นิยายเรื่องนี้มีทั้งหมด 33 บท เปิดให้อ่านฟรี 8 บท โดยติดเพชรตั้งแต่บทที่ 9 เป็นต้นไป บทละ 4 เพชรนะคะ
เนื่องจากนิยายเคยตีพิมพ์แล้ว ไรท์เลยติดเพชรให้กับตอนยาว ๆ สะใจ
ขอให้สนุกกับการอ่านค่ะ ^^

เด็กสาวค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมาก็พบเจ้าของตากลมคู่นั้นยืนอยู่ตรงหน้าแล้ว

เท่านั้นแหละคีตนรีไม่พูดพล่ามทำเพลง หันไปหยิบไม้กวาดซึ่งวางอยู่ใกล้มือเข้าไปฟาดร่างสะโอดสะองนั้นไม่ยั้ง

“ไอ้บ้า! ออกไปเดี๋ยวนี้นะ! ไอ้หัวขโมย! ”

เด็กหนุ่มรีบมุดหนีเข้าไปใต้โต๊ะอีกครั้ง จากโต๊ะนั้นลอดไปอีกโต๊ะหนึ่งวุ่นวายไปหมด ฝ่ายเด็กสาวไม่ลดละ เธอเอาไม้กวาดวิ่งไล่ตีเขารอบบ้าน

เสียงเอะอะดังขึ้นจนนางมะลิผู้เป็นยายและนฤมลผู้เป็นแม่ของคีตนรีลงมาดู แล้วก็พลอยเอะอะไปด้วย

“ยัยครีม อะไรกันลูก! หยุดก่อน! ”

“อย่าลูก! อย่าทำเขา! ”

ทั้งแม่และยายเข้ามาห้ามคีตนรีกันอุตลุต

“อะไรกัน! อะไรกัน! ” นางมะลิร้องถามหลานสาว

“นี่ไง ไอ้บ้านี่มันจะเข้ามาขโมยของ ดีนะที่ไอ้เปามันเห่าขึ้นมา”

คราวนี้เจ้าเปาเปายืดอกอย่างภูมิใจ

“ผมไม่ใช่ขโมยนะครับ”

หนุ่มน้อยที่นั่งกองอยู่กับพื้นมองตาแป๋ว สะบักสะบอมไปทั้งร่างเพราะโดนฟาดเข้าหลายที

“แล้วพ่อคุณไปไงมาไงล่ะจ๊ะ? ”

นางมะลินั่งลงถามอย่างเอ็นดู

ยังไม่ทันที่จะได้รับคำตอบจากเด็กหนุ่ม เสียงหลานสาวตัวดีก็สอดขึ้นมาว่า

“โอ้โห...ยาย แค่เห็นเขาหน้าหล่อเหมือนพระเอกลิเกท้ายซอยก็เรียกเขาเป็นพ่อคงพ่อคุณแล้วรึ”

“ไม่เอาน่ายัยครีม แม่ว่าลองถามเขาดูก่อนดีกว่า ดูท่าทางคงจะไม่ใช่คนร้ายมั้ง”

นฤมลหันมากระตุกแขนเสื้อลูกสาว ก่อนจะหันไปถามเด็กหนุ่มว่า

“แล้วเราเข้ามาทำอะไรในนี้ล่ะจ๊ะ? ”

“ผมหนีเขามาน่ะครับ ถ้ายังไงผมขอหลบอยู่ในนี้สักครู่นะครับ เดี๋ยวผมก็จะไปแล้ว”

“เห็นมั้ยแม่ หนีเขามา คนเราถ้าไม่มีความผิด ทำไมจะต้องหนีคนอื่นเขามาด้วยล่ะ”

“ไม่ใช่ยังงั้นนะ มีคนตามฉัน ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดจริงๆ นะ ฉันก็อยากกลับบ้านเหมือนกัน แต่ไม่รู้ว่าจะกลับยังไง”

“แล้วบ้านนายอยู่ไหน? ”

“ไต้หวัน”

คีตนรีได้ยินดังนั้นแล้วก็ขมวดคิ้วไม่แน่ใจว่าได้ยินอะไรผิดไปรึเปล่า

ไต้หวันรึว่าภาคใต้ รึว่าอะไรยังไง?

แต่ก็ช่างมันเถอะ เธอควรจะสอบสวนเขาต่อไปด้วยการกระชากเสียงถาม

“แล้วมาทำอะไรที่นี่? ”