ภายในบ้านหลังใหญ่ที่เงียบสงัด ธีร์วัฒน์ สะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงีย เสียงที่ดังมาจากชั้นล่าง เด็กชายรู้ดีว่าเสียงที่ได้ยิน คือเสียงพ่อกับแม่ที่กำลังมีปากเสียงกัน เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก

เนตรนภาเพิ่งกลับมาหลังจากออกไปสังสรรค์กับเพื่อนตั้งแต่หัวค่ำ หญิงสาวในชุดเกาะอกสั้นสีดำ เผยให้เห็นผิวขาวนวลเนียน ใบหน้าที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางยิ่งทำให้ ดวงหน้าสวยดูโดดเด่น แม้ในยามนี้ ที่เธอกำลังหงุดหงิดผู้เป็นสามี

"เลิกวุ่นวายกับฉันสักที ฉันจะไปไหนกับใคร มันก็ไม่ใช่เรื่องของคุณ"

"ผมทำดีที่สุดเพื่อคุณ เพื่อเรามาตลอด ทำไมคุณถึงทำแบบนี้"

"งั้นก็ทำต่อไปซิ จะมาเรียกร้องเอาอะไร"

ประวัฒน์รู้ดีว่าภรรยาของเขาเป็นคนสวย และยังสาว ไม่แปลกที่เธอจะยังอยากสนุกกับชีวิต ในตอนแรกที่เริ่มคบกัน คนรอบข้างเขาต่างคัดค้าน เพราะอายุและนิสัยที่ต่างกันเกินไป เขาอยู่ในวัยทำงานที่กำลังพิสูจน์ฝีมือในฐานะประธานของโรงพยาบาลธิติเวช ส่วนเธอที่อยู่ในวัยสาว รักอิสระ และชอบการสังสรรค์ ถึงอย่างนั้นเขาก็เชื่อว่า ความรักของเขาและเธอจะทำให้ทุกอย่างหลอมรวมกันได้

"ผมขอร้อง เลิกยุ่งกับผู้ชายคนนั้นเถอะนะ กลับมาหาลูก กลับมาหาผม" สายตาและนํ้าเสียงที่เต็มไปด้วยความอ้อนวอน ดูเหมือนจะไม่มีผลต่อผู้เป็นภรรยาเลย

เขารับรู้ว่าภรรยาที่เขารักและไว้ใจมาตลอด กำลังมีคนอื่น สำหรับเขา ไม่ว่าเธอจะทำอะไร เขายอมได้ เพราะอย่างน้อยเธอก็ยังได้ชื่อว่าเป็นภรรยาและแม่ของลูก แต่การนอกใจนั้น สำหรับเขามันมากเกิน มากเกินจะรับไหว

"ไม่! ฉันไม่เลิก ถ้าคุณรับไม่ได้ ก็หย่ากับฉันซะ เพราะฉันก็ทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน ส่วนลูก คุณไม่ต้องห่วง ฉันไม่เอามันไปด้วยหรอก มันเป็นของคุณ"

สายตาที่มั่นใจ นํ้าเสียงที่ไม่ลังเลของคนตรงหน้า ทำให้หัวใจของเขาแทบสลาย ผู้เป็นภรรยาเดินขึ้นห้องนอน โดยไม่แม้แต่จะหันหลังกลับมามอง

อีกฝั่งหนึ่งของบ้าน ธีร์วัฒน์ได้ยินทุกอย่าง แม้นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาได้ยิน พ่อกับแม่มีปากเสียงกัน แต่ครั้งนี้ดูจะหนักที่สุด เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ผู้เป็นแม่ขอหย่ากับพ่อ เด็กชายได้ยินทุกอย่างชัดเจน รวมถึงตัวเขาที่ไม่เป็นที่ต้องการของแม่ เด็กชายรู้ดีว่าแม่ไม่เคยรักเขา ทุกครั้งที่เขาเข้าหาแม่ แม่มักจะดุ และตวาดใส่เขาแรงๆ เขาเป็นลูกที่แม่ไม่อยากให้เกิด ลูกที่แม่ไม่ยอมรับ ลูกที่เป็นตัวถ่วงชีวิตและความสุข หากชีวิตแม่ไม่มีเขาก็คงจะดีกว่านี้

