เรื่องฉูไป๋หลานรับรักข้ามภพ เป็นเรื่อง ที่ไรท์นำเอา ซูหม่าเหยี่ยน พี่ชายของ นางรอง ของเรื่องนี้ เป็นเขียนต่อ ในเรื่อง เซี่ยหลิวฮูหยินจำรักค่ะ ฝากติดตามทั้งสองเรื่องด้วยนะคะ กราบขอบคุณงามๆค่ะ

บทนำ

(บทนำเป็นเพียงการเล่าถึงตัวละครหลักเพียงเท่านั้น)

ดวงตะวันดวงโตสาดแสงแรงกล้ากลางยามอู่ (ประมาณเที่ยงวัน) ส่องแสงรอดผ่านทิวต้นไม้สูงใหญ่กลางป่าลึก

แคว้นเว่ย ท่ามกลางป่าทึบแสนน่ากลัว กลับมีหญิงสาวหน้าตามอมแมมในวัย 16 ขวบปี หนึ่งนาง สวมเสื้อผ้าเก่ามอซอ มีรอยปะชุนไปทั่ว หาได้มองออกว่านางสวมอาภรณ์สีใด ผมหนาเงางามของนางมีเพียงเศษผ้าเก่าๆ ผืนเดียวรวบไว้กลางศีรษะเพียงกันไม่ให้ปกคลุมใบหน้าเท่านั้น

มือบาง แห้งแตกหาได้หลงเหลือความเนียนนุ่มกำด้ามเสียมไว้แน่น ก่อนออกแรงกะเทาะหน้าดินหาหัวมันเทศกลับไปประทังชีวิต หลังจากขาดที่พึ่งอย่างท่านยายผู้ล่วงลับ เมื่อหนึ่งเดือนที่ผ่านมา จากหลานสาวขอทาน ที่ไม่เคยได้ไปขอทาน อย่างท่านยายแม้สักครั้ง เพราะความรักและห่วงใยจากท่าน

เพราะหน้าตาและความเป็นหญิงสาว ทำให้นางทำได้เพียงเก็บสมุนไพรป่า ขุดเผือกขุดมันนำไปประทังชีวิตโชคดีได้เยอะก็แบ่งไปขาย

แต่อนิจจามัจจุราชสีดำทมิฬที่กำลังเลื้อยเข้ามาทางด้านหลัง มันเพียงรอจังหวะ เพียงแค่นางขยับตัวเพียงนิด พิษงูดำก็ไหลผ่านขาเรียวเล็กเข้าสู่หัวใจอันว้าเหว่ของนางดับสิ้นไป ทิ้งไว้เพียงร่างบอบบางซีดเซียวข้างกองมันเทศเพียงสองหัวกลางป่าลึก จบสิ้น ฉูไป๋หลาน หลานสาวขอทานจิวในภพชาตินี้ตลอดกาล

ข้ามมาอีกหนึ่งสถานที่อันแสนไกลโพ้น ณ.บ้านโนนสว่าง จังหวัดนครราชสีมา โคราชบ้านเอง มีครอบครัวหนึ่ง

แสนจะน้ำเน่ากับชีวิตมากมายในสายตาของเพื่อนบ้านข้างเคียง บ้านไม้หลังเก่าผ่านกาลเวลามาหลายอายุคนเริ่มเอียงไปข้างหนึ่งเพราะการทรุดของหน้าดิน

“นังตังโว้ย ฝนตกแล้วเมื่อไหร่เอ็งจะไปทำงานว่ะ วันนี้เบิกเงินมาให้แม่จ่ายค่าแชร์ด้วยนะอย่าลืม” เสียงมารดาผู้ให้กำเนิด

เกิดมา ครบวันนี้ก็ยี่สิบห้าปีพอดี วันเกิดอันแสนเงียบเหงายังดีที่มีแม่มาเรียกไปทำงานตั้งแต่ตีห้าทำให้ไม่เงียบมากจนเกินไป

