“ว้าย!” เสียงร้องดังลั่น ฟ้างามพยายามกระเสือกกระสนดันตัวเองขึ้นเหนือผิวน้ำเพื่อหายใจ เกิดอะไรขึ้นกับเธอ เธอทั้งตกใจทั้งกลัว ครั้งหนึ่งหญิงสาวเคยโดนแกล้งเหมือนยังเป็นเด็กให้ตกลงไปในน้ำ เธอที่ว่ายน้ำไม่เป็น กินน้ำในบึงบัวไปหลายอึก เกือบเอาชีวิตไม่รอด คนที่แกล้งเธอในตอนนั้นก็คือภูตะวัน

ชายหนุ่มฉุดร่างบางลงมาใต้น้ำ รั้งร่างบางมายังใต้แคร่ คนในอ้อมแขนดิ้นสะบัดตัวเพื่อให้หลุดพ้นจากการกอดรัด ทั้งถีบ ทั้งยัน ภูตะวันรวบร่างบางไว้แน่น ทำให้ปากและจมูกของเขาชนเข้ากับแก้มนวลอย่างไม่ตั้งใจในรอบแรก ส่วนรอบหลัง ๆ นั้นเขาเจตนา

“ปล่อยนะ!” ฟ้างามร้องเสียงเหว

“ไม่ปล่อย” ภูตะวันตอบมาทันควัน

“ปล่อยนะ ไอ้บ้า โรคจิต ฉันบอกให้ปล่อยเดี๋ยวนี้! ช่วยด้วย ชะ...อื้อ” เสียงท้ายขาดหายไป เพราะมีมือหนามาตะปบปิดไว้

“จำน้องไม่ได้เหรอ” น้องไหน! หญิงสาวนิ่งไปชั่วครู่ เบี่ยงหน้าหันกลับมามองด้านหลัง ผู้ชายไม่ใส่เสื้อ ใบหน้าคมคายมีหนวดเครานิด ๆ แต่แววตาเจ้าเล่ห์แบบนี้

“ภูตะวัน” หญิงสาวเหมือนพูดกับตัวเองมากกว่า

“ใช่ เก่งมากเลย” เจ้าของชื่อดีใจที่พี่สาวจำเขาได้ จึงล้อเลียนแบบครูชมนักเรียน

“ปล่อยพี่ได้แล้ว ตัวเปียกหมดแล้ว เล่นอะไรไม่รู้เรื่อง” ภูตะวันโดนเอ็ด ภูตะวันยังมีนิสัยเป็นเด็กขี้เล่น ขี้แกล้งเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ไม่ว่าจะผ่านมากี่ปี ตัวเธอเองก็รู้สึกไม่ดีเช่นกัน เกิดมาจนอายุยี่สิบเจ็ดปียังไม่เคยถึงตัวผู้ชายคนไหนแบบนี้มาก่อนไม่ว่าจะเป็นพ่อหรือน้องชายแท้ ๆ อย่างเมฆหมอกก็ตาม รู้สึกแปลกพิกล

��ุชงค์-เขียนนิยาย-104095577946124/