ลลิตา ศิริธำรง ผู้มีพี่ชายข้างบ้านเป็นรักแรก เธอยึดเขาเป็นทุกอย่างในชีวิต คอยตามติดเป็นเงา เขาบอกให้เธอรอ เธอก็รอด้วยหัวใจยึดมั่น 10ปีที่รอโดยไม่มีข่าวคราว ถึงเวลาที่เธอจะเปิดใจได้หรือยัง

ในวันที่เธอเริ่มหวั่นไหวกับใครสักคนเขาคนนั้นกลับเป็นผู้ชายต้องห้าม ที่เธอไม่อาจเอื้อม เธอควรจะเดินหน้าต่อ หรือพอแค่นี้ดี?

“คุณบอกเองว่ามาทำงานเป็นผู้ช่วยของคุณอัญ นั่นก็หมายความว่าคุณก็เป็นเลขาของผมด้วยเช่นกัน หน้าที่ของคุณคือคอยอยู่ใกล้ๆผม รับคำสั่งจากผม คุณคงไม่คิดว่าเงินเดือนที่ค่อนข้างสูงที่คุณได้รับจะทำเพียงแค่พิมพ์งานแล้วก็รับโทรศัพท์อยู่กับโต๊ะหรอกนะ บางครั้งคุณต้องตามผมออกไปพบลูกค้าหรือตรวจงานที่โรงงานด้วย หรือต่อให้ไม่ใช่เรื่องงานคุณก็ต้องไป...ถ้าผมอยากให้คุณไป”

“ค่ะ”ลลิตาตอบพร้อมกับพยักหน้ารับรู้

“การที่คุณเลือกจะมาเป็นเลขาก็หมายความว่าคุณต้องรับรู้อยู่แล้วว่าเวลาส่วนตัวของคุณแทบจะหายไปครึ่งหนึ่ง คุณอาจต้องตามผมไปในทุกๆที่ไม่ว่าจะต่างจังหวัดหรือต่างประเทศ หรืออาจจะต้องทำงานแม้เป็นวันหยุดของคุณ อาจจะต้องทำงานแม้จะเลยเวลาเลิกงานแล้ว คุณเข้าใจใช่มั้ย?

“เข้าใจค่ะ” ลลิตาตอบรับเสียงจริงจัง

ชายหนุ่มหันมามองหน้าลลิตาอีกครั้ง จ้องมองดวงตาคู่หวานของเธอด้วยสายตาที่อ่อนลง ก่อนจะเอ่ยเสียงราบเรียบแต่เน้นทุกถ้อยคำชัดเจน

“ต่อจากนี้ไปชีวิตของคุณผูกติดอยู่กับผมแล้ว”

..............................

เรื่องนี้เป็นเรื่องเเรกของนักเขียน ฝากติดตามด้วยค่ะ

มีคำผิดตรงไหน ติชมกันได้นะคะ น้อมรับทุกคำติชม

**ถ้าไม่รบกวนมากไป กดให้กำลังใจหรือคอมเม้นท์บ้างน๊าาา**

!!แค่ให้รู้ว่ามีคนชอบ มันเป็นกำลังใจที่ดีในการปั่นงานจ้าา