นับตัง โคกสูง อายุ 25 ปี มีพี่น้องรวมเธอด้วยก็ไม่มาก แค่ หกคน ทุกคนล้วนรอเงินจากเธอเพียงคนเดียว ผู้เป็นพ่อก็ยังดีหักจากค่าเหล้าแล้วมีเหลือให้ลูกชายสุดที่รักไปโรงเรียนบ้างในบางวัน

นับตัง หรืออิชิตันที่เพื่อนร่วมงานเรียกเพราะน้ำหนักตัว แปดสิบห้ากิโล ส่วนสูงเพียง ร้อยห้าสิบห้า ตันไปทั้งตัว เรียนจบ ปวช.สาขาบัญชี แต่ไม่เคยได้มีโอกาสทำบัญชี นอกจากนั่งปั้นหุ่นปั้นโอ่งไปวันๆ เธอเป็นพนักงานร้านเครื่องปั้นดินเผา

คุณลุงคุณป้าเจ้าของร้านเครื่องปั้นดินเผา เกิดสงสารเลยให้งานเธอทำ ส่งเสียตัวเองเรียนตั้งแต่เธอจบ ม. 3 ร่างอ้วนกลมคว้าได้ร่มกันฝนสามมิติ สามารถส่องทะลุฟ้าได้ เนื่องจากมีรูเล็ก รูน้อยเต็มไปหมด ของดีๆ แม่ก็เก็บไว้ให้น้องใช้ ส่วนเธอก็ได้ร่มสามมิติ ของดีกว่าใคร นับตังกางร่มวิ่งฝ่าสายฝน ข้ามถนนใหญ่สายเอเชีย

เพื่อข้ามไปยังที่ทำงานที่อยู่อีกฝั่งถนนสี่เลนอันกว้างใหญ่ ท่ามกลางสายฝนเธอมองเห็นที่ทำงานอยู่ไม่ไกล

แต่ความซวยหรือโชคดีของเธอเมื่อรถกระบะ เสียหลักพุ่งเข้าชนร่างของเธอลอยข้ามเกาะกลางถนน ตกที่ไหนเธอก็ไม่รู้เมื่อสติที่มีหายไปพร้อมกับความเจ็บปวดไปทั้งตัว ในนาทีนั้นเธอไม่ได้ยินเสียงเรียกของใครอีกแล้ว ไม่มีแม้แต่โอกาสสั่งลาพ่อแม่และน้องๆ ของเธอ มีเพียงแรงกระชากสายหนึ่งดึงเธอหายเข้าไปในดงหมอกควันหนาทึบ

ตื่นมาอีกที ก็อยู่ข้างหัวมันเทศ และความทรงจำของ ฉูไป๋หลาน ความดีใจหนึ่งเดียวเมื่อฟื้นตื่นลืมตาในร่างของคนอื่น คือเธอผอมแล้ว แต่ให้ตายเถอะถ้าจะผอมขนาดนี้ขออ้วนอย่างเดิมดีกว่า

ผอมจนหนังแทบหุ้มกระดูก นับตังหอบร่างใหม่และหัวมันเทศสองหัว เดินกลับกระท่อมในความทรงจำ แต่อย่าถามถึงเรียวขาน้อยๆ ของฉูไป๋หลานมันแค่บวม พิษงูอันใดไม่มีและยังไม่ตาย เพียงแต่กลับมาเป็นฉูไป๋หลานคนใหม่ และคนอย่างนับตังไม่มานั่งกินมันเทศไปชั่วชีวิตแน่

สองวันต่อมา เบ็ดตกปลาที่ทำจากไม้ไผ่ และกับดักหนูที่ทำจากกระบอกไม้ไผ่ก็กระจายไปทั่วป่า หลายวันเข้ากับดักจับได้แม้กระทั่งกระต่ายป่า ไป๋หลานคนใหม่หิ้วเข้าไปขายในตลาด ซื้อข้าวสารมาเก็บไว้กินได้เป็นเดือน

สามวันต่อมา มีปลาตากแห้ง เนื้อตากแห้ง ที่เหลือแบ่งไปขายมีเงินเก็บหนึ่งตำลึงเงิน หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปหลุมขนาดใหญ่กลางป่าลึก เริ่มจากหนึ่งมีสองสาม พร้อมกับดินเหนียวกองใหญ่ข้างกระท่อม ที่ไป๋หลานหาบ มากองไว้ในทุกๆ วัน

