ว เธอไม่มีครอบครัวแล้ว

“อย่าร้องไห้ไปเลย” เสียงเข้มของชายที่เธอเคยได้ยินเมื่อคืนดังขึ้นหลังจากที่เสียงสะอื้นไห้ของเธอดังขึ้นเป็นระยะ ๆ

เรือนผมสีเทาอมขาวของชายเจ้าของเสียงเข้มเริ่มโผล่ออกมาให้หญิงสาวเห็นว่าชายที่เธออยู่ด้วยทั้งคืนนั้นรูปร่างหน้าตาเป็นอย่างไร ร่างของชายเจ้าของเสียงเข้มนั่นสูงเกินหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตร มีเรือนผมที่เป็นสีเทาอมขาวที่เป็นธรรมชาติอย่างมาก ตาข้างหนึ่งเป็นสีฟ้าอมเทาและอีกข้างนั้นเป็นสีแดงสดคล้ายเพลิงไฟที่กำลังลุกไหม้เมื่อมารวมกับเปลือกตาที่คมโตแล้วมันดูดีจนทำให้คนที่มองเห็นดวงตาคู่นี้ต้องเกิดความหลงไหลเป็นแน่

“นะ...นายเป็นใคร” หญิงสาวถามออกไปพร้อมกับปาดเม็ดน้ำตาที่ติดอยู่บนหน้าของเธอเหมือนน้ำค้าง

“โลเวล แอนชูล แซมซัน” เสียงหนาถูกเอยออกมาอีกครั้ง

“ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง...” หญิงสาวเอยเสียงที่แผ่วเบาออกมา

“ฉันเป็นคนเรียกเธอมาเอง” เสียงเข้มเอยตอบ

“นายคิดว่าตัวเองเป็นใคร ที่จะสามารถเรียกคนอื่นมาหาตัวเองได้เป็นเทพเจ้ารึไง” จากคำตอบของชายหนุ่มเธอโกรธแทบทนไม่ไหว

“ฉันไม่ใช่เทพเจ้าหรอก แต่ฉันเป็น...” ยังว่าไม่จบชายหนุ่มก็หยุดพูดไปดื้อ ๆ ทำให้คนที่กำลังตั้งใจฟังเกิดความหัวเสียมากกว่าเดิม

“เป็นผีรึไง พูดให้จบสิฉันรอฟังอยู่” เธออยากจะรู้ว่าตัวเองมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงเมื่อคืนเธอยังนอนอยู่บนเตียงนอนของเธออยู่เลย

“ถ้าฉันบอกไปเธอจะเชื่อฉันเหรอ มันเป็นเรื่องที่เหนือธรรมชาติมากกว่าผีอีกนะ” ชายร่างสูงทำหน้ากวนประสาทหญิงสาว

“นี่! บอกสักทีเถอะรอฟังมานานแล้วเนี่ย” หญิงสาวนั่งลุ้นตามสิ่งที่ชายร่างสูงจะพูดเป็นนานสองนานแต่เขาก็ยังไม่ยอมบอกสักที จนสักพักเขาเริ่มพูดขึ้นมา

“จริง ๆ แล้ว ฉันเป็นหมาป่าน่ะ แต่รายละเอียดมันเยอะมาก ส่วนเรื่องที่เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ฉันเป็นคนดึงเธอมาเอง ถ้าฉันจะบอกว่าเธอมีเชื้อสายของหมาป่าเธอจะเชื่อฉันมั๊ย?” ชายหนุ่มเอยถามขึ้นมาอย่างหนักใจเขาเป็นดึงเธอมาในป่าที่กำลังอยู่ตอนนี้จากฝันของเธอ ด้วยคำพูดที่ว่า “คืนนี้เจ้าพร้อมจะหลุดเข้าไปยังหมู่มวลเมฆพร้อมกับข้าหรือไม่?”

“นายพูดเรื่องอะไรของนาย” เป็นอย่างที่ชายหนุ่มคิด เธอไม่เชื่อในสิ่งเขาพูดไปหรอก เพราะ เธอถูกความคิดของมนุษย์บนโลกกัดกินความเป็นหมาป่าภายในตัวของเธอไปแล้ว

“ถ้าฉันบอกว่าเธอคือคู่ของฉันตั้งแต่เด็กแล้ว ฉันตามหาเธอจนเจอแต่ถ้าเธอไม่เชื่อฉันจะต้องพิสูจน์ให้เธอเห็นในทุกวินาทีที่ฉันอยู่กับเธอ” หญิงสาวคิดตามสิ่งที่ชายหนุ่มพูดมันน่าประหลาดใจที่ครั้งหนึ่งเธอเคยรู้สึกว่าตัวเองจะใชไม่ใช่คนแต่มันเป็นแค่ความรู้สึกวัยเด็กเท่านั้น

