บทนำ...

"พี่ภูมิ บอกไหมสิ ว่าที่คุณมินนี่พูด...ไม่ใช่เรื่องจริง" ม่านไหมเดินเข้าหาภูมินทร์ช้าๆ เพราะความรู้สึกแปลกๆ ของร่างกายก่อนหน้า และเรื่องตรงหน้าตอนนี้ จนสามารถมาหยุดยืนอยู่จรงหน้าเขาได้

"อย่าเงียบแบบนี้สิคะ พูดกับไหม..." เหมือนว่าเธอเคยใช้ประโยคนี้กับพีรพลเหมือนกัน แต่ครั้งนี้ความรู้สึกแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ภูมินทร์คือคนที่เธอรัก รักมาก...รักเขาหมดแล้วทั้งใจ มือบางเอื้อมไปจับมือเขา แต่น่าแปลกที่สัมผัสของมันเย็นเยียบไม่อบอุ่นเช่นเคย แวบหนึ่งที่เขาเงยหน้าขึ้นสบตา ม่านไหมก็รู้สึกได้ว่าเขาไม่ใช่พี่ภูมิของเธอ

"พี่...พี่ขอโทษ" ภูมินทร์พูดพร้อมกับปลดมือบางออก ไม่คิดเลยว่าม่านไหมจะรับรู้เร็วแบบนี้

"ไม่จริง..." เหมือนภาพในอดีตผุดขึ้นมาตอกย้ำอีกครั้ง ทั้งพรีพลและภูมินทร์สิ่งที่พวกเขามอบให้มันไม่ต่างกันเลย

แต่ทว่าภูมินทร์กลับทำร้ายเธอได้มากกว่า เขาเข้ามาทำให้เธอรู้สึกมากมาย ทุกคำพูดปลอบโยนของเขา ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาเคยทำให้ คำสัญญาว่าหากเธอไม่มีใครก็จะมีเขาอยู่ข้างๆ สุดท้ายมันเป็นแค่เรื่องหลอกลวง เป็นเพียงแค่เรื่องสนุกๆ ของเขา ความรู้สึกของเธอมีค่าเพียงแค่การพนันในหมู่เพื่อนของเขาอย่างนั้นหรือ...

"ทำไม...ทำไมทุกคนใจร้ายกับไหม...ฮึก..." ความรู้สึกเสียใจและอับอายแทรกเข้ามา ม่านไหมเดินถอยหลังออกมาจากคนที่ทำร้ายเธอ ดวงตากลมโตกวาดมองผู้คนภายในร้าน บางคนมองมาด้วยความสงสัย บางคนมองมาด้วยความหยามเหยียด ราวกับเธอทำอะไรสักอย่างที่ผิด เหมือนวันนั้น...

"ทำไมทำกับไหมแบบนี้ล่ะ ไหมทำผิดอะไร" น้ำตาเริ่มเอ่อคลอขึ้นมาอย่างไม่อาจห้ามได้

"รู้ตัวก็ดีแล้ว ออกไปได้แล้ว ที่นี่ไม่ใช่ที่ของเธอ ไม่มีอะไรสักอย่างที่เป็นของเธอ!"

มิตราพูดเมื่อมาหยุดยืนอยู่ข้างๆ ภูมินทร์ ม่านไหมมองภาพนั้นด้วยความเจ็บปวด อ้อมแขนแข็งแรงที่เคยโอบกอดเธอให้หายจากความหวาดกลัว บัดนี้มันไม่ใช่ของเธออีกแล้ว ไม่สิ...มันไม่เคยเป็นของเธอเลยต่างหาก

"มองอะไร ฉันบอกให้ออกไป"

เธออยากจะออกไป อยากจะวิ่งออกไปเร็วๆ แต่เพียงแค่ขยับกลับรู้สึกเจ็บเสียดที่ท้องน้อยมากกว่าเดิม แต่ก็พยายามเดิน แต่อย่างไรก็เหมือนจะไม่ทันใจใครอีกคน

"พลั่ก!"

"โอ๊ย!"

