ธาริดาไม่คิดจะชอบใครอีกแล้ว ไม่อยากแม้แต่จะมองผู้ชายคนไหนเลยด้วยซ้ำ! มนุษย์ผู้ชายในสายตาเธอคือความเห็นแก่ตัวที่มีชีวิต เป็นบาปที่มีลมหายใจที่เธอคิดจะหนีห่างอยู่เสมอ ยกเว้นก็เพียงหลานชายตัวน้อยที่เธอเลี้ยงดูมาตั้งแต่เล็กนั่นคนเดียว แต่ไม่รู้ทำไม..ผู้ชายตัวสูงๆหน้าแดง บ่อยๆคนนั้นจึงเข้ามาในความคิดของเธอบ่อยนัก จะบ้าหรือไง? นี่เธอคงไม่ได้ชอบนายปวัตรนั่นเข้าแล้วหรอกนะ!?