เขาไม่คิดเลยว่ากระต่ายน้อยที่ตนนึกครึ้มใจอยากได้มาเลี้ยงแก้เหงา วันหนึ่งจะทำเรื่องปวดหัวให้ขนาดนี้

ฟาริดาเป็นผู้หญิงของเขา เธอไม่ใช่คนสวยแต่เขาก็คบมายาวนานกว่าคนอื่นๆ อาจจะเพราะเธอไม่มากเรื่อง ไม่ตามติดเป็นเงา และไม่จู้จี้น่ารำคาญ เขาถึงไม่เบื่อและเก็บเธอไว้ข้างกายเรื่อยมา แต่ไม่รู้ทำไมจู่ๆ ถึงคิดอยากเลิกกับเขา ทั้งที่ก็ดูรักเขาหลงเขาอย่างกับอะไร มิหนำซ้ำยังเอาเงินก้อนใหญ่ไปคืนเขาถึงบ้าน บอกกับแม่เขาว่าเป็นเงินที่เธอเคยขอยืมเขา ทั้งที่จริงๆ แล้ว เงินนั่นคือเงินที่เขาใช้เลี้ยงเธอ

เขาไม่ติดใจเรื่องจำนวนเงิน จะเสียไปเท่าไรก็ช่าง อย่างไรมันก็มาจากความเต็มใจอยู่แล้ว แต่ที่ทำเขาของขึ้นก็คือ เธอไปเอามันมาจากไหน จะว่าเงินเก็บก็ไม่ใช่ เพราะเธอยังเรียนไม่จบ จะว่าขอจากทางบ้านยิ่งไม่ใช่ใหญ่ เพราะบ้านของฟาริดาไม่ได้มีฐานะนัก ที่สำคัญแม่ของเธอคงไม่ให้เงินลูกก้อนใหญ่เพื่อมาทำเรื่องแบบนี้หรอก

---------

เมื่อเรื่องที่ค้างคาใจอวลอยู่เต็มอก จิณณ์ก็ถามเสียงเข้ม “เธอไปเอาเงินนั่นมาจากไหน”

หญิงสาวเม้มปาก เบือนหน้าหนีไม่ตอบคำถาม

เขาตะปบปลายคางเล็กไว้ ใช้นิ้วบีบด้วยความโมโห

เธอเจ็บจนประท้วงออกมา แต่คำประท้วงกลับไม่นำพา เพราะชายหนุ่มยังไม่ยอมปล่อยมือ

“เฮียถาม”

ตากลมโตขยับซ้ายขวา คล้ายจะไม่ตอบ ทว่าสุดท้ายก็ตอบ “เตให้ยืม”

ขมับของจิณณ์เต้นตุบกับชื่อบุคคลที่สาม ไม่ต้องบอกไปมากกว่านั้น เขาก็รู้ว่านั่นมันชื่อผู้ชาย หัวใจที่มีไฟกองใหญ่สุมอยู่ร้อนลวกขึ้นอีกระดับ แรงที่ปลายนิ้วจึงยิ่งมากขึ้น

“อื้อ!”

“ร้ายไม่เบา ลักลอบมีชู้”

ฟาริดาถลึงตาใส่ พูดเสียงอู้อี้ “เตไม่ใช่ชู้”

“แล้วจะให้เรียกว่าอะไร ผัวคนที่สองเหรอ”