“นายเป็นบ้ารึไง จะมาอยู่กับฉันทุกวินาทีได้ยังไง ฉันเป็นคน!” หญิงสาวไม่ปักใจเชื่อแน่นอนเธอไม่เคยเชื่อเรื่องราวเหนือธรรมชาติอะไรแบบนี้แน่นอนและจะไม่มีทางเชื่อ

“พ่อ แม่ ปู่ ย่า ตา ยาย เธอเป็นหมาป่าจงรู้ไว้ แล้วที่พวกเรากลายเป็นคนได้มันเป็นบางอย่างที่คนอย่างเธอไม่รู้ แต่ถ้าอยากรู้ว่าฉันเป็นหมาป่าจริง ๆ มั๊ย ฉันจะทำให้ดูกับตาเธอนี้แหละ” ว่าจบชายร่างสูงก็เดินไปยังที่กว้างที่สุดในถ้ำพร้อมกับทำท่าทางสี่ขาพร้อมกับเชิดหน้าเหมือนหมาป่าที่มักจะเชิดหน้าชูคอเห่าหอนในตอนกลางคืน

ร่างกายมนุษย์ที่เห็นเมื่อครู่ตอนนี้กลับกลายเป็นร่างของหมาป่าสีเทาตัวใหญ่ที่มีตาสีแตกต่างกันสองข้างจนเป็นจุดเด่นของทุกอย่างบนตัวหมาป่าตัวนี้ เสียงขู่คำรามที่ฟังแล้วอยากจะวิ่งหนีออกไปให้ไกลจากตรงนี้ ความกวนประสาทของชายร่างสูงเมื่อกี้นั้นหายไปแต่เปลี่ยนเป็นความน่าเกรงขามของสัตว์ร้ายภายในตัวของเขาได้อย่างชัดเจน

“นะ...นาย อย่าเข้ามาใกล้ฉันนะฉันกลัว” หญิงสาวที่ไม่เชื่อเรื่องแบบนี้ถึงกับอึ้ง เธอไม่เคยคิดว่าบนโลกใบนี้จะมีสิ่งมีชีวิตที่สามารถแปรเปลี่ยนเป็นคนได้และเป็นสัตว์ได้

อุ้งเท้าใหญ่ย่างกายเข้ามาใกล้หญิงสาวแม้ว่าเธอจะบอกว่าอย่าเข้าใกล้แต่เขาก็ยังเดินเข้ามาใกล้เธอเรื่อย ๆ จนหน้าของเขาและเธอใกล้ชิดกันมากยิ่งขึ้นไปอีก หยดน้ำตาที่เอ่อล้นออกมาจากม่านตาสาวเพราะความกลัวเริ่มไหลรินกลายเป็นน้ำตาที่คล้ายกับฝนที่ตกลงมาห่าใหญ่ เมื่อนึกถึงเรื่องที่ผ่านมาเมื่อคืนแล้วมันทำให้เธอกลัวไปมากกว่าเดิม ตัวเริ่มชา ความรู้สึกทางร่างกายของเธอนั้นหมดสิ้นไปแล้ว ในหัวสมองของเธอมีแต่ความกลัวเท่านั้นที่คอบงำอยู่ เธออยากจะวิ่งหนีออกไปแต่ถ้าเธอออกไปตอนนี้ก็คงตานไม่ต่างจากลูกนกที่ตกลงมาใส่หิมะที่หนาวเหน็บจนแข็งตายในที่สุด

“ฉันกลัวแล้ว ฮึก ฮือ” หญิงสาวร้องไห้ออกมาแบบไม่มีสิ่งที่จะสามารถกีดกันน้ำตาของเธอได้อีกแล้ว เธอกลัวเขา เธอกลัวหมาป่า เธอกลัวทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

“อย่ากลัวถ้าฉันยังไม่ได้ทำอะไรเธอ เธอคือคู่ของฉัน” ชายร่างใหญ่ปรากฏให้เห็นอีกครั้งพร้อมกับไออุ่นจากร่างกายที่มอบมาให้หญิงสาว น้ำตามากมายเอ่อล้นลงมาใส่หน้าอกหนาของชายร่างสูงอย่างไม่หยุดหย่อนและเธอก็ผล็อยหลับไปในที่สุด

“หลับเถอะริเวียน่า” ชายร่างสูงพูดพร้อมกับลูบเรือนผมสีน้ำตาลแดงด้วยความห่วงหาบุคคลที่ตามหามานานแสนนาน ชื่อของเธอ คือ ริเวียน่า คูมาเรีย โฮคู