"ไหม!/คุณไหม/น้องไหม" เสียงร้องจากทุกคนดังขึ้นเมื่อร่างของม่านไหมล้มลงกับพื้น

ม่านไหมพยายามลุกขึ้นอีกครั้ง เธออับอายเหลือเกิน ต้องไป เจ็บอย่างไรก็ต้องไป ไม่หวังอีกแล้วให้ใครเข้ามาช่วยปลอบ หรือรับความช่วยเหลือจากใคร ในเมื่อสุดท้ายก็จะมีแค่เธอที่ต่อสู้กับทุกอย่างเพียงลำพังเหมือนเดิม เธอต้องอดทน ยิ่งไม่มียายเหมือนเดิมแล้วยิ่งต้งอดทนให้มาก รอแค่เวลา วันที่จะได้ไปอยู่กับยาย เมื่อนั้นความทุกข์มากมายคงสิ้นสุดลง

เมื่อปลุกปลอบตัวเองจึงค่อยๆ ลุกขึ้นช้าๆ แม้น้ำตาจะกลบดวงตาจนมองเห็นอะไรไม่ชัดเจน และเมื่อลุกขึ้นและเดินออกมาได้ ก็ใช้มือจับขอบทางเดิน ผู้คนต่างหลบให้ราวกับรอเวลาให้เธอจากไปจากที่แห่งนี้

มันคงจะจริง ที่นี่ไม่ใช่ที่ของเธอไม่มีอะไรที่เป็นของเธอเลยสักอย่าง

ไม่กล้าแม้แต่จะมองสบตาใครๆ ไม่อยากจะเจ็บปวดเพราะสายตาของเขาหรือใครอีกแล้ว

"ไอ้ภูมิ แกจะปล่อยให้น้องไหมไปแบบนี้น่ะเหรอ" เสียงของภากรถาม คิ้วเข้มของภูมินทร์ขมวดมุ่น แต่ไหนแต่ไรไม่เคยรู้สึกว่าทำเกินไป ไม่เคยรู้สึกผิดกับใคร โดยเฉพาะกับผู้หญิง แต่ทำไมมันกลับไม่ใช่กับครั้งนี้ อีกอย่างม่านไหมเธอช่างแตกต่างจากผู้หญิงที่เขาเคยเจอ

"เอ๊ะ! กรจะพูดแบบนี้ทำไม" มินตราตวาดแว้ด

"ไอ้ภูมิ เหมือนว่าด้านนอกฝนกำลังตก!" การันต์ร้องบอกเมื่อเห็นคนด้านนอกเข้ามาเปียกปอนพร้อมกับเสียงบ่น

"ไหม!" สิ่งที่ม่านไหมกลัวยิ่งกว่าอะไร คือเสียงฝนและฟ้าร้อง แค่นึกถึงภาพที่เธอกรีดร้อง ร้องไห้สะอึกสะอื้นเพราะต้องตกอยู่ท่ามกลางสายฝน หัวใจของภูมินทร์ก็รู้สึกปวดหนึบขึ้นมา

"ภูมิ อย่าไปนะ" มินตราร้องห้ามเมื่อเห็นท่าทางราวกับคนกำลังครุ่นคิด เธอต้องไม่แพ้ยัยม่านไหม เธอเคยชนะมันมาตลอดครั้งนี้ก็เหมือนกัน เธอลุกขึ้นยืนตามเขา พลางคว้าท่อนแขนของภูมินทร์เอาไว้

"ปล่อยผมมินนี่"

น้ำเสียงเยียบเย็น พร้อมสายตาคาดคั้นบอกว่ามินตราควรจะทำตาม แต่เธอกลับทำตรงกันข้าม ภูมินทร์จึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากปลดพันธนาการออกจากอีกฝ่าย

"ไม่! กรี๊ด! ภูมิกลับมานะ"

ภูมินทร์ออกมาจากร้านอาหารได้ สิ่งแรกที่เขามองหาคือร่างคุ้นตาของม่านไหม แต่ไม่เห็นแม้เงาของเธอ จนกระทั่ง...

"เปรี้ยง!"

"กรี๊ด! ฮือๆ" เสียงที่เล็ดลอดออกมาจากพุ่มไม้ เสียงกรีดร้องพร้อมกับเสียงร้องไห้ที่เขาเคยได้ยิน

"ไหม..." ภาพที่เขาเห็นคือร่างบอบบางที่นอนลงบนพื้นหญ้า มือทั้งสองข้างปิดหูตัวเองไว้แน่น ร่างนั้นคุดคู้ราวกับร่างกายกำลังเจ็บปวด

"ไหม เป็นอะไร..." ภูมินทร์เข้าประคองร่างของเธอให้พยายามลุกขึ้นนั่ง

"โอ๊ย! เจ็บ...ฮึก..." เหมือนเธอจะเจ็บถ้าต้องลุกขึ้นนั่ง ใบหน้าที่ขาวอมชมพูอยู่เสมอ บัดนี้กลับซีดขาวราวกับกระดาษ ภูมินทร์ใจสั่น เกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของม่านไหม เขาสูดลมหายใจเข้าลึก อย่างพยายามตั้งสติ โทร.หาภาคภูมิ เขาต้องพาม่านไหมไปโรงพยาบาล

ภูมินทร์บอกเรื่องที่เกิดขึ้นกับภาคภูมิเร็วๆ ก่อนจะวางสายไป หันมาสนใจกับคนที่นอนอยู่บนตักของเขา

