20 ปีก่อน (เวลาบนโลกมนุษย์)

เกิดศึกสงครามระหว่างวังฟ้า(แดนสวรรค์) กับ วังมาร(แดนปีศาจ)

ที่ริมน้ำหวางสุ่ย หมู่ตึกเขาเขียว สะท้านสะเทือนไปทั่ว 3 ภพ 4 สมุทร

สูญเสียไพร่พลมากมายหลายสิบหมื่น

สิบวัน สิบคืน ของการสู้รบระหว่าง เทพอุดร กับ มารอสูร

ปลุกอสุรกายจากบรรพกาลให้ตื่นจากหลับใหล...

ชัยชนะเป็นของกองทัพสวรรค์ เทพอุดรสละชีพ

มารอสูรถูกผนึกเป็น แก้วหัวใจมาร ขังไว้ใน ถ้ำหยก แห่ง ป่าร้อยวิญญาณ

ลำดับขั้นการบรรลุมรรคผล

1. ผู้บำเพ็ญเพียร / ปราชญ์

2. เซียน

3. เทพ

4. มหาเทพ

ลำดับปราณสวรรค์ (ขั้นพลัง)

1. ปราณกำเนิด (สีเหลือง) = บุตรธิดาของเซียนเทพ

2. ปราณนิมิต (สีเขียว) = เซียนผู้บรรลุการบำเพ็ญ

3. ปราณสุริยะ (สีแดง) = เทพชั้นกลาง

4. ปราณเทวะ (สีม่วง) = เทพชั้นสูง

5. ปราณอริยะ (สีเงิน) = เทพชั้นสูงสุด

* 1 วัน บนสวรรค์ = 100 ปี โลกมนุษย์ *

รัชทายาทเลิกคิ้ว "ข้านอนบนเตียง เจ้านอนบนพื้นเหรอ"

"ไม่ต้องคิดมากหรอก ตอนอยู่ค่าย... เอ้ย ตอนอยู่บ้านน่ะ ข้าเป็นคนกินอยู่ง่ายๆ ไม่มีพิธีรีตอง ท่านเป็นคุณชาย นอนข้างล่างได้ยังไง เสียเกียรติหมด"

เขาถอนหายใจ "ซือซือ คนที่เป็นสามีภรรยากัน เขาไม่แยกที่นอนหรอกนะ"

หลานเถียนสะอึก กลืนน้ำลาย เริ่มรู้สึกประหม่า "ข้า... ก็ข้ายังไม่ชินนี่"

"ถ้าไม่มีครั้งแรก แล้วเมื่อไหร่ถึงจะชินล่ะ"

หลานเถียนเม้มปาก ชักหมั่นไส้ คนพูดน้อย ไม่มีความหื่นกระหายทางวาจา กลับต้อนคนได้ด้วยคำพูดเรียบๆ นึกหน้าไม่ออกเลยว่าเขาเป็นคนเช่นไร

"นี่ ท่านอย่าเอาเปรียบข้าได้ไหม...!"

อารมณ์อยากเอาชนะ จึงหันมาต่อปากต่อคำ มิคาด เขากลับอาศัยจังหวะนั้น โน้มหน้ามาจนปากแนบชิด หลานเถียนตะลึง หัวใจกระตุก เบิกตาโต ผ้าคลุมหน้าบางๆ นั้น แทบจะกันอะไรไม่ได้เลย เมื่อเขาจงใจแนบปากมาจุมพิตอย่างตรงเป้าหมาย สองแขนยันไว้ข้างๆ ตัวนาง พูดเสียงแผ่วเบา ราวกับกระซิบ

"ข้าคุยกับเจ้าครึ่งค่อนคืน ถือว่าให้เกียรติมากแล้ว ถึงคืนนี้จะยอมให้เจ้าหลับสบาย ก็ใช่ว่าจะปล่อยให้นอนข้างล่าง ซือซือ ถ้าง่วงแล้ว ก็นอนกันเถอะ"