ในตอนเช้าวันหนึ่ง ธีร์วัฒน์ตื่นขึ้นมาพร้อมเสียงผู้หญิงคนหนึ่ง ที่เขาจำได้ดีว่าเป็นเสียงของเนตรนภา เขารีบลุกจากเตียง และวิ่งลงมาข้างล่าง ภาพที่เขาเห็นคือ เนตรนภากำลังลากกระเป๋าใบใหญ่ขึ้นรถไปกับผู้ชายคนหนึ่งที่หน้าบ้าน ส่วนประวัฒน์ นั่งอยู่ในห้องรับแขก ท่าทีที่ดูสิ้นหวังนั้นเป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นจากผู้เป็นพ่อ

"แม่ แม่ แม่ครับ อย่าไป อย่าไป" เด็กชายตะโกนสุดเสียงเท่าที่เด็กคนหนึ่งจะทำได้ เขาวิ่งไปพร้อมกับรถที่ถูกขับออกไปแล้ว ธีร์วัฒน์วิ่งตามรถคันนั้น แต่ยิ่งวิ่งก็ยิ่งไกลออกไป

เขาทั้งวิ่งทั้งตะโกนเรียกแม่ไปพร้อมกัน นํ้าตาที่เริ่มรินไหลเป็นสาย รถคันนั้นไปแล้ว ลับตาเขาไปแล้ว เขาล้มลงพร้อมกับคำถามมากมายที่หลั่งไหลเข้ามา ทำไมแม่ต้องทิ้งเขากับพ่อไป เขาไม่ดีตรงไหน แม่ถึงไม่เคยสนใจเขาเลย เด็กชายได้แต่คิดอยู่อย่างนั้นและรอว่าซักวัน แม่จะกลับมา

เพียงไม่นานหลังจากประวัฒน์หย่ากับเนตรนภา ประวัฒน์ก็เริ่มทรุดหนักจากโรคหัวใจที่เขาเป็นมาหลายปี เขาต้องเข้าออกโรงพยาบาลอยู่บ่อยครั้ง ในขณะที่ประวัฒน์นอนอยู่ที่โรงพยาบาล ธีร์วัฒน์ก็มักจะเก็บเสื้อผ้ามานอนเฝ้าเขาเสมอ

“ธีร์” ประวัฒน์เรียกลูกชายของตนที่กำลังนั่งทำการบ้านอยู่ข้างๆ เขา

“ครับ”

“ธีร์คิดถึงแม่มั้ย” คำถามของประวัฒน์ทำให้ธีร์วัฒน์หน้าเสีย

“ไม่ครับ ผมไม่คิดถึง” เด็กชายตอบเสียงแข็ง

“ทำไมล่ะลูก”

“เพราะแม่ทำให้พ่อต้องเข้าโรงพยาบาล ทำให้พ่อป่วย” คำตอบของลูกชายทำให้ผู้เป็นพ่อต้องรีบอธิบาย

“ไม่ใช่เพราะแม่หรอก พ่อป่วยอยู่ก่อนแล้วต่างหาก” ธีร์วัฒน์ดูจะไม่ได้สนใจคำพูดของประวัฒน์

“ธีร์ สัญญากับพ่อนะว่าลูกจะไม่โกรธแม่ ถ้าแม่กลับมา ลูกต้องดูแลแม่”

แม้ธีร์วัฒน์จะได้ยินทุกคำของพ่อ แต่เขาก็ไม่สนใจ เพราะเขาจะไม่สนใจแม่อีกแล้ว ต่อให้แม่กลับมา เขาก็จะไม่สน

ประวัฒน์รู้ดีว่าลูกชายเป็นคนฝังใจ เวลาที่รัก ธีร์วัฒน์ก็จะรักมาก แต่เวลาที่เกลียดก็จะไม่มีอะไรเปลี่ยนใจเขาได้

ประตูรั้วใหญ่ของโรงเรียนถูกเปิดออก เหล่าผู้ปกครองต่างก็เริ่มทยอยเข้าไปเพื่อรอรับเด็กนักเรียนที่กำลังจะเลิกเรียนในอีกไม่ช้า วิทย์ เลขาคนสนิทของประวัฒน์กำลังยืนรอลูกชายของเจ้านายผู้มีพระคุณยิ่งของเขาอย่างใจจดใจจ่อ ไม่นานเด็กชายที่เขากำลังรอ ก็เดินออกมาจากอาคารเรียน ซึ่งเด็กชายมองเห็นเขาพอดี จึงรีบวิ่งมาหาด้วยความคุ้นเคย