"ไหม..." เขาลูบแก้มของเธอแผ่วเบา มันเย็นชืดจนน่าตกใจ น้ำใสๆ ยังคงไหลรินออกจากตากลมโตไม่ขาดสาย

ฝนหยุดตกแล้ว เสียงฟ้าที่ร้องเมื่อกี้ก็หายไป แต่ความเจ็บปวดและความหวาดกลัวยังไม่หายไปจากใจของม่านไหม น้ำใสๆ ที่ออกจากดวงตาคู่สวย เสียงสะอื้นเบาๆ คือสิ่งที่เธอใช้บอกความรู้สึกของตัวเอง ตอนนี้แม้แต่คำพูดก็ยังไม่มีแรงจะเอื้อนเอ่ยออกมา

"ไม่ต้องกลัวนะ พี่อยู่ตรงนี้ข้างๆ ไหม"

"..." ไร้เสียงตอบกลับ เสียงหวานใสที่เขาเคยได้ยิน ปากอิ่มที่เขาเคยจูบ มันคล้ายจะขยับเขยื้อน เหมือนเธอต้องการจะพูดกับเขา แต่กลับมีเพียงลมหายใจแผ่วๆ เพียงเท่านั้น

"ปี๊น..."

เสียงแตรรถที่เข้ามาคือภาคภูมิที่เขาโทร.หาเมื่อกี้ ภูมินทร์ช้อนอุ้มร่างปวกเปียกด้วยความระมัดระวัง เพราะกลัวว่าเธอจะเจ็บปวด แต่ก็ยังได้ยินเสียงร้องครางออกมา ภูมินทร์ขบกรามแน่น เมื่อทำเธอเจ็บอีกครั้ง

"อดทนนะไหม เรากำลังไปโรงพยาบาลกันนะคะ" เสียงทุ้มเอ่ยบอกเมื่อเข้ามานั่งในรถ โดยมีภาคภูมิเป็นคนขับ

"ไหม พูดกับพี่หน่อยคนดี..."

ดวงตากลมโตที่คอยลอบมองเขาอยู่เสมอ บัดนี้มันเหม่อลอยออกไปไกล เหมือนเธอไม่เห็นเขาอยู่ในสายตาของเธอ ใจหาย... คำๆ นี้เขาเพิ่งจะเข้าใจ เมื่อเจอกับสถานการณ์ในตอนนี้

"ไอ้ภาค ขับเร็วๆ หน่อย" บอกภาคภูมิเสียงเครียดเมื่อเห็นอาการของคนบนตัก

"ไหม เจ็บมากหรือเปล่า พี่ขอโทษ มองพี่หน่อยนะคะ" ภูมินทร์ลูบแก้มของเธอแผ่วเบา หวังให้สัมผัสของเขาทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น อยากให้รู้ว่าเธอมีเขาอยู่ข้างๆ

และเหมือนม่านไหมจะรู้ตัว ดวงตาคู่สวยสบตาเขา แต่มันเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและว่างเปล่า ดวงตาของเธอใกล้จะปิดเต็มที และมันทำให้ภูมินทร์หวาดกลัว...

"ไหม!" เธอหมดสติไปแล้ว ไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว

"ไอ้ภาค ขับเร็วกว่านี้"

โรงพยาบาล

ร่างของม่านไหมถูกวางลงบนเตียงเข็ญเพื่อนำเข้าสู่ห้องฉุกเฉิน

"ไหม อย่าเป็นอะไรนะ พี่ขอโทษ" ภูมินทร์พร่ำบอกคนที่เอาแต่นอนนิ่ง นาทีนี้เพิ่งรู้ใจตัวเองว่าม่านไหมสำคัญกับความรู้สึกเขามากแค่ไหน

"ไหม! ไหม"

"ไอ้ภูมิ อย่าเข้าไป"

ภาคภูมิรั้งร่างของเพื่อนเอาไว้ เมื่อภูมินทร์ทำท่าจะตามม่านไหมเข้าไปในห้องฉุกเฉิน ก่อนร่างกายใหญ่โตจะทรุดลงกับพื้นหน้าห้องฉุกเฉิน น้ำใสๆ ที่ภาคภูมิไม่เคยเห็นออกมาจากดวงตาคู่คม

"ไหม พี่ขอโทษ..." ภาคภูมิตบบ่าของเพื่อนเบาๆ สิ่งที่เขาเคยสงสัยชัดเจนก็วันนี้ ภูมินทร์รักม่านไหมแบบที่ม่านไหมเองก็รักเพื่อนของเขา แต่ผิดตรงที่มันปฏิเสธหัวใจตัวเอง

"พี่รักไหม พี่ขอโทษ..."