“เยว่เอ๋อร์”

เยว่เอ๋อร์ที่นั่งรอในห้องโถงใหญ่ของเรือนอัคคี หันมองใบหน้าคมที่กำลังขมวดคิ้วเข้ม

“ท่านอ๋อง…”

รอยยิ้มหวานที่ส่งมาทำให้ความหงุดหงิดในใจหายเป็นปลิดทิ้ง เขาเข้ามาโอบร่างบอบบางของนางนั่งลงด้านข้างเช่นเดิม ดวงตาคมจดจ้องใบหน้าหวานด้วยความรักใคร่

“ทรงมีเรื่องมิสบายพระทัยหรือเพคะ”

หยวนหรงหย่งหมิงเล่าเรื่องราวในวังให้เยว่เอ๋อร์ฟัง ใบหน้างามเผยรอยยิ้ม พลางยื่นมือไปกุมมือหนา

“ทรงไว้ใจหม่อมฉันไหมเพคะ”

“แน่นอน ข้าไว้ใจเจ้าที่สุด”

หรือต่อให้มีอะไรผิดพลาดเขานี่แหละที่จะทำให้นางชนะเอง