เพราะรักของเขาคือความเกลียดชัง

หัวใจที่ถูกขังจึงรอวันโบยบิน

คำเตือน :

นิยายเรื่องนี้ มีคำหยาบคายปรากฏอยู่ในบทสนทนาของตัวละคร

ท่านใดรับไม่ได้ให้ผ่านไปเด้อ อัปให้อ่าน 70% ของเนื้อเรื่องทั้งหมดค่ะ

อชิระ x พสิกา

“บอกแพทหน่อยได้ไหมคะ ทำไมเราสามคนถึงเป็นครอบครัวไม่ได้”

กลั้นใจถามเสียงเศร้า น้ำตาไหลอาบแก้วขาว พสิการู้คำตอบอยู่แก่ใจว่าเขาปรารถนาแค่ลูก เธอเพียงต้องการเหตุผล แค่อยากรู้ว่าจะต้องทำอย่างไร ต้องแก้ไขสิ่งไหนอีกบ้าง

“ฉันพยายามให้อภัยเธอแล้วพสิกา”

แต่อชิระทำไม่ได้...

ก้อนเนื้อในอกซ้ายของเขาเริ่มบีบรัด การยอมรับความจริงทำให้เขาเจ็บปวด...แต่มันคือทางออกที่ดีที่สุด

“แต่แพทไม่ได้-”

“ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว”

“...”

“ระหว่างเรามันมีแต่เรื่องน่าขยะแขยง”

“คุณอ้าย...”

“เธอคิดว่าฉันทนได้หรือที่จะต้องตื่นมาเจอหน้าเธอทุกวัน”

“...”

“อย่าพยายามบอกให้ฉันลืมเรื่องแย่ ๆ ที่เธอกับพ่อเธอทำ...เพราะฉันพยายามลืมมันมาทั้งชีวิต แต่มันก็เป็นอย่างที่เธอเห็น!”

“...”

ไม่มีถ้อยคำใดเอื้อนเอ่ย มีเพียงเสียงสะอื้นเท่านั้นที่ไม่ว่าจะพยายามสักแค่ไหน ก็กลั้นไม่ได้สักที

“ให้เราจากกันด้วยดีเถอะ”

“แพท...ฮึก...แพท”

พสิกาหาเหตุผลที่จะยื้อกันต่อไปไม่ได้อีกแล้ว เธอยกมือกุมหัวใจ แข้งขาอ่อนแรงจนต้องนั่งลงกับเก้าอี้ใกล้ ๆ

ความเสียใจในวันนี้สาหัสเกินกว่าจะรับไหว...แต่พสิกาต้องตัดสินใจ

“หรืออยากจะทนอยู่กับผู้ชายที่ไม่เคยเกลียดเธอน้อยลงสักนาที...ก็คิดเอา”

1 คอมเม้นต์ = 1 กำลังใจของนักเขียน