ส่วนใหญ่วิทย์จะเป็นคนมารับธีร์วัฒน์เสมอ เนื่องจากประวัฒน์จะยุ่งอยู่กับงานจนไม่มีเวลา ก็จะต้องเป็นหน้าที่วิทย์ที่จะต้องคอยดูแลธีร์วัฒน์แทน เหมือนอย่างวันนี้ที่วิทย์จะต้องพาเด็กชายไปหาผู้เป็นพ่อที่โรงพยาบาล เมื่อมาถึงโรงพยาบาล ธีร์วัฒน์ขอขึ้นไปหาพ่อก่อน เพราะประวัฒน์ดูเหมือนจะถูกดึงตัวไว้เพื่อคุยเรื่องงาน วิทย์เห็นว่าธีร์วัฒน์คุ้นเคยกับที่นี่เป็นอย่างดี จึงไม่ห่วงอะไร

เมื่อธีร์วัฒน์กำลังจะเข้าห้องไปหาผู้เป็นพ่อ เขาก็ได้ยินเสียงใครสักคนดังออกมาจากห้อง ทำให้เด็กชายรีบวิ่งเช้าไป ก็พบว่า มีผู้ชายตัวใหญ่คนหนึ่งกำลังคุยกับพ่อ ธีร์วัฒน์จำผู้ชายคนนี้ได้ เขาคือผู้ชายที่แม่นั่งรถไปด้วยวันนั้น

“เมียมึงผลาญเงินกูจนหมดแล้วก็หนีไป เพราะฉะนั้นมึงต้องรับผิดชอบ” ชายร่างใหญ่เริ่มกระชากคอเสื้อประวัฒน์ที่กำลังนอนอยู่บนเตียง ทำให้เด็กชายต้องมาฉุดร่างนั้นไม่ให้ทำอะไรผู้เป็นพ่อ

“อย่าทำอะไรพ่อนะ”

“เฮ้ย อะไรของมึงเนี่ย ปล่อยนะโว้ย” ผู้ชายคนนั้นสะบัดตัวหนี ทำให้ร่างเด็กชายกระเด็นลงไปกับพื้น

“ธีร์ ออกไปลูก อย่าเข้ามา” ประวัฒน์พยายามห้ามลูกชาย แต่ดูเหมือนธีร์วัฒน์จะไม่ฟัง เขาลุกขึ้นมารั้งร่างนั้นอีก จนชายตัวใหญ่โมโห จึงหันมาทางเขาพร้อมมือใหญ่ฟาดลงไปที่ใบหน้าเด็กชายอย่างเต็มแรง ธีร์วัฒน์กระเด็นตามแรงตบลงไปกระแทกกับพื้น

“หยุดนะ อย่าทำอะไรลูกฉัน!” ประวัฒน์เห็นว่าลูกชายถูกทำร้าย จึงลุกจากเตียงเพื่อเข้ามาห้ามชายร่างใหญ่ แต่ดูเหมือนหัวใจของเขาจะไม่เป็นใจ ทันทีที่ลุกจากเตียง เขาก็รู้สึกเจ็บแปลบที่หน้าอก ร่างของประวัฒน์ทรุดลงไปกับพื้นทันที เป็นเวลาเดียวกันกับที่วิทย์ เลขาคนสนิท เข้ามาในห้องพอดี คนตัวใหญ่เห็นว่าเหตุการณ์เริ่มบานปลาย จึงรีบวิ่งหุนหันออกไปจากห้อง วิทย์จึงรีบเรียกหมอ พร้อมกับโทรศัพท์หาฝ่ายรักษาความปลอดภัยให้จับตัวผู้ชายที่เพิ่งวิ่งออกไปจากห้อง ธีร์วัฒน์ที่ยังคงมึนกับแรงตบ พยายามตะเกียกตะกายลุกขึ้นมา และวิ่งมาหาพ่อของเขาที่เหมือนจะไม่ได้สติไปแล้ว

“พ่อ พ่อครับ” เสียงเรียกของเขาดูเหมือนจะไม่ได้ทำให้คนที่นอนอยู่ตื่นขึ้นมา

ประวัฒน์เสียชีวิตในคืนนั้น หลังจากที่คณะแพทย์พยายามช่วยชีวิตประวัฒน์อย่างเต็มที่ ธีร์วัฒน์นั่งรออยู่หน้าห้องฉุกเฉินด้วยใจที่หวังว่าพ่อจะไม่เป็นอะไร แต่เมื่อวิทย์บอกว่าพ่อของเขาจากไปแล้ว เด็กชายรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบแตกสลาย เขาไม่มีพ่ออีกแล้ว พ่อคนเดียวของเขา พ่อที่เขารักและรักเขาที่สุดจากไปแล้ว เขาไม่เหลือครอบครัวอีกแล้ว ชีวิตของเขาต่อจากนี้ต้องเดินต่อด้วยตัวเอง