ร่างสูงชลูด ใบหน้าหล่อเหลาด้วยท่าทีทรนง เหมือนกับเขาไม่เคยก้มหัวให้ใคร สีหน้าเคร่งขรึมยืนอยู่ในเงามืด สีดำของชุดที่สวมใส่กลมกลืนกับความมืดมิดของราตรี แต่ทว่าสายตาดุจพญาเหยี่ยวกับมองผ่านเข้าไปใน จวนของท่านอ๋องบัดนี้ ชายารองกำลังจะคลอด ท่านอ๋องไม่ได้อยู่ที่นั่นเสียงร้องด้วยความทรมาน สิ้นเสียงร้อง ก็มีมีเสียงของทารกร้องไห้จ้า

“ฆ่า เด็กนั่นเสีย” ผู้มากับเงามืดชักกระบี่ออก ฟาดฟันคนที่หมายชีวิตทารกอย่างไร้ปราณีหอบอุ้มเอาร่างกระจ้อยร่อยทะยานขึ้นสู่เบื้องบนหายวับไปกับความมืดมน

วางร่างเล็กกระจ้อยร่อยที่หน้าบ้านหลังใหญ่ของ แม่ทัพผู้มีจิตใจคุณธรรม

ผนึกกำลังลมปราณนั่งขัดสมาธิบนหินที่เป็นเหมือนแท่นกว้าง

“อาจารย์ท่านได้รับบาดเจ็บ” อ้าปากจะพูดกลับกระอักเลือดออกมา สวี่จ้านประคองอาจารย์

“ปิดเขา ข้าต้องใช้เวลาในการผนึกกำลังลมปราณ ไม่นานก็จะเป็นปกติ ระหว่างนี้ห้ามใครเข้าออก” สวี่จ้าน โค้งคำนับถอยห่างออกไป

แม่ทัพ ตงเฟิงอุ้มทารกน้อยด้วยความเอ็นดู

“ถ่ายทอดคำสั่งประกาศออกไป อนุของข้าคลอดบุตรชายน่าชังให้ข้าแล้ว”

15ปีผ่านไป......

“เสเพล” เสียง ตวาดดังลั่น ชิงเทียนยิ้มเยาะ

“ท่านแม่ทัพเพิ่งจะรู้หรือไร ว่าบุตรชายของท่านคนนี้ ไม่เอาถ่าน” ชิงเทียนมองแม่ใหญ่ด้วยสายตาเจ็บซ้ำใบหน้าหล่อ ละมุน เคลือบฉาบไปด้วยแววตาขุ่นมัว

“คงถึงเวลาแล้ว” ตงเฟิง ทอดถอนใจ แม่ใหญ่ยิ้มเยาะหยันชิงเทียน

“ไปเสียที” นางกัดฟันพูด

ชิงเทียน สะบัดชายเสื้อเดินออกจากตรงนั้นไป

“บุตรชายที่รัก ของท่านช่างไม่เจียมตัว”

“ฮูหยิน นึกเสียว่าสงสารเขา แม่เขาก้ตายไปแล้ว เหลือเพียงข้าที่เป็นบิดา”

“เชอะท่าทียโสของเขาจะทำให้ท่านเสียชื่อส่งไปฝึกวิชากับท่านเจ้าสำนักก้ยิ่งจะทำให้ชื่อเสียงของท่านมัวมองเพราะบุตรชายคนนี้” ตงเฟิงถอนหายใจรอบที่ร้อย

ชิงเทียนออกเดินทางในวันรุ่งขึ้น

“คุณชาย ท่านแม่ทัพให้ข้าน้อยอยู่ปรนนิบัติ คุณชาย”

“ไม่จำเป็น”

คุณชาย เสี่ยวเอี้ย ไม่อาจขัดคำสั่งท่านแม่ทัพในครั้งนี้เสี่ยวเอี้ยชอบการฝึกปรือวรยุทธอยู่แล้วเช่นนั้นคงต้องฝากตัวเป็นศิษย์ ท่านเจ้าสำนักอินฉิน” ชิงเทียนไม่พูดมากเร่งเดินทาง

เขาสูงตระหง่าน ด้านบน ถูกสร้างเป็นที่ตั้งสำนักฟงชิงหยาง

อินฉินนั่งผนึกลมปราณ อกเปลือยเปล่าใบหน้าหล่อเหลาเรียบเฉย ใครไม่อาจหยั่งรู้เจ้าสำนักอินฉิน มีใบหน้า หล่อเหลาไร้ซึ่งความแก่ชรา ใบหน้าแม้ไม่มีรอยยิ้ม แต่เต็มเปี่ยมไปด้วยเมตตา ไม่เจรจาแต่ให้ความช่วยเหลือ ศิษย์ในสำนักฟงชิงหยาง มากมายที่ประสบความเสำเร็จก็มีไม่น้อย

“เจ้า ข้าชิงเทียน บุตรชายท่านแม่ทัพตงเฟิง ต้องการพบ ท่านเจ้าสำนัก” อินฉินยังนั่นนิ่ง

“คนเช่นเจ้า ถือดีเช่นไรไม่ ตอบคำถามข้า”

“หลับตานิ่ง ไม่เอ่ยคำ"ชิงเทียนสะอึกเข้าใส่ หมาย ปะมือให้รู้ดำรู้แดงกันไป อินฉินแทบไม่ต้องขยับตัวนั่งนิ่งแค่พลิกผ่ามือชิงเทียนก็เซไปชนเสี่ยวเอี้ย ที่โดนแรงกระแทกล้มลงพร้อมกันแทนที่ชิงเทียนจะสำนึกกลับถลาเข้าใส่ อีกรอบคราวนี้อินฉินลุกขึ้นยืนตวัดมือเพียงเบาๆ ก็หมุนตัว ชิงเทียน รวบร่างกอดจากด้านหลัง คางเกยอยู่ที่ไหล่ลมหายใจรินรดข้างหู

“เสี่ยวจ้าน นี่หรือบุตรชายนอกคอกของท่านตงเฟิง” เสี่ยวจ้านวิ่งออกมา ดูชิงเทียน

“ขอรับอาจารย์ ตงชิงเทียนบุตรชาย คนเดียวของท่านแม่ทัพ” ชิงเทียนเชิดหน้าสะบัดตัวแต่ไม่หลุดจากการกอดรัด อกแน่นด้วยมัดกล้าม ทำเอาชิงเทียนขัดใจไม่น้อย

อินฉินผลักเพียงปลายนิ้วชิงเทียนก็ทรุดลงกับพื้น

“คุกเข่าจนกว่าจะสำนึก ไม่อย่างนั้นก็ลงเขาไปข้าไม่รับศิษย์ที่มีท่าทียโส เดินออกจากตรงนั้น หายเข้าไปภายใน ชิงเทียนคุกเข่าอยุ่ตรงนั้น ไม่กล้าขยับตัวเมื่อสำนึกได้ว่าทำพลาดไป บิดารู้จะว่าเช่นไรในเมื่อเขาทำทุกอย่างพังตั้งแต่ยังไม่เริ่ม