ตามเนื้อตัวของนางจึงแทบหาสีผิวจริงไม่เจอที่มองเห็นคงมีเพียงลูกนัยน์ตาและฟันที่เรียงตัวกันอย่างสวยงาม

ส่วนหลุมพวกนั้นนับตังก็นำไม้ไผ่เหลาจนแหลมลงไปเสียบไว้ให้เต็มหลุม เพื่อดักสัตว์ใหญ่

สามเดือนผ่านไปจากเด็กสาวผอมแห้ง เริ่มมีน้ำมีนวล ร่างกายแข็งแรงเพราะการหาบดิน หาบกลอยลงจากเขาในทุกวันของนับตังยามนี้กระท่อมน้อยของนาง มีของกินไม่อดอยากอีกต่อไป มีตำลึงทองให้เก็บจนอดภูมิใจตนเองไม่ได้ แต่นางหาได้นำไปซื้อเสื้อผ้าใหม่แต่อย่างใด นอกจากข้าวสารและเมล็ดผักบางประเภท นางไม่คิดจะซื้อสิ่งใด ให้สิ้นเปลืองตำลึงที่หามาได้แสนจะลำบาก เพราะในยามนี้แปลงผักของนาง มีทั้งผักบุ้ง กวางตุ้ง และพวกเครื่องต้มยำ ขาดไม่ได้ก็กะเพราที่นางเจอบนเขาจึงนำมาปลูกไว้ที่กระท่อม แค่นี้นางก็ไม่อดตายแล้ว ตัวคนเดียว จะกินใช้สิ่งใด เพียงรู้จักคำว่าอดออม นางก็อยู่ได้ในมิติแห่งนี้อย่างมีความสุขแล้ว

ย่านตลาดของเมืองหลวงแคว้นเว่ย ยังมีกลุ่มพ่อค้าแม่ค้าร่ำรวยเงินทองอีกมากมาย สถานที่เป็นจุดรวมผู้คนคงหนีไม่พ้น โรงเตี๊ยมกุ้ยจิน (สมบัติล้ำค่า) ตั้งตามชื่อของมารดา ของคุณชาย หวังจิ้นเหอ ชายหนุ่มมาดนิ่งหน้าตาดี ในวัย 27 ปี บิดามารดา ล้วนแล้วแต่จากไปหมดแล้ว ทิ้งเขาซึ่งเป็นบุตรชายเพียงคนเดียวดูแลกิจการจนรุ่งเรือง แม้กระทั่งโรงค้าข้าวก็ขยายใหญ่โต จนไม่คิดที่จะทำอะไรเพิ่มอีกแล้ว ตัวคนเดียวใช้ทั้งชาติก็ไม่หมด เว้นแต่เงินทองที่ทุ่มไปกับพันธุ์กล้วยไม้หายากมากมายที่เป็นของสะสมที่ชอบมากที่สุด

***

โปรย..เมื่อมีรักแรกพบ เพราะเหตุใด สตรีงดงามทั่วทั้งสี่แคว้นมีมากมาย ทำไมต้องพบรัก นางยาจกนางนี้ นางผู้นี้ทั้งยากจนและสกปรกยิ่งนัก แต่เมื่อรักแล้วข้าคงต้องเสียทรัพย์ซื้อเครื่องประดับงดงามและอาภรณ์ให้นางอีกมายและแถมข้าวสารให้นางอีกสักหลายกระสอบ

****

ขอสงวนสิทธิ์ผลงานเขียนเรื่อง “ ฉูไป๋หลาน รับรักข้ามภพ ” ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 ห้ามมิให้ผู้ใดทำช้ำคัดลอก ดัดแปลง สแกน ตีพิมพ์เผยแพร่ส่วนใดส่วนหนึ่ง หรือทั้งหมดโดยไม่ได้รับอนุญาตจากผู้ประพันธ์เป็นรายลักษณ์อักษร มิฉะนั้นจะถูกดำเนินคดีตามกฎหมายที่บัญญัติไว้

****