เพราะรักมาก จึงแค้นหนักจนไม่อาจอยู่ร่วม จำยอมต้องปล่อยเธอไป

เพราะความเข้าใจผิดกับข้อมูลที่ได้รับนั้นคลาดเคลื่อน ทำให้เขาตัดสินใจในสิ่งที่ผิดพลาด ยากจะให้อภัย

"หึ! เธอแน่ใจเหรอว่าเด็กในท้องของเธอเป็นลูกฉัน?"

"พี่พูดอย่างนี้หมายความว่ายังไง!!?

"ใครจะไปรู้หล่ะ เห็นเธอร่าน แรด เที่ยวไปนอนกับใครเขาไปทั่ว อย่านึกว่าฉันไม่รู้นะ ว่าเธอไปทำเลว ระยำอะไรตอนที่ฉันไม่อยู่ ฉันคนเดียวมันคงไม่ถึงใจเธอหล่ะสิ ถึงได้ไม่หายคัน มั่วไม่เลือกทั้งหนุ่มทั้งแก่ ท้องจนไม่รู้ว่าลูกใคร แล้วจะมาให้ฉันรับผิดชอบ ไม่มีทาง!!"

"เพี๊ย" มือบางฟาดลงเต็มแรงที่แก้มสากด้วยความโกรธ จนหน้าหล่อหันไปตามแรงตบ ชาไปทั้งหน้า

"เลว! คุณเป็นผู้ชายที่เลวที่สุดเท่าที่ฉันเคยพบเคยเห็น หน้าตัวเมีย กล้าทำแต่ไม่กล้ารับ แล้วยังมีหน้ามากล่าวโทษคนอื่นอีก สารเลว"

"เออฉันมันเลว แต่เธอก็ชั่วเหมือนกัน พอฉันไม่อยู่ก็ระริกระรี้พาผู้ชายขึ้นห้อง ทั้งหนุ่มทั้งแก่ สำส่อนไม่เลือก ฮึ! ผู้หญิงแพศยา สารเลวฉันไม่รู้ไปหลงรักผู้หญิงแพศยา สำส่อน อย่างเธอได้อย่างไร"

"ไอ้คนเลว ไอ้คนจิตใจมืดบอด ไม่มีความรับผิดชอบ ฉันขอสาปส่งแกอย่าได้เจอะได้เจอกันอีกเลยชาตินี้"

"เธอจะไปตายห่าตายเหวขึ้นสวรรค์ลงนรกที่ไหนก็ไป ฉันไม่อยากเจอะเจอผู้หญิงแพศยา สำส่อน มักมากอย่างเธอเหมือนกัน แค่หายใจใช้อากาศร่วมก็ขยะแขยงเต็มทนแล้ว และอีกอย่าง อย่าคิดเอาไอ้มารหัวขนนั่นมาเรียกร้องสิทธิ์อะไรจากฉันหล่ะ เพราะมันไม่ใช่ลูกฉัน แล้วจะไปตายที่ไหนก็ไป ไป้"