“พูดถึงกินยา เอ่อ...พี่จ๋าไม่ยอมปลุก หนูก็เลยไม่ได้ซื้อยาคุม กินข้าวเสร็จแล้วเราออกไปร้านขายยากันอีกทีนะคะ”
“พี่ซื้อมาให้แล้ว หน้าตาเป็นแบบนี้หรือเปล่า”
ผมล้วงกล่องยาเล็กๆ ออกจากกระเป๋ากางเกงชูให้น้องดูเพื่อความสบายใจ ดูเหมือนเธอกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่มาก คงเพราะกลัวผลที่จะเกิดตามมาเพราะเธอยังเรียนไม่จบ แต่ถ้าถามผม...ยินดีในผลของมันเสมอ
“หนูก็ไม่รู้เหมือนกันว่าหน้าตาของมันเป็นแบบไหน ไม่เคยซื้อมากินสักที”
ขืนรู้สิ ผมจะลงโทษอย่างหนัก ไม่รู้ก็ไม่ผิดหรอก ยานี่ไม่ใช่ของดีอะไร แถมใช้ผิดวิธีก็อาจจะมีผลข้างเคียงตามมาด้วย เภสัชกรบอกมาอย่างนั้น
“พี่ก็เหมือนกัน เพิ่งเคยซื้อให้เราคนแรก” และน้องจะเป็นคนเดียวในชีวิตที่ผมจะทำให้แบบนี้
“อ้าว...แล้วเวลาที่พี่จ๋า เอ่อ...กับสาวๆ หรือแฟน” เด็กช่างสงสัยแก้มแดง จิ้มนิ้วชี้เข้าหากันแทนคำถามตรงๆ
อาย...แต่จะถามเพื่อ!! ผมไม่เข้าใจเธอเลยจริงๆ
“พี่ไม่มีแฟนหรอก พี่มีแต่เมีย”
ผมจ้องหน้าสวยตอบอย่างจริงจัง ไม่ใช่เวลาที่ผมจะต้องมานั่งอธิบายว่าเวลาผมซื้อกินมีขั้นตอนยังไง ผมอยากให้น้องกินข้าวกินยาแล้วรีบขึ้นไปอ่านหนังสือจากนั้นจะได้พักผ่อน เพื่อที่ว่าเธอจะได้แข็งแรงและสบายตัวเร็วๆ ผมจะได้ใช้สิทธิ์ความเป็นสามีทำหน้าที่ที่พึงปฏิบัติต่อภรรยาได้เต็มที่ เดาได้ว่าน่าจะมีคำถามอีกมากมายจึงชิงตัดบทเสียก่อนที่น้องจะถามต่อ ไม่อย่างนั้นความสงสัยของเธอก็จะทำให้ผมต้องอธิบายอะไรๆ จนไม่ได้กินข้าวกินปลา
“พี่หิวแล้วนะ ให้พี่กินข้าวได้หรือยังหรือจะให้พี่กินเราแทน”
เท่านั้นแหละ เงียบสนิทผิดวิสัยคนคุยเก่งไปเลย หันไปให้ความสนใจกับอาหารตรงหน้าเพราะตัวเองก็คงจะหิวไม่เเพ้กัน ไอ้เรื่องที่จะกลัวถูกผมจับกินนั่นไม่น่าจะใช่ เท่าที่ดูจากคืนที่ผ่านมาน้องนั่นแหละที่คอยจ้องเเต่จะกินผม ผมสิต้องเป็นฝ่ายกลัว...(กลัวน้องจะไม่กินผมเสียมากกว่า)
+++++++++++++++++++

❤ขอบพระคุณสำหรับการติดตามค